TANTO AMOR HABIDO

Tanto amor habido
Dénde unha noita aberta
A lúa luminosa
Con ceo estrelado e brilante
Con luz da lembranza tida,
Nos intres dubidosos
Nos que a noite abrangue enteira
O interrogante enteiro
Dunha vida vivida de sinceira ilusión.
Espero de vagar o abrente hermoso
Os primeiros raios da mañá
Que anuncian a decadencia
Dos lugares escures
A supervivencia da fonda luz.

II
Canto quixen os amados lugares
Da querida terra
O mar batendo con forza tremenda
Na ecuciación constante
D tempo vivido.

III

Amada Terra
Terra amada.
Lugar do poeta esquecido
Queixume duma rama ferida,
Vento forte
Furacán do medo
Vento tolo, depiadado, insentanto,
Tremendo e absurdo.
Absurdo delirar
Do paxaro ferico de morte.
Mascato sangrante
Enriba dunha rocha bermella.
Que canto inútil!
Que sensación mortífera!
Terra ferida,
corazón amado
Dona namorada
dun príncipe temerario.
Rei temeroso
Raiña absurda


Reino ferido,
cabalo negro
galloupa con forza
na brilantez do día.
Fonte esperanzadora
corazón tocado.



IV

Deixado xa o tempo
de reinados absurdos
de noites escuras
e días temerosos
habreime namorar de ti
coma o sorriso infantil
que despréndese dunha nena pequena
que xoga con antigo xoguete
de madeira traballada
con amor e paciencia.
Cabaliño Branco
De nobre madeira
Xinete do ar sorrinte
Faciana infantil
Do sorriso perdido.

Muller fermosa
Desta terra querida
Ferida fonda
No mais fondo
Do corazón