Pontevedra, ao 12 de marzo de 2009.
HABITANTE DO TEU INTERIOR.
Como decribir o mundo habitable,
Como engadir un palabra fermosa
A palabra máis linda,
Como habitar o valeiro enteiro
Que en mi habita,
Como consumir as horas despreciadas.
Como encher as horas roubadas
O meu traballo cotiá.
Como consumir o tempo morno,
Que habita no meu adentro ferido.
Como ensinar ao meniño inexistente.
Habito a incomprensión máxima,
Mais da igoal, cada cual e cada quen,
Eu habito a miña soidade inxusta,
Ti a lingoaxe miserenta,
Eres a palabra decorada,
E sotilmente aparente,
Eres o lume contaminado,
Que non queima,
Que non che quita o frío perverso,
Na noite fría do teu xelado corazón.
Porén mal non te desexo,
Prégolle ao meus Deus Senlleiro,
Que che perdóe as culpas cometidas,
Por tí na indecencia da constante e absurda mentira.
Todo vale, mais todo queda.
O meu ser interior está tranquila,
De cando en vez, chámame Santa Tristura,
Habitantes dos seres humanos deprimidos,
Apartados da función vital
De afacerse como persóa,
No mundo cotiá,
Que nos vai enchendo os pratos valeiros,
De manxares sabrosos.
Apago a miña sede con bebidas limpas.
No meu retiro habito,
Acudo ao centro de min,
E me atopo comnigo mesmo.
Constrúo a vida diaria,
Antre poemas diversos
E a lectura constante de libros.
Habito no mundo actual
Que me toca actuar,
Día a día vou facendo
Un cachiño maior o meu corazón interior.
Segue o teu camiño equivocado,
Non che desexo mal, non,
Eres tan humano coma calquera,
Mais non firas aos alleos sentimentos.
Mírame a miña faciana enteira.
Non agaches a túa faciana agachada
Sobre ela mesma.
Vamos queimando sonos agachados,
Imos afrontado as duras realidades,
Que firen dabondo.
Forte son, porén teño que selo,
Non me rendo ante as palabras cobardes
Vendidas nun mercado de estrana venda.
Encho o meu interior de ar limpo,
Respiro fondo,
Eu habito en mi mesmo.
Dime a verdade enteira,
Non me contes unha absurda trola.
Habita en ti e dentro de ti,
Non usurpes o mundo alléo.
Repira ar limpo,
Enchete de felicidade constante,
Felicidade que se constrúe, día a día,
E non se vende nen se compra.
Miguel Dubois
