O mundo soave da luz
Dun día de setembro perdido
Alumea cor escuro da noitiña
Que esquece a función, elemental
Do verbo amar;
O querer ser sen engadidos
Ou pertenzas alleas,
Que non son propiedad do que escribe.
Vivo perto da lus de setembro que cáseque morre,
Esquecendo a ledicia dun verán máis,
Dun verán nas terras estranxeiras
De lingoexe diferente.
Aló ficaron lembranzas belas,
Carregadas de beleza propia
Dun país xeneroso en economía
Con grandes diferenzas
No status sociais existentes.
Vexetación fermoso e verde
Árbores asulagadas e ateigados de beleza suma e constante.
Casas grandes e fermosas
Que lembran os tempos daquela
do Bristish Empire
Ou Imperio Británico.
Todo un gran parque de arquitectura luxosa
Onde non se malgastaban cartos
Naquela sociedade victoriana.
A Capital é fermosa
Aínda máis fermoso é
A mistura de cores da pel de xentes diversas.
Formigueros humáns
ateigan as rúas londinenses
e de súperto, coma sen sequelo
Érguese o tempo da memoria morta pero presente,
A hestoria, todo aquilo pasado
Que xa non é.
A beleza dos parques,
Os fermosos cisnes de longo pescozo,
Os parrulos torpes e soaves
E no fondo de Saint James Parck
Érguese a poderoso construcción
de Buckingham Palace.
Outra vez, de sócato,
A memoria ateiga a miña testa confundida.
Xa moi o fondo miras coma un soldado mecánico
En casaca bermella e longo sombreiro negro,
Vai facendo unha garda constante
A feito de atención turística.
A Gran Ollo de Londres
Esa gran noria xigante,
Convirten a cidade
Nun perfecto parque temático
De longas e perfectas ringleiras humanas.
A Máquina do Tempo
Érquese poderosa e bela
E o son das campás asulaga o ar
Carregado das nosas voces turísticas.
A beleza estrircta e lineal de Wetsminster Palace,
Lugar de combate político,
Primeiro Parlamento Democrática
Da bela Europa colonizadora.
Os Thames corta coma un coitelo brilante,
De lus penetrante, tirante e perfecta
A cidade e as súas augas son habitadas
Por fermosos barcos turísticos ou barcos de guerra
A xeito, quizaves de lembranza ou Museo Naval.
Que longo resultaría explicar a beleza londinense.
Pero a cidade antre a lembranza das grandes épocas
Das épocas dominantes
Até este actual Londres, diferente,
Máis quedo e definido.
Miguel Dubois.
viernes, 12 de septiembre de 2008
TI
Non teñas medo
Afronta valentemente o teu,
Sempre o teu.
Que ninguén faga de ti
Un farrapo bello,
Coma se foras alguén inútil.
Non dubides dabondo.
Toma a decisión constructiva.
Dermanda o respecto merecente
Sé, sempre, ti mesmo.
Non invadas o campo alleo,
Pero esixe o mínimo para a convivecia saludable.
Rexeita o tratamento imperativo
Antre seres semellantes.
Esixe nada máis o que debes esixir.
Non ten vendas por dous patacos suxos ou limpos.
Ergue a testa, camiña sen medo,
Sendo o que ti eres: ti.
Son o que son, e non
O que outros queran que eu sexa.
Non soporto a mentira cotiá
Non soporto as conductas covardes
Non soporto os sorrisos falsos
Que nada me din,
Nada máis cunha expresión absurda
Da linguaxe da faciana sorrinte
Que pola banda datrás apuñala a verdade oculta
Do momento do sorriso,
E aquel rostro grato se metamorfosea
En palabras ferintes
Que invaden o campo alleo.
Que miseria delirante
De palabras torpes e hocas
É o vación constante
De non atoparse asemesmo.
É o laio que non cesa
E agora che deixo
Porque xa non me interesas.
Mágoa, mundo interesado
De demasiados intereses.
U-lo o amor debido
ou u-lo sentimento solidario?
Pero as verdades doen constantemente
Namentras as constantes mentiras
Tápanse cós trapos suxos
De todo aquelo que non lle pertence a un.
E así vamos desfacendo
En vez de contruir un mundo mellor
E máis xusto.
Miguel Dubois
Afronta valentemente o teu,
Sempre o teu.
Que ninguén faga de ti
Un farrapo bello,
Coma se foras alguén inútil.
Non dubides dabondo.
Toma a decisión constructiva.
Dermanda o respecto merecente
Sé, sempre, ti mesmo.
