Quixera andar ceibo e tranquilo
Polos camiños da vida,
Vivir aspirando o ar fresco dunha mañá de primavera.
Quixera achegarme a constante beleza das flores amarelas e bermellas
Achegarme a esencia do teu ser íntimo e grato,
Facer da vida unha constante fervenza da felicidade,
Achegarme a tí, meu amor,
Cando o día morre e se achega a noite negra,
Amarte con todas as miñas forzas da vida
Que a vida me dá para se home feliz constante
E ao traveso do curso da miña voz feble
Embarcache no mundo da tranquilidade constante,
Apagar as cataclimos e as guerras inútiles
Convertir ao ser humano en home feliz
En muller leda.
Facer das mañás luminosos
Fontes de felicidade constante,
Darme de conta que o amor vive a miña rente,
Achegado a miña beira,
Como describir esta sensación bela
Que me asulaga nun mundo con sentimento.
Apagaremos as derradeiras fogueras da dor
E faremos da vida
O tempo para vivir gustosatenme.
Miguel Dubois
sábado, 13 de septiembre de 2008
ENTEIRO
O castigo de medo fometando
Vai pechando as portas abertas
Camiño da liberdade concreta,
Aquela libertade que toca no exacto intre
De liberarme conmego mesmo,
De atoparme, totalmente e absollutamente,
Quedar espido e así ceibo enteiro,
Da pesada carga que pesa e que doe dabondo
.Que inmemsa palabra sigifica o verbo "amar"
Amar enteiro no sentido máis puro da palabra.
A vida corre bulindo, non descanasa,
As veces coma un cabalo negro e tolo e tremendo
Que arrinca valados inútiles
En momentos da rabia contida.
Non me deixes orfo de amor,
Nada son sen esta fermosaa verba,
E os campos están ceibos e verdes
Namentras atraveso os campos da bela e fermosa Inglaterra,
Nun longo tren de múltiples vagóns,
County Nolkfolk, Norwich,
E a lus alumea us currunchos escuros e dementes
Dos intres tristes sen sentido, absttacto e inútil
Libérame da ameaza asoballande,
Meu Deus, Meu Amigo,
Libérame do mundo pamplineiro
Da palabra falsa
E da mentira que fire
As almas das persóas febles.
Libérame meu Deus,
dos momentos amargos
Limón amarelo,
Dentes tremendo
Dame o sosego necesario,
O que Ti, queras e desexes,
Non deixes que a teima voe polas testas absurdas
Carregadas de odio absurdo e inútil
E o Mundo enteiro, será Mundo,
Cando Ti digas, no momento exacto
En canto os homes e mulleres xunguidos
Liberémonos das angurias, feridas fondas
No fondo dos nosos egos absurdos.
No fondo todo ben sendo o mesmo
Pero, ao mesmo tempo diferente.
O mentirán engana, de cotío, absurdamente,
E o sinceiro elimina a mentira
Coa carta vedadeira
Pero hade chegar momentos sereos e tranquilos
Na que a linguaxe das ondas do mar azul
Será lene e soave.
Entrégoche todo o que eu son
E arrinca de min esta espada absurda
Que está cravada na ferida parva.
Miguel Dubois.
Vai pechando as portas abertas
Camiño da liberdade concreta,
Aquela libertade que toca no exacto intre
De liberarme conmego mesmo,
De atoparme, totalmente e absollutamente,
Quedar espido e así ceibo enteiro,
Da pesada carga que pesa e que doe dabondo
.Que inmemsa palabra sigifica o verbo "amar"
Amar enteiro no sentido máis puro da palabra.
A vida corre bulindo, non descanasa,
As veces coma un cabalo negro e tolo e tremendo
Que arrinca valados inútiles
En momentos da rabia contida.
Non me deixes orfo de amor,
Nada son sen esta fermosaa verba,
E os campos están ceibos e verdes
Namentras atraveso os campos da bela e fermosa Inglaterra,
Nun longo tren de múltiples vagóns,
County Nolkfolk, Norwich,
E a lus alumea us currunchos escuros e dementes
Dos intres tristes sen sentido, absttacto e inútil
Libérame da ameaza asoballande,
Meu Deus, Meu Amigo,
Libérame do mundo pamplineiro
Da palabra falsa
E da mentira que fire
As almas das persóas febles.
Libérame meu Deus,
dos momentos amargos
Limón amarelo,
Dentes tremendo
Dame o sosego necesario,
O que Ti, queras e desexes,
Non deixes que a teima voe polas testas absurdas
Carregadas de odio absurdo e inútil
E o Mundo enteiro, será Mundo,
Cando Ti digas, no momento exacto
En canto os homes e mulleres xunguidos
Liberémonos das angurias, feridas fondas
No fondo dos nosos egos absurdos.
No fondo todo ben sendo o mesmo
Pero, ao mesmo tempo diferente.
