AMOR FONDO

Pontevedra, ao 6 de setembto de 2008


Non me des o Mundo enteiro, se eu cho pido,

Danme un anaquiño de paz, tan si quera.

Non me vaixas a Lúa chea do fermoso ceu,

Dame un cachiño dunha estreliña brilante.

Sosego teño do teu presente fermoso


O día está tranquilo

E pola Rúa do Sosego, circulan vehículos dormidos

O día está quedo, porque son feliz,

Porque me quero tal e coma son,

Porque non rexeito a parte mala do meu ser íntegro,

E coido con ledicia a parte bonita do que eu son.

As farolas durmen acesas, dereitas polas rúas da cidade.

Os amantes constantes, bícanse docemente.

O Río está quedo e lene

A cidade bonita soña con ser más bonita que bonita.

E eu sono para estar contigo, solos e xuntos por sempre,

Meu amor fondo.



Miguel Dubois.

FLOR DELICADA

Pontevedra, ao 6 de setembro de 2oo8.




Que necia verba vóa bolboreta torpe

No ar doce do xardín polícromo.

Que suma delicadeza a cor dos xeranios vermellos,

Que flor de desexo intenso

Asumo no paso do tempo vivido.

Achégome a vedade ,íntegro,

Fuxo bulindo

Do marmurio mentirán.

Xardín delicado das flores delicadas

Acollerme non lugar

Á vosa rente,

Lene e quedo.


Miguel Dubois.

MENTIRA. MÁGOA!

Pontevedra, ao 6 de setembro de 2008.




Palabra tebra, marmurio falso,

Falsa palabra,

Engano miserento,

Deshaucio personal,

Infelicidade transmisora,

Sinistro da palabra morta.

Mentira constante descubro,

Na infeliz mente insconstante.

Mágoa o exceso da palabra,

O antiverso a palabra escachada,

Mágoa miseria humana,

Chama dabondo no mundo incomprensible.

Mentira e mentira Amén, por sempre.

Miserenta palabra rota e absurdo

Palabras falsas ateigadas

Do máis desalentador aire xusto.

Chaman a mentira,

Están reconstruíndo a mentira

Denantes constrído.



Miguel Dubois.