sábado, 6 de diciembre de 2008

VELENO MORTAL

AMOR E DOZURA É VIVIR


Fecha: 05/12/2008 22:12:34
Asunto: Reenviar: VELENO MORTAL
 

 
Pontevedra, ao 5 de decembro de 2008.
 
 
 
VELENO  MORTAL
 
 
 
Sentirme, totalmente, ceibe,
 
A pesar da filosofía do tremondo absurdo,
 
Pera inútil do fermoso tempo.
 
Dinme de conta, sen remedialo,
 
Que querían constuir a torpeza suprema,
 
Do ser humano falso,
 
Que pretende facerse falso e  suposto grande,
 
Por mor da inutilidade da tremenda mentira.
 
 
Ser humano en contra de se mesmo,
 
Que non ocupas o espazo habitable,
 
Que entras no mundo allí
 
Non te pertece, nuc¡nca,
 
Sen correspondente ao dereito a facelo.
 
Entra en tí mesmo,
 
Asume a túa verdade,
 
Asume o que non che gusta de tí,
 
Admite a parte que che doé
 
E proxectas, absurdamente,
 
Naqueles que  non  te pertencen
 
Ao teu mundo estremecedor,
 
Carente de senso común,
 
Ou integridade fonda.
 
 
Non digo que avances,
 
Avances coma a serpe verde e ingrata,
 
Que quere danar a un iñocente animal
 
Que pasta, tranquilamente,
 
A beira do Río Lindo.
 
Atacas sen previo aviso,
 
E fulminas có veleno mortal
 
Naquel no que non o merece.
 
O Río Lindo está fermoso,
 
Máis   a branca ovella,
 
Sofre coa dor que ti lle impuxeche.
 
Todo podería ser maravilloso,
 
Mais todo ficou no intento frustado,
 
Porque tiñas que largar o veleno mortal.
 
 
 
                            Miguel   Dubois.

CANCIÓN PARA MARÍA CRISTINA

AMOR E DOZURA É VIVIR

: CANCIÓN para MARÍA CRISTINA


Pontevedra, ao 6 de decembro de 2008.
Canción para María Cristina.
Non o dubides nunca,
Lémbraste dos nosos avociños;
Máxicos, perfecto e e que nunca choraban.
Coa suma fortaleza do seu corazón,
Esgoataron os tempos máis absurdos
Da historia europea,
Odios tremendos de pobos loitando,
Nas guerras do odio,
Pero con toda a súas forzas,
Eles e Elas derrubaron o Mundo inxusto
Que oprimía namentras os submarinos alemáns
Chegaban aos portos de Povoa de Varzím ou Vigo.
Si todos elas e elas superaron,
A dor do medo que significa a arma mortífera.
Os avociños non teñen medo nen aos días grises
Nen as noites mouras habitados de sons de morte.
Dominaron o medo tremendo,
Desfixerom os mitos absurdos.
Os avociños doces non necesitan imaxes absurdas
De modelos semiperfectas
Que pentéan os seu cabelos longos
Con champús absurdos.
Oa avociñas non perden o tempo absurdo,
Cós laios consumistas, caros e absurdos
Pensan as avociñas nos seus quridiños fillos,
Froitos verdadeiros dos seus ventres hinchados
Nos tempos da mocedade necesitada,
De amor e diñeiro.
Cando o Mundo non era máxico e absurdo,
Cando sudaban as súas frentes xoves
Para conseguir a cotidianidade do pan roubado.
Avociño conta unha desas túas hestorias máxicas,
Que somentes ti dominas, perfectamente,
Eu, sen remedio, míroche, directamente a túa
Faciana perfecta e digo:
É fermosos ser avociño,
Por eso que delicia,
Poderlles acariñar a súa enrrugadas facianas
Con toda a miña tenrrura posible.
Miguel Dubois

PEDRO ATIENZA, ALCALÁ DE HENARES Y LA POESÍA

AMOR E DOZURA É VIVIR







Pontevedra, a 28 de marzo de 2007.
Vaya con todo mi cariño, a mi querido
amigo
Pedro Atienza. "Perico".
Isadora Duncán,
afortunadamente,
invadió
un libro bello
de
Fragmentos y Evocaciones
Hace ya bastante tiempo,
perdidos en el fondo del tiempo,
sin más tiempo
que aquella amada juventud deliciosa.
Inmensas ganas de vida entregada
a la delicia de amar y querer,
de soñar con asuntos pequeños,
de cubrir nuestros labios carnosos
de amores desesperados.
¡Que tremendo recuerdo
de amor delicioso!
No te bastaron
los veinte poemas de amor
y la canción desesperada,
que quizás en Isla Negra,
haya escrito el gran Pablo.
Ya pasó,
ya lo sé.
Déjame algo de amor vivo,
no te lo lleves todo;
déjame, al menos,
tu mirada,
tu cabeza baja.
No me destierres
al olvido perpetuo.

Lo ví, es verdad,
al amante del cante jondo,
querido Federico,
lo volví a ver,
como si nada,
a espacio y tiempo,
en la ciudad hermosa,
cervantina.
¡Es bonito,
es magnífico,
volver a verlo!
Me inundo con sus recuerdos,
el se llama mi querido amigo,
Perico.
Miguel.