U-la a verdade constante?

Ardán ao 1 de setembro de 2008.





A forma discontinua e inacabada


da palabra inaudita,


o síndrome da mentira absoluta,

a deformidade do sentito vital.


U-la forza da verdade íntegra e comprobada?


U-los ventos perdidos da esperanza perdida?


U-la ilusión pertinente do vento de o Norte,


Simboloxía da ceibitude completa e absoluta.


Onde ficaron os síntomas decadentes


da derradeira maré negra?


Ventos perdidos,


no medio dos espazos abertos,


pérdida da palabra sabida constantemente.



Miguel Dubois.

setembro xa está aquí

Pontevedra, ao 31 de agosto do 2008.



SETEMBRO, ENTRA.....




O tempo pasa sumiso, silandeiro


O tempo vai xemendo espazos



vividos,


de suma felicidade



e fonda tristura moura.



Cantas verdades imos construíndo,



no día a día das verdades fondas



e as mentiras miserentas.



Cumio do laio aberto


a verba liberdade,


palabra secuestrada.


Berro do soldado ferido


No medio do absurdo combate.


Guerra das mortes inútiles,



Mortes inútiles das guerras



asasinas,



palabras hocas coma pipas de viño



tinto mal fermentado.


O campo enteiro,



Cambia mútase



a vida enteira,



o presente, como, agora mesmo



é o futuro?



Fonte da inquedanza



esperanza ,auga limpa da mina



As pedras están frías e limpas



e fío do suor tenro e amargo



vaime caído pola frente ancha



De poucas ideas e útiles.


Diviso as arbres perto da fontiña



E marmullo das mulleres


nerviosas



no fondo do camiño que vai a



pétrea Igrexa.


Camiño polos camiños,



e ando cós andares tranquilos



preguntándome que terá


a razón de tódolas razóns,



e, por certo:



quen será o memos mentirán?



Collo o meu pano te tea branco,


e cun gozo absurdo



limito a forza do meu exceso de ar.



Non sei se perdo o tempo



de tódolos tempos,



ou son coma Marcel Proust,



Que vai na precura dun tempo



perdido



que xa non exite.



Foi hestoria limitada,



un tempo que foi e que vóu



sen lle dares permiso a ningén.



Dou voltas ao meu maxín



e dame a impresión que son,



o que debo ser e estar.



Mais parece coma non existira.



Fito dereitillos os meus ollos



nas últimas lecturas.



de libros esquencidos



o quizaves de libros absurdos,



Maiakowski, Nieeztze



ou Fedor Dostowieski,



e coma se for a unha rutina



absurda.



Parece que todo ven ao mesmo



lugar


da orixen perdida.



e pasan os día enteiros




e pasan as noites dabondo



e xa non te quero coma eu te



quería, nos tempos daqula, amor.



O tempo suma e o amor resta,




o home astuto minte



e a muller lista fai Iñoranza de el.



E tanto tempo xuntos, meu caro



amor, canso.





E tanto tempo xuntos, meu amor,




Parés coma se o froito do amor



tenro




endurecera, fixerase




como amor frío,



e o amor fíxose, mágoa,



unha pedra fría



e o pase á beira do río



un lugar normal e corrente.


A paisaxe muxe coma unha vaca



famenta,


o e Sol non ten o brillo que tiña.








Miguel Dubois.