O mentirán engana, de cotío, absurdamente,
E o sinceiro elimina a mentira
Coa carta vedadeira
Pero hade chegar momentos sereos e tranquilos
Na que a linguaxe das ondas do mar azul
Será lene e soave.
Entrégoche todo o que eu son
E arrinca de min esta espada absurda
Que está cravada na ferida parva.
Miguel Dubois.
CLAN E VIDA
POR FAVOR, LECTOR/ORA: BÓTAME UNHA OLLADA.
Complicación en vida
Moitas veces, ao meu parecer, somos auténticos loros parlantes, ou maquinas parlanchinas , que de certo chinés
non falamos pero , certamente, saberemos dar o que temos que dar para dese xeito ser correspondidos? Non estaremos pidindo demáis? Porque, sempre pidimos, esiximos e insultamos e non damos? Somos xustos cando condeamos ou f erimos?Lémbrome dun artigo escrito no diarió "El País" por Joaquín Estefanía, que, en xeral, dito artigo afirmaba, con certitude que o noso país medrou e de xeito grande, colocándose nos primeiros postos da economía mundial, oitavo, concretamente, cando xa cantos anos que deixamos o noso, total, aillamento do resto do Europa e nos introduxemos dentro dos circuitos económicos máis importantes. Dito ésto: medramos, tamén, na cordura, no sentido común, nos dereitos fundamentáis dos cidadans, dereitos humáns, ou pola contra involucionamos nas nosas conductas, facéndonos seres egoitas e faltos de soliedaridade, froito da competividade e a falla da dem ocracia sociai e cotiá? Eu,penso que o mundo, en xeral, hai excepcións, é máis egoista, e penso que vivimos na sociedade moi competitiva, insolidaria o que permite que afloren as conductas máis agresivas, e por suposto, as normas máis elementáis do saber estar cós demáis, as veces vense , totalmente, crebadas. Falemos do "clan". Este grupo social pretende dirixir todo o que o seu arredor ten, mais cando un dos membros do mesmo non obedece ou rebélase, os demáis membros desa tribu humana, miran ao rebelde coma un "cousa rara", é cando a política da vinganza agachada, tan sutil e sublimente, aparece como método da divina salvación, para purificar a ialma do pobre rebelde. Mágoa! A persecución comeza e faise de xeito infatigable. Os posuidores da verdade dictan normas, estrictamente, presas dunha falsa sinceridade, que de cando , aflora no seu sublime comportamente sociai o saber estar a ben cós do Clan. A estrutura clanificada debe posuir, obrigadamente un leader de calidade. Non val calquera! Ah! O leader, creéndose leader actúa coma tal, pero con fallos estrepitosos, que un pregunta que se a idade mental e física van parellas. Todo o que digo non é unha broma barata, máis ben unha mágoa triste. Unha inmadurez total e absoluta, unha falla de respecto total, unha provocación non casual se non "premetitada", ou traducindo a linguaxe cotiá: malos sentimentos, falta de corazón, rencor, envexa..e non sego. Outra coousa que debe aprender é que non é dar a razón por ser do clan: Cando un dos mesmos "esbara" outro dos mesmos, debe chamarlle a atención para que outra vez non "esabare". De novo. Esto derradeiro ó o chamdo lei do sentido común, por certo moi carentee. Ficar moi ben está tal cual pero ren máis.Non será que os membros das estructuras pechadas están santificados? Joaquín Estefanía no diario "El Pais", escrébebos de tan sublime fenómeno: florece a economía máis a madurez intelectual decrece. Non será que as testas estarán marchitas? Que é mellor? Como equlibrar a balanza? E para rematar: sabemos poñernos no lugar dosoutros, do que temos na fronte? Nonos custará, demasiado esforzo? A xeito de remate: non estamos máis pendentes, somentes, de nós mesmos? Impórtanos o sufrimento alleo? Interésanos os movementos solidarios?
Miguel Dubois.
