DAÑE VIDA Á LEMBRANZA

AMOR E DOZURA É VIVIR

DAÑE VIDA Á LEMBRANZA.   O tempo longo ou curto acumula   Máis tempo. Unha longa vida feliz,   A triste testemuña do sofrimento   Aberto que dabondo sanda vermello.  Abreuse o tempo, dilatóuse  Fíxose unha cantidade definida,  Polo criterio persoal vivido.  Coma chegar ao fondo da  Lembranza, habitante do pasado,  Aquel tempo que eu quixen,  Que non rematara,  Un tempo para constuir,  Espazos temporales diversos,  E crear o arbol ateigado de froitos  Vitales e contundentes.  Unha  serán soledado perdido  No mundo da memoria  Onde todo fica a pesares  De que parecía algo rematado.  Emerxe potente e poderosa,  Un mundo da lembranza,  Cando os dous bícávanos,  Con toda a fora e dulzura  Dunha idade máxica pasada,  Pero, que aínda vive,  Burbullas das lembrazas,  Campos de verde millo,  E o verán que deixei de  Ser inocente e acudía ao  Perigro da inconherencia puberal.  A tolemia temporal  O despertar sexual,  O desexo constante,  Tocarche dabondo  E bicarche fondo  Atá a cabeza perder,  E o vento sen enterarnos,  Penteaban as follas verdes  milleiros, verde penteado do campo.  E as espigas envainadas  Ata que chegara a hora  Da recolleita de tan fermoso millo  Amarelo e dourado, longo e  perfecto duro e dourado  E sentir polas nosas mans o agarimo  Daqueles graos perfectos.  E o son de como caían  Nun tecido torpe e duro.  Coma a vida avanza, Uns vannos deixando fonda tristura,  Amaragura fonda  e firinte  Pola súa ausencia e presencia,  E nos afundiamnos na súa memoria  Grata e placenteira  Pensa no que pasaches,  Pensa no disfrute querido.  Pensa onde fican os límites  Que son pertinentes,  Que desa liña non se pasa,  Alí afíxose o  teu límite.  Maís aló do valado din  Que existe unha fronteira  Descoñecida.  Que ninguén coñece.  Se, sempre, valente máis  No invadas o terreo alleo e  Descoñecido.  Habíta, fondamente,  Sosego quero para quererme,  E canto máis me habito,  Máis che quero,  Gardándo as nosas idenditades  Propias e no me posúas  Coma a gaveta dunha mesilla,  Que descansa a beira  Dunha cama ateigada  De lembranzas inesquencibles.                        Miguel  Dubois