SOÑANDO CON ESCRITORES IRLANDESES

Pontevedra, ao 17 de abril de 2009.



SOÑANDO CON ESCRITORES IRLANDESES

Estaba sentado na vella cadeira negra,

Pensando no meu mundo interno,

Construíndo belos sonos literarios,

Poemas inacados,

Sonos rotos de Gloria e Adversidade,

Mais se eu ser directo queredor

Ía contruíndo o fío conductor,

Que me levaría a elabourar,

Con desesoxo esmero,

Un poema máis no meu persoal mundo.

Poético, quebrado a rota impaciencia,

Continúa e desaforada.

A fiestra grande e pintada de branco,

Os lados dos cadrados perfectos,

Coa superficie de cristal semilimpo,

Deixaba ver a beleza constante

da Ría de Arousa, amada Ría,

Beleza emblemática desta querida Galicia.

Fermosa Illa de Arousa,

Naquela fermosa praia,

Na que tanto nos amamos.

Era un serán tranquilo,

O sol no descansaba,

Eu có meu pano azul escuro,

Ía secando o suor tépedo da miña fronte.

Fun coma perdendo a noción do espazo,

Sumido dun sono invasor e soporífero

E alonxado do mundo temporal existente

Funme achegando a Dublín.

Sen saber a causa pensaba en Mollye Malone,

E no contrapunto no edifico do que

Foi o Edificio de Correos.

En Michael Collins,

En Joseph O'Connel.

Puden observar lentamonte as pontes fermosas

Que cruzaban o río Leafea,

Pontes peoniles ateigadas,

De público diverso,

De diversos credos e razas.

Coches da Garda Irlandesa,

Deiñaban soar as sús potentes sereas

Caían pingas de chuva fría en Dublín.

Senteime nun poio perto do edicio

Da Alfándega dublinesa,

Cáseque a beira do Río Leafea

E púxenme a pensar na vida dura

De Brendan Behan,

A dureza da súa infancia,

Nas aforas da capiatal irlandesa,

Seu castigo duro,

No reformatoria corrector,

Aquel alcohol escuro e matador

Que remataría con Brendan,

Súa fermosa literatura,

Borstal Boy,

A súa estreita militancia política,

No Sinn Fein, alomenos a súa visión

De rebeldía incorrexible,

E os anos de castigo e sufrimento

Pola súa militancia política independista.

Pensei logo en Samuel Becket,

Na súa fisonomía de home forte,

E cabelo abundante,

Tiña que decir vangarda no eido teatral,

E Samuel acada o Premio Nobel de literutura, nen máis nen menos.

Yeats, William Butler Yeats,

Poeta extraordinario,

Premio Nobel de Literatura,

Home tímido e amigo de Lady Augusta Gregory.

Eles e outros reensalzaban o Mundo Irlandés,

O ancestro e orixe da terra

Cantor dos ancestros de Irlanda,

Defensor do Gaélico difícil e maravilloso

James Joyce, contraposto, totalemte,

A W. B. Yeats

Premio Nóbel de literaura,

Outro xenio da literauta de Irlanda.

Joyce non gostaba da xente dublinesa,

Casado coa actriz Sarah Bernacle,

Oriunda da cidade do Oeste de Galway,

Habitante da Suiza fermosa e cantonal

E plurilingue para a súa riqueza lingüística

Que maior riqueza que a pluralidade lingüística

E da Francia culta da Ilustración,

Jean Jacques Rousseau,

Diderot, DÁlambert,

Molliere e cantos máis

Que esquenzo máis podería falar

De Simonne Weill

Traballadora das cadeas de montaxe

De Renault France, escritora,

Mística, socialita,

Creadora de grandes escritores,

E filósofos sabios son as Tera da Galia.

Bequeck comparteu momentos

Nas terras da Galia fantástica,

Con James Joyce,

Nos lugares que posteriormente,

Compartiron mesa de bistreau francés,

Henry Miller, Paul Benjamin,

Hoxe chamado Paul Auster,

Neftalí Reyesm,

Neftalí Reyes, nome real,

Pero era o gran chileno,

Premio Nobel, Pablo Neruda

Chamado Pablo Neruda,

Noso querido creador de Rayuelo,

O xove Xulio Cortazar,

Traductor de Edgar Allan Poe,

Jean Paul Sartre ou Simonne de Bouvier

Home adiantado ao seu tempo

Era Oscar Wilde, excelente orador,

Ateigado de humanidade quente

Home entrañable e controvertido,

Quizáves da pluma de Wilde,

Sairían as máis fermosas

Frases nunca creadas.

Pai de dóus fillos lindos,

E home da súa dona querida,

Que tanto quixo a Oscar.

Súa bisesualidade,

Costoulle o pechamento triste,

Na dura cadea daquela,

Súa dona iría velo,

Ao fría cadea doorosa

Poem at the Reading Gaol,

Escrito no mundo carcelario

Iía co eu amante,

Aos lugares máis luxosos de Dublín.

Ao sair da triste tortura,

Denunciado por un Conde inglés,

Pai do seu amante frívolo.

Pola dura visión social daquela,

Oscar decide marchar ao París lonxano.

Días de grande tristura habitan a Oscar,

Enferma en soidade completa,

Na máis absoluta miseria.

Seus amigos ofrecen a súa axuda solidaria,

Pero Oscar Wilde deixa o mundo en París,

É soterrado no cimeterio de Mont Parnasse,

Tamén decansa alí, por sempre,

O músico Jim Morrisson,

De súpeto dimen de conta,

Que estaba sentado nun poio pintado

De verde escura dunha rúa de Dublín chuvioso.

Escoité o torpe marmullo estúpido,

Das augas do Río Leafea.

Chegaban ao meu pensamento,

Máis nome da literatura de Eire,

Jhonattan Swift,

Coas as viaxes de Gulliver,

Seamus Heany, poeta,

Premio Nobel,

Kate o'Brien,

Nada en Limerick,

Con, Are They Human?

Seguiriamos unha longa noites literarias

Escribinino nomes e apelidos,

Como Patrick Kavanagh,

Fillo dun zapateiro de Innisfree,

Premio Nobel, tamén,

Fun forzando o meu pensamento,

E cheguei a miña cadeira negra,

Detrás da fiestra de marcos blancos,

Desacansaba poderoso a Ría de Arousa.



Miguel Dubois