NON VAL A PENA

De súpeto, a xeito de estrépito


E mágoa tremenda

Xenerouse un mundo absurdo

Desconsolante, perdido no meio da xenreira premeditada.

Vanidosamente có rostro perdido

En meio de absurdas verbas

saían daquela fiestra confusa

Un desbarre absurdo e imperativo.

Eisí "algo", commo un anaco de rabia valdía.

Que mágoa, ser froito inmaduro

Da máis absurda imprudenza.

Que absurdo acto precocenbibo

No meio dunha inmadurez intelectual tremenda.

Que medo con tan pouca inmadurez acumulada

No paso dos anos vividos con amor case sempre

E polo odio promovido polo ser calado,

Que vai mintindo nas sombras da noite escura,

Canto a vida podería ser unha





Un canto constante de enteira delicia .




Miguel Dubois