Complicación en vida
Moitas veces, ao meu parecer, somos auténticos loros parlantes, ou maquinas parlanchinas , que de certo chinés
non falamos pero , certamente, saberemos dar o que temos que dar para dese xeito ser correspondidos? Non estaremos pidindo demáis? Porque, sempre pidimos, esiximos e insultamos e non damos? Somos xustos cando condeamos ou f erimos?Lémbrome dun artigo escrito no diarió "El País" por Joaquín Estefanía, que, en xeral, dito artigo afirmaba, con certitude que o noso país medrou e de xeito grande, colocándose nos primeiros postos da economía mundial, oitavo, concretamente, cando xa cantos anos que deixamos o noso, total, aillamento do resto do Europa e nos introduxemos dentro dos circuitos económicos máis importantes. Dito ésto: medramos, tamén, na cordura, no sentido común, nos dereitos fundamentáis dos cidadans, dereitos humáns, ou pola contra involucionamos nas nosas conductas, facéndonos seres egoitas e faltos de soliedaridade, froito da competividade e a falla da dem ocracia sociai e cotiá? Eu,penso que o mundo, en xeral, hai excepcións, é máis egoista, e penso que vivimos na sociedade moi competitiva, insolidaria o que permite que afloren as conductas máis agresivas, e por suposto, as normas máis elementáis do saber estar cós demáis, as veces vense , totalmente, crebadas. Falemos do "clan". Este grupo social pretende dirixir todo o que o seu arredor ten, mais cando un dos membros do mesmo non obedece ou rebélase, os demáis membros desa tribu humana, miran ao rebelde coma un "cousa rara", é cando a política da vinganza agachada, tan sutil e sublimente, aparece como método da divina salvación, para purificar a ialma do pobre rebelde. Mágoa! A persecución comeza e faise de xeito infatigable. Os posuidores da verdade dictan normas, estrictamente, presas dunha falsa sinceridade, que de cando , aflora no seu sublime comportamente sociai o saber estar a ben cós do Clan. A estrutura clanificada debe posuir, obrigadamente un leader de calidade. Non val calquera! Ah! O leader, creéndose leader actúa coma tal, pero con fallos estrepitosos, que un pregunta que se a idade mental e física van parellas. Todo o que digo non é unha broma barata, máis ben unha mágoa triste. Unha inmadurez total e absoluta, unha falla de respecto total, unha provocación non casual se non "premetitada", ou traducindo a linguaxe cotiá: malos sentimentos, falta de corazón, rencor, envexa..e non sego. Outra coousa que debe aprender é que non é dar a razón por ser do clan: Cando un dos mesmos "esbara" outro dos mesmos, debe chamarlle a atención para que outra vez non "esabare". De novo. Esto derradeiro ó o chamdo lei do sentido común, por certo moi carentee. Ficar moi ben está tal cual pero ren máis.Non será que os membros das estructuras pechadas están santificados? Joaquín Estefanía no diario "El Pais", escrébebos de tan sublime fenómeno: florece a economía máis a madurez intelectual decrece. Non será que as testas estarán marchitas? Que é mellor? Como equlibrar a balanza? E para rematar: sabemos poñernos no lugar dosoutros, do que temos na fronte? Nonos custará, demasiado esforzo? A xeito de remate: non estamos máis pendentes, somentes, de nós mesmos? Impórtanos o sufrimento alleo? Interésanos os movementos solidarios?
Miguel Dubois.
VIDA e NENOS
Palabra agachada na palabra,
Palabra exacta e concisa,
Versos famentos da verdade agachada,
Palabra apurada sen senso,
Palabra hoca, necedad continúa,
Perda de tempo concreto.
Voz perdida da ledicia vital
Cumio da ledicia
Na linguaxe intantil.
Palabra torpe inconexa,
Balbucear as primeiras palabras
No mundo universal multilingue,
Palabra exacta para cada obxeto observado,
Palabra comprensiva, cúmulo dun delirio absurdo,
Ledicia das súas pequenas facianas,
Expresivas, grandes ou pequenas,
Mundo infantil ledo e constante,
Que maior fermosura
Que ensinar aos meniños máxicos
Que queren saber como se di
O seu propio nome concreto.
Mundo inocente,
Minúsculos homiños e mulleriñas.
Mundo do futuro,
Futuro incerto, inexacto e interrogante,
Nenos e nenas, mundo vindeiro
Disfrutade dos anos da vosa nenez pasaxeira,
Sede o centro de atención máis fermoso
Da enteira existencia.
E o tempo irá pasando,
lento ou rápido
Iranse escribindo máis anos de hestoria engadida
Uns colleremos a derradeiro camiño,
Namentras outras serán
Os actores vitales da historia.
Miguel Dubois
Palabra exacta e concisa,
Versos famentos da verdade agachada,
Palabra apurada sen senso,
Palabra hoca, necedad continúa,
Perda de tempo concreto.
Voz perdida da ledicia vital
Cumio da ledicia
Na linguaxe intantil.
Palabra torpe inconexa,
Balbucear as primeiras palabras
No mundo universal multilingue,
Palabra exacta para cada obxeto observado,
Palabra comprensiva, cúmulo dun delirio absurdo,
Ledicia das súas pequenas facianas,
Expresivas, grandes ou pequenas,
Mundo infantil ledo e constante,
Que maior fermosura
Que ensinar aos meniños máxicos
Que queren saber como se di
O seu propio nome concreto.
Mundo inocente,
Minúsculos homiños e mulleriñas.
Mundo do futuro,
Futuro incerto, inexacto e interrogante,
Nenos e nenas, mundo vindeiro
Disfrutade dos anos da vosa nenez pasaxeira,
Sede o centro de atención máis fermoso
Da enteira existencia.
E o tempo irá pasando,
lento ou rápido
Iranse escribindo máis anos de hestoria engadida
Uns colleremos a derradeiro camiño,
Namentras outras serán
Os actores vitales da historia.
Miguel Dubois
Suscribirse a:
Entradas (Atom)