| |
| Pontevedra, ao 26 de novembro de 2008. MARCELO, NOSO MARCELIÑO PEQUENIÑO Pide paso ao Mundo, Quere habitar, sentir e tocar. E tan pequeniño tan delicado. Acabe de chegar ao Mundo mortal, A súa faciana pode ser unha fonte de continúa tenrrura, E tan pequeniño e tan grande. É ser tan pequeniño. Pequeno e pícaro brasileiriño descendente da beleza , Pequerichiño Marceliño, que grande espazo ocupas Sendo, así todo tan pequerrechiño, meu Marceliño. Chegache a hencher os nosos corazóns tristes, Dunha ledica máxica xeograficamente distante, Mais tan perto no corazón. Marceliño que aqueces os nosos corazóns, Marcelo, desexarche toda ledicia intensa. Marcelo, reirás con toda a túa forza Polas rúas das vilas brasileiras, Fermoso pais Reises de músicas e sambas máxicas, Suma fermosura física, Faciana alegre meu Marceliño Que cando chegares o avociño Cucas, Estirarás os teus beizos pequenos De punta a punta. E será entón cando avociño Cucas, Non saberá que facer, Ou chorar de ledicia, Ou rir con todas as súas forzas. Marcelo quere chamar a nosa atención. O pequeniño e recén chegado Marceliño, Quixera facer de todos nós fontes, ledicia pura. Son Marceliño avociño Cucas E doucho un biquiño pequeniño Que ocupa moito. Dende as terras brasileiras, Avociño Cucas. Miguelito. | |||
| |