Non invadas o campo alleo,
Pero esixe o mínimo para a convivecia saludable.
Rexeita o tratamento imperativo
Antre seres semellantes.
Esixe nada máis o que debes esixir.
Non ten vendas por dous patacos suxos ou limpos.
Ergue a testa, camiña sen medo,
Sendo o que ti eres: ti.
Son o que son, e non
O que outros queran que eu sexa.
Non soporto a mentira cotiá
Non soporto as conductas covardes
Non soporto os sorrisos falsos
Que nada me din,
Nada máis cunha expresión absurda
Da linguaxe da faciana sorrinte
Que pola banda datrás apuñala a verdade oculta
Do momento do sorriso,
E aquel rostro grato se metamorfosea
En palabras ferintes
Que invaden o campo alleo.
Que miseria delirante
De palabras torpes e hocas
É o vación constante
De non atoparse asemesmo.
É o laio que non cesa
E agora che deixo
Porque xa non me interesas.
Mágoa, mundo interesado
De demasiados intereses.
U-lo o amor debido
ou u-lo sentimento solidario?
Pero as verdades doen constantemente
Namentras as constantes mentiras
Tápanse cós trapos suxos
De todo aquelo que non lle pertence a un.
E así vamos desfacendo
En vez de contruir un mundo mellor
E máis xusto.
Miguel Dubois
jueves, 11 de septiembre de 2008
NON VAL A PENA
De súpeto, a xeito de estrépito
E mágoa tremenda
Xenerouse un mundo absurdo
Desconsolante, perdido no meio da xenreira premeditada.
Vanidosamente có rostro perdido
En meio de absurdas verbas
saían daquela fiestra confusa
Un desbarre absurdo e imperativo.
Eisí "algo", commo un anaco de rabia valdía.
Que mágoa, ser froito inmaduro
Da máis absurda imprudenza.
Que absurdo acto precocenbibo
No meio dunha inmadurez intelectual tremenda.
Que medo con tan pouca inmadurez acumulada
No paso dos anos vividos con amor case sempre
E polo odio promovido polo ser calado,
Que vai mintindo nas sombras da noite escura,
Canto a vida podería ser unha
Un canto constante de enteira delicia .
Miguel Dubois
miércoles, 10 de septiembre de 2008
AMOR e ODIO
Trátame coma son,
Mais non o que ti crees que eu son.
Trátame con agarimo doce,
Utiliza a verbe certa,
Non deformes o campo de verdade.
Asume o que tes que asumir.
Ocupa o lugar correspendente,
Ao lugar que ocupas,
Non inventes o que xa se inventou.
Non xeneres o inxenerable.
Acepto ao teu mundo propio
Non te afastes do que ti eres.
Asume a túa propia vivenza
O que ti eres e o que ti te debes ser,
Non finxas o que non podes ser.
Sé tí mesmo e ren máis que ti.
Acepta a túa vedade íntegra e enteira,
Non te ateigues do medo infundado.
Non xeneres discordia.
Non me fagas decir as palabras prohibidas.
Deixa que no xardín do teu íntimo cor,
Se xenere unha fervenza continúa
De bós sentimentos,
Carregados de amor sinceiro.
Non xemas cunha linguaxe inintelixible.
Xenera fontes de auga crara e limpa.
A area está crara cáseque branca,
E nos meus beizos introduzo
As primeiras pingas deliciosas
Do líquido máxico.
Sé, todo polo gran amor gratificante
E nunca xamáis seremos compañeiros
Da absurda vinzanga torpe e delirante.
Polo amor crezo constanmente,
E pola xenreira morro, inútilmente,
No eido do absurdo inferno de Dante Alighieri.
Érgome na realidade do senso vital medrante,
Decrezo cós sentimentos inútiles,
Os que doen coma coitelos de porlenana
Que se cravan na derradeira ialma perdida.
Vivo porque teño que vivir
A túa rente constante,
Amarrado ao campo valente do amor.
Vivo porque amo,
E se o odio invado no fondo do meu ser,
Son un ser sen sentido
Afastado da soliedaridade
Vivo para amar,
Porque necesito beber da fonte amorosa.
Que absurdo vivir da mentira e da inútil xenreira,
Que medo vivir a perda do tempo perdido.
Son eu cando amo
E se poidera odiar
Nono quixera facer xamáis.
Miguel Dubois
MENTIRA
Mágoa, polas palabras torpes
Firan os sentimentos alleos.
Que mágoa máis grande
Ter que alimentarse da torpeza
Sumida nunha venganza absurda de palabras inútiles.
