animábanme a que eu escribira. Eu non que non daba, demasida, importancia a súas palabras, pero sempre me daban folgos. Manolo Lueiro, foi de min un pouco de todo: pai, amigo, compañeiro, colega. Grazas a él coñecín no ano de 1979 a Rafael Alberti. Parecíma un sono pero era verdade., Meus amigos, Suso e Marieta foronno buscar a Santiago ao aeroporto. No cine "O Marino", de aquel O Grove máximo, fíxose un gran espectáculo poetíco. Alí estaban: Antón Tovar Bovillo, Manuel Cuña Novás, Manuel María, Bernadino Graña, Uxío Nononeyra, Indio Juan, Arturo Cuadrado. Alberti estaba pasando por un grato intre de recitaxe e, como non dixo que él, Nunca entrara en Granada. Todos ficamos maravillados. Cando rematou o recital pedinlle a Manolo Lueiro, que me asignara un dos seus queridos libros, coma, Escolma Ferida, Manso, Non debían medrar, O sol na crista do galo..
Este verán pasado, querido Manolo, pasmos un intre de dureza, dado que a túa compañeira Maruja, deixábanos tristemente. Pero querido Manolo, o que si che podo decir que foi moito o que de ti aprendemos e os deliciosos momentos que pasamos xuntos. O mesmo temos que decir da nosa querida Maruja. Non estados connosco, pero seguides estando connosco, aínda que parecza unha contradicción. É totalmente imposible carecer da vosa lembranza, da vosa forza, da vosa valentía; todo un mundo, imposible de esquencer queridos Manolo e Maruja.
