martes, 14 de abril de 2009

AMOR E DOZURA É VIVIR.


Pontevedra, ó 7 de abril de 2009.


NOCTURNO DE NEGRO Este poema é para:

Priscila de Leme


Brazil


Poderosa noite escura,
Tebras encendidas, cumbre da pura obscuridade
Total esterilidade da lus existente.
Está todo tan quedo e sumiso,
As palabras son eidos desertos
Sinto unha tremenda ausenza luminosos
Collo coas miñas mans poderosas
Toda a noite enteira no meio
Das miñas mans espidas
Como podería medir o escuro poderío
Da noite que morre na súa propia negritude.
Sinto unha total ausencia do mundo visual.
Son o eterno cego da noite pecha,
Non miro nada e sinto tanto.
Sinto como caen as tebras poderosas,
Coma pingas de choiva negra.
Que esura está a noite pecha,
Diante dos meu ollos perdidos,
Na dimensión da pura escuridade.
Se alomenas a lúa vira,
Vería algunha lus fermosa no ceo negro.
Toda a noite pecha está afeita
A un candil que da unha extrana lus
Inexistente que nada ilumina.
Noite pechada a todas luces existentes,
Deíxame alomenos mirar as estreliñas brillantes,
Do ceu nocturno estival,
Pero non podo mirar nada,
Unha tremenda cor moura invade
A superfice do ceu triste e amargo.
Porque fiquei neste mundo negro,
Que lle ocorre a miña perdida visión,
Que tremenda acción cometín
Para que tal castigo se me impoña.
Deus, Meu Deus, dame a lus enteira,
Perdida ou arrebatada,
Non me condenes a este castigo tremendo,
De facerme vivir no mundo triste das tebras,
Dalle a lus aos meus ollos claros,
Que fóronlle arrebatadas, dame toda a lus necesitada.
Pensando e concentrado no meu pensamento
Pouco a pouco e lentamente,
Fun mirando a lus perdida,
Fun tocando os obxectos pequenos,
E aqueles que xa eran maiores,
Fun dibuxando a fisonomía completa
Da túa fermoso cara fresca.
Fun tocando o grosor dos teus beizos perfetos.
Fun perdendo o medo ao negro maldito,
Que me condeaba a escuridade suprema.
O pouco a pouco, xa cando o negro inexistente,
Foi un feito real e conciso,
Puiden mirar a fermosura do teu corpo espido,
Contemplar a fisonomía do contorno
Do teu fermoso corpo que tanto desexo,
Desexo que conmigo te xungas
E formemos un grande campo de amor,
E que a escurdidade do negro
Sexa xa un feito inexistente,


Miguel Dubois.

POEMA DE AMOR PARA PILAR Y SERGIO

AMOR E DOZURA É VIVIR


LA GRAN FELICIDAD ME LLAMA,

CUANDO, LENTAMENTE, TE AMO,

AMÁNDOTE, TAN DESPACIO,

PERDIÉNDOME ENTERO

EN EL AMOR ENTERO.



Pontevedra, al 11 de abril de 2009.



POEMA DE AMOR Para Pilar y Sergio.


Enhorabuena.


El tiempo que se suma al tiempo.
Pasa rápido y no se detiene,
Va construyendo historias personales,
Y se hace dueño de una sociedad pasada
Allá quedaron nuestros recuerdos,
Nuestros momentos deliciosos,
Allá quedó la amargura dura del dolor.
Fuimos construyendo nuestras vidas,
Fuimos creando nuestros proyectos soñados
Alguién quedó en el camino vital.
Cómo un tierno recuerdo inolvidable.
Fuera lo que fuera,
Pero nos fuimos haciendo diferntes
El recuerdo queda,
Cómo una huella inolvidable,
Lo más querido y concreto,
O lo que nos cuesta definir,
A costa de la razón concreta.
Los proyectos soñados,
Los vidrios rotos,
O los lamentos innecesarios.
Pero todo es así,
La constante alegría,
Que llevo escrita en mi rostro definido,
O la tristeza que impera
En los tiempos que el viento azota.
Todo quedó en el mundo de la memoria,
En el recuerdo constante,
La imagen que no quiero olvidar,
Por mi incapacidad constante de hacerlo.
Ahora la sensación es difernte,
Nos entregamos en el amor desinteresado
En la unión que nos llama
A acercarnos más y más,
Para quemar el fuego encendido,
Que nos llama,
Para apagar las llamadas amorosas,
Con pasión y entrega.
Para entregarme a tí,
Por el amor constante profesado.
La gratitud del amanecer bello,
Es una constante de amor querido.
Que corto se me hace el día entero,
A tu lado, y es como si el tiempo,
Fuera un fenómeno inexistente.
Me siento bien a tu lado,
Mientras vamos quemando espacios,
Para unirnos en la ternura amorosa
Del momento deseado.
Nos unimos seguros de nosotros mismos
Para quemar los espacios
Vacíos de amor y siento,
La gran necesidad de quererte,
Despacio, lento y suave.
Día a día iremos construyendo
Nuestras vidas unidas,
Y veremos cómo el tiempo pasa,
Juntos y más cerca el uno del otro.
Yo contigo y tú commigo
Seremos mucho más que uno sólo,
Seremos los dos unidos,
Para la vida diaria y el amor constante.


Miguel.