Grazas por danarme os meus sentimentos,
Porque grazas a tí son máis forte.
Que mágoa é medrar por mor
Da dor allea,
Mais o dano que me achegas
Faime ser máis home.
Que mágoa máis grande,
As verbas tortas
As miradas tremendas
Que mágoa máis grande
É ser coma eres tí,
Daríame pena ser
Coma ti eres
A venganza non é boa
E a mentira
É unha constante presa temporal
E non están os tempos
Para perdelo tempo
En absurdas filosofías
Que firen os sentimentos alleos.
Que mágos.
Miguel.
Firan os sentimentos alleos.
Que mágoa máis grande
Ter que alimentarse da torpeza
Sumida nunha venganza absurda de palabras inútiles.
Grazas por danarme os meus sentimentos,
Porque grazas a tí son máis forte.
Que mágoa é medrar por mor
Da dor allea,
Mais o dano que me achegas
Faime ser máis home.
Que mágoa máis grande,
As verbas tortas
As miradas tremendas
Que mágoa máis grande
É ser coma eres tí,
Daríame pena ser
Coma ti eres
A venganza non é boa
E a mentira
É unha constante presa temporal
E non están os tempos
Para perdelo tempo
En absurdas filosofías
Que firen os sentimentos alleos.
Que mágos.
Miguel.
lunes, 8 de septiembre de 2008
AMOR SUPREMO
Pontevedra, ao 8 de setembro de 2008
Habito no mundo enteiro
Para habitalo enteiro.
Habito en ti enteira,
Para posuir teu amor enteiro.
Habito e vivo, contra vento e maré.
Habito no mundo porque estou no mundo enteiro.
Para habitalo enteiro.
En cada segundo
En cada intre perdido
No habitáculo do tempo tremendo.
Estou eiquí para quererte tanto,
E perdelas horas enteiras nos teus beizos amorosas.
Habito no mundo enteiro
Para estar máis perto de tí,
Da quentura e da chama do amor aceso.
Que lento serán de amor me asulaga
A rente da calor reverenciada.
Ouh amor de amores
de tódolos amores concretos e abstractos
As noites mouras,
Convírtense en días de plena luz
Débome a túa fermosura permanente.
Débome a tí enteira no enteiro mundo, concreto e abstracto.
Miguel Dubois.
Habito no mundo enteiro
Para habitalo enteiro.
Habito en ti enteira,
Para posuir teu amor enteiro.
Habito e vivo, contra vento e maré.
Habito no mundo porque estou no mundo enteiro.
Para habitalo enteiro.
En cada segundo
En cada intre perdido
No habitáculo do tempo tremendo.
Estou eiquí para quererte tanto,
E perdelas horas enteiras nos teus beizos amorosas.
Habito no mundo enteiro
Para estar máis perto de tí,
Da quentura e da chama do amor aceso.
Que lento serán de amor me asulaga
A rente da calor reverenciada.
Ouh amor de amores
de tódolos amores concretos e abstractos
As noites mouras,
Convírtense en días de plena luz
Débome a túa fermosura permanente.
Débome a tí enteira no enteiro mundo, concreto e abstracto.
Miguel Dubois.
CANTIGA PARA AMAR E ODIAR
Pontevedra, ao 8 de setembro de 2008
Anuncio despacio o paso do tempo lento,
Habito, sempre, o espazo correspondente,
Medito, fondamente, o fondo do meu principio de meu ser e do meu
estar.
Son e estou para ser e estar o que quero ser e estar.
Respeto o espazo alleo,
A palabra que despide amor constante.
Sempre rexeito, constanmete,
O odio ao que detesto.
As inxustizas habitan en mundos despiadados
E as liberdades máis elementáis son violadas,
A xeito de constante traición.
De que mala palabra vestirás hoxe
A túa lingua de serpe bárbara.
De que xeito crabarás coitelos mentiráns polas costas.
Mais eu estou tranquilo,
Namentras creo no amor aceso.
Miguel Dubois.
Anuncio despacio o paso do tempo lento,
Habito, sempre, o espazo correspondente,
Medito, fondamente, o fondo do meu principio de meu ser e do meu
estar.
Son e estou para ser e estar o que quero ser e estar.
Respeto o espazo alleo,
A palabra que despide amor constante.
Sempre rexeito, constanmete,
O odio ao que detesto.
As inxustizas habitan en mundos despiadados
E as liberdades máis elementáis son violadas,
A xeito de constante traición.
De que mala palabra vestirás hoxe
A túa lingua de serpe bárbara.
