AMOR e ODIO

Trátame coma son,

Mais non o que ti crees que eu son.

Trátame con agarimo doce,

Utiliza a verbe certa,

Non deformes o campo de verdade.

Asume o que tes que asumir.

Ocupa o lugar correspendente,

Ao lugar que ocupas,

Non inventes o que xa se inventou.

Non xeneres o inxenerable.

Acepto ao teu mundo propio

Non te afastes do que ti eres.

Asume a túa propia vivenza

O que ti eres e o que ti te debes ser,

Non finxas o que non podes ser.

Sé tí mesmo e ren máis que ti.


Acepta a túa vedade íntegra e enteira,

Non te ateigues do medo infundado.

Non xeneres discordia.

Non me fagas decir as palabras prohibidas.

Deixa que no xardín do teu íntimo cor,

Se xenere unha fervenza continúa

De bós sentimentos,


Carregados de amor sinceiro.

Non xemas cunha linguaxe inintelixible.

Xenera fontes de auga crara e limpa.

A area está crara cáseque branca,

E nos meus beizos introduzo

As primeiras pingas deliciosas


Do líquido máxico.

Sé, todo polo gran amor gratificante

E nunca xamáis seremos compañeiros

Da absurda vinzanga torpe e delirante.

Polo amor crezo constanmente,

E pola xenreira morro, inútilmente,

No eido do absurdo inferno de Dante Alighieri.

Érgome na realidade do senso vital medrante,

Decrezo cós sentimentos inútiles,

Os que doen coma coitelos de porlenana

Que se cravan na derradeira ialma perdida.

Vivo porque teño que vivir

A túa rente constante,

Amarrado ao campo valente do amor.

Vivo porque amo,

E se o odio invado no fondo do meu ser,

Son un ser sen sentido

Afastado da soliedaridade

Vivo para amar,

Porque necesito beber da fonte amorosa.

Que absurdo vivir da mentira e da inútil xenreira,

Que medo vivir a perda do tempo perdido.

Son eu cando amo

E se poidera odiar

Nono quixera facer xamáis.





Miguel Dubois