SUPORÍA

Suporía, tal vez a noite de día.

Suporía non estar, estando.

Suporía un silenzo mortífero de balas asasinas.

Suporía, poño por caso, que a verdade fora mentira.

Suporía que a fermosura fora fonda fealdada.

Suporía un Mundo se ter que supor nada.

Suporía que a morte fora a vida.

Suporía que o vento queimara o ar limpo.

Suporía que a tolemia fora un roubo a cabalidade.

Suporía que a tristura frustante fora ledicia absuda.

Suporía unha lúa brilante e cobarde

No medio da noite pecha cando os traidores bailan.

Suporía un mencer doce sosegado e lene.

Suporía, sen no querelo, o fin de todo sufrimento.


Miguel Dubois.

POESÍA DO ÍNTIMO

Porque o derradeiro suspiro do día vivido

É coma unha constante absurda inaudita,

Que remata no máis abusrdo sen sentido?

Porque aquecemos as nosas mans frías

Ao carón da chacharela acesa,

Facendo do frío perdido

Unha ilusión verdadeira?


Xúngome a ti, no bon e no malo,

No día aceso e no escuro da noita pecha.

Son contigo os dous que somos xuntos,

Que sentido ten o Mundo sen a túa presenza?

Asulagas meu pensar enteiro,

Botas fora de min os medos escuros

Fas de mi un Mundo enteiro

De luces brilantes e puras

Que derreten a parte escura do meu ser.

Miguel Dubois