De que xeito crabarás coitelos mentiráns polas costas.
Mais eu estou tranquilo,
Namentras creo no amor aceso.
Miguel Dubois.
domingo, 7 de septiembre de 2008
AMOR SI...NON AO EGOTISMO
Pontevedra, ao 7 de setembro de 2oo8
Canto che quero, meu doce amor,
Canto amor puro nun sopro silencioso.
O amor é un silencio constante
Que da e recibe dabondo.
Dareiche tanto, meu amor,
Que queres que eu faga por tí, meu amor?
Silenciar as dores da noi pecha?
Que queres que eu faga pot tí, meu mar?
Darche a miña vida enteira?
Entregarche o meu pensamento íntegro?
Durmen ao sol uns lagartos verdes
E atrás dos verdes piñeiros,
Pentiados polo vento do Sul forte da invernía total.
Ti e máis eu amándonos enteiros e íntegros.
Entregados ao amor dos nosos corpos espidos,
Entregados ao noso intelecto compreto,
Namentras unha linguaxe que balbucéa e palpita,
Ao ritmo de suspiros completos e prolongados.
E, de súpeto, sen quérelo,
Atópomo abrazado ao símbolo da libertad,
Que es ti, meu grato amor doce.
Que sin sentido é non querer e non amar.
Que absurda sequedade é a falla de amor.
Dame, canto, máis amor mellor.
O amor o é todo,
A mañá longa e sumisa
A tarde complicada abstracta
Ou a noite escura.
O que non ama é o que non se quere.
O egoista constante non ama,
Por iso constamente, rexeito,
A inxustiza e o desamor.
Miguel Dubois.
Canto che quero, meu doce amor,
Canto amor puro nun sopro silencioso.
O amor é un silencio constante
Que da e recibe dabondo.
Dareiche tanto, meu amor,
Que queres que eu faga por tí, meu amor?
Silenciar as dores da noi pecha?
Que queres que eu faga pot tí, meu mar?
Darche a miña vida enteira?
Entregarche o meu pensamento íntegro?
Durmen ao sol uns lagartos verdes
E atrás dos verdes piñeiros,
Pentiados polo vento do Sul forte da invernía total.
Ti e máis eu amándonos enteiros e íntegros.
Entregados ao amor dos nosos corpos espidos,
Entregados ao noso intelecto compreto,
Namentras unha linguaxe que balbucéa e palpita,
Ao ritmo de suspiros completos e prolongados.
E, de súpeto, sen quérelo,
Atópomo abrazado ao símbolo da libertad,
Que es ti, meu grato amor doce.
Que sin sentido é non querer e non amar.
Que absurda sequedade é a falla de amor.
Dame, canto, máis amor mellor.
O amor o é todo,
A mañá longa e sumisa
A tarde complicada abstracta
Ou a noite escura.
O que non ama é o que non se quere.
O egoista constante non ama,
Por iso constamente, rexeito,
A inxustiza e o desamor.
Miguel Dubois.
sábado, 6 de septiembre de 2008
AMOR FONDO
Pontevedra, ao 6 de setembto de 2008
Non me des o Mundo enteiro, se eu cho pido,
Danme un anaquiño de paz, tan si quera.
Non me vaixas a Lúa chea do fermoso ceu,
Dame un cachiño dunha estreliña brilante.
Sosego teño do teu presente fermoso
O día está tranquilo
E pola Rúa do Sosego, circulan vehículos dormidos
O día está quedo, porque son feliz,
Porque me quero tal e coma son,
Porque non rexeito a parte mala do meu ser íntegro,
E coido con ledicia a parte bonita do que eu son.
As farolas durmen acesas, dereitas polas rúas da cidade.
Os amantes constantes, bícanse docemente.
O Río está quedo e lene
A cidade bonita soña con ser más bonita que bonita.
E eu sono para estar contigo, solos e xuntos por sempre,
Meu amor fondo.
Miguel Dubois.
Non me des o Mundo enteiro, se eu cho pido,
Danme un anaquiño de paz, tan si quera.
Non me vaixas a Lúa chea do fermoso ceu,
Dame un cachiño dunha estreliña brilante.
Sosego teño do teu presente fermoso
O día está tranquilo
E pola Rúa do Sosego, circulan vehículos dormidos
O día está quedo, porque son feliz,
Porque me quero tal e coma son,
Porque non rexeito a parte mala do meu ser íntegro,
E coido con ledicia a parte bonita do que eu son.
As farolas durmen acesas, dereitas polas rúas da cidade.
Os amantes constantes, bícanse docemente.
O Río está quedo e lene
A cidade bonita soña con ser más bonita que bonita.
E eu sono para estar contigo, solos e xuntos por sempre,
Meu amor fondo.
Miguel Dubois.
FLOR DELICADA
Pontevedra, ao 6 de setembro de 2oo8.
Que necia verba vóa bolboreta torpe
No ar doce do xardín polícromo.
Que suma delicadeza a cor dos xeranios vermellos,
Que flor de desexo intenso
Asumo no paso do tempo vivido.
Achégome a vedade ,íntegro,
Fuxo bulindo
Do marmurio mentirán.
Xardín delicado das flores delicadas
Acollerme non lugar
Á vosa rente,
Lene e quedo.
Miguel Dubois.
Que necia verba vóa bolboreta torpe
No ar doce do xardín polícromo.
Que suma delicadeza a cor dos xeranios vermellos,
Que flor de desexo intenso
Asumo no paso do tempo vivido.
Achégome a vedade ,íntegro,
Fuxo bulindo
Do marmurio mentirán.
Xardín delicado das flores delicadas
Acollerme non lugar
Á vosa rente,
Lene e quedo.
Miguel Dubois.
MENTIRA. MÁGOA!
Pontevedra, ao 6 de setembro de 2008.
Palabra tebra, marmurio falso,
Falsa palabra,
Engano miserento,
Deshaucio personal,
Infelicidade transmisora,
Sinistro da palabra morta.
Mentira constante descubro,
Na infeliz mente insconstante.
Mágoa o exceso da palabra,
O antiverso a palabra escachada,
Mágoa miseria humana,
Chama dabondo no mundo incomprensible.
Mentira e mentira Amén, por sempre.
Miserenta palabra rota e absurdo
Palabras falsas ateigadas
Do máis desalentador aire xusto.
Chaman a mentira,
Están reconstruíndo a mentira
Denantes constrído.
Miguel Dubois.
Palabra tebra, marmurio falso,
Falsa palabra,
Engano miserento,
Deshaucio personal,
Infelicidade transmisora,
Sinistro da palabra morta.
Mentira constante descubro,
Na infeliz mente insconstante.
Mágoa o exceso da palabra,
O antiverso a palabra escachada,
Mágoa miseria humana,
Chama dabondo no mundo incomprensible.
Mentira e mentira Amén, por sempre.
Miserenta palabra rota e absurdo
Palabras falsas ateigadas
Do máis desalentador aire xusto.
Chaman a mentira,
Están reconstruíndo a mentira
Denantes constrído.
Miguel Dubois.
miércoles, 3 de septiembre de 2008
REFLEXIÓN INTERNA
Ardán, ao día 3 de setembro de 2008.
O día está neboento, tranquilo e algo gris e escuro.
O corazón quente, aceso e ledo
E os días enteiros, pasan bastantes,
Sobre os días de tódolos días vividos.
An anguria bate con forza absurdamente,
E o dereito a vivir dignamente,
Fainos felices aos habitantes privilexiados
Deste Mundo de tanto mundos diferentes.
Mundos de primeira clase.
Mundos de segunda orde.
E o mundo de todo mundo esquencido,
Hoxe é o comezo dun mes novo,
Quizaves o Mundo enteiro,
Cambiara de xeito superficial,
Cambiara a súa pel vital de vivir aparentemente,
Pero no fondo da hestoria humana
Seguemos sendo os mesmos homes e mulleres
Habitando outros tempos históricos.
A esencia do home e a muller,
Quizáves sexa a mesma de sempre,
Por tódolos tempos dos tempos vividos e habitados agora
Miguel Dubois.
O día está neboento, tranquilo e algo gris e escuro.
O corazón quente, aceso e ledo
E os días enteiros, pasan bastantes,
Sobre os días de tódolos días vividos.
An anguria bate con forza absurdamente,
E o dereito a vivir dignamente,
Fainos felices aos habitantes privilexiados
Deste Mundo de tanto mundos diferentes.
Mundos de primeira clase.
Mundos de segunda orde.
E o mundo de todo mundo esquencido,
Hoxe é o comezo dun mes novo,
Quizaves o Mundo enteiro,
Cambiara de xeito superficial,
Cambiara a súa pel vital de vivir aparentemente,
Pero no fondo da hestoria humana
Seguemos sendo os mesmos homes e mulleres
Habitando outros tempos históricos.
A esencia do home e a muller,
Quizáves sexa a mesma de sempre,
Por tódolos tempos dos tempos vividos e habitados agora
Miguel Dubois.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)