domingo, 16 de noviembre de 2008


 
 AMOR PURO
 
 
 
 
 
      Pontevedra, a 16 de noviembre de 2008.
 
                           AMOR  PURO
 
 
   La vida fluye como el agua de un río
 
   
turbio.
 
          La vida me sorprende, me enseña y
 
          me engaña pero silenciosamente.
 
          Cuando los niños sueñan dulces
 
           cuentos.
 
 
 
 
 
Cuanto tiempo vivido en cuestión de
 
escaso tiempo.
 
Titán  de los relojes.
 
 
Tiempos de tódolos tiempos sumados,
 
 
A los tiempos ya acaecidos.
 
 
Si, y por suerte, aquí estamos,
 
 
Toreando con la vida entera,
 
 
Qué pesa mucho
 
 
Y que no pesa nada.
 
 
Acaricio la dulzura de tu beso oculto,
 
 
Acaricio dulcemente  tu espalda desierta,
 
 
Pero, siempre habito en tí.
 
Para tí, gano el pan cotidiano,
 
 
Por tí lucho valiente en la pelea.
 
 
Oh amor, abandono el gemido medroso
 
 
Y acepto el dolor merecido.
 
 
Todo para una quietud plana,
 
 
Desierto del olvido.
 
 
Un mundo demasiado tranquilo o absurdo.
 
 
Y me olvido que habito en el mundo
 
 
  secundario,
 
 
Cuándo sólo pienso en absurdo yo
 
egoista,
 
Me junto al mundo principal e imperioso,
 
 
Que manda con el fruto del amor tierno,
 
 
Cuando me sumo al ligero susurro,
 
 
De unos niños confidentes
 
 
Que juegan dulcemente,
 
 
En un patio de recreo,
 
 
Futuro próximo,
 
 
Y, es entonces, cuando pienso:
 
 
Que hermosa es la vida,
 
 
La vida que habla constantemente,
 
 
Que se mueve con toda la precisión de
 
 
moviento.
 
 
Por eso digo que bonito
 
 
Es amar cuando se quiere
 
 
 
Y que bonito es amar caundo no se quiere.
 
 
 
                       Miguel   Dubois.

IILA FERMOSA E A VIDA


 A ILLA FERMOSA E A VIDA
                                           Pontevedra, ao 07/11/2008
                  ILLA  FERMOSA E  A VIDA
Amado ser humano,
Canto che quero, amado ser humano.
Vivo no Mundo para tí.
Home multiracial
Muller igoal,
Habita o Mundo para querelo e amalo.
Estoura o medo contido,
Ábrese enteira a potente libertade,
Somos as naves belas
Que navegan nos mares libres,
O vento con toda  a súa forza,
Hincha con todo seu poder
As brancas velas, simbolos pacifistas,
Que nos conducen as Illas Doces,
Cargadas de  sucres brancos e castañas,
De froitas fermosas, e sabrosas.
Chegaremos ao Porto Fermoso
E alí nos acollerán os habitantes pacíficos,
Aqueles que non coñecen as absurdas guerras inútiles,
Porque en Illa Fermosa viviremos con  todo  o noso amor enteiro
Para o amor enteiro.
Dádenos a paz roubada,
Disfrutaremos da paz conquistada.
En Illa Fermosa a guerra, como palabra,
Entra dentro do vocabulario prohibitivo.
Illa Fermosa énchese enteira de amor puro,
O odio absurdo é outra palabra prohibitiva,
Queremos amar, enteiramente,
Aos nosos seres semellantes.
Que é o Mundo enteiro carente
Do amor máis puro e delicioso.
Que é o Mundo se non te teño a tí, meu amor querido.
Cando ti non estás nas miñas mañás,
Os abrentes parécenme escuros e carentes de vida.
Canto ti estás, meu amor  querido,
Os amenceres son abertos puntos luminosos
E  cheos do sentido máis plácido  e vital.
Que aventura máis fermosa
É vivir por tí e para  tí.
Máis en Illa Fermosa,
Todo asemella a un paradiso máximo.
Un Mundo de amor
No que a verba sen amor é máis cá un sacrilexio puro.
Habito para amar,
Amo para vivir.
Estou vivo porque vivo para vivir, afortunadamente,
A vida enteira que quero desexar.

                   Miguel     Dubois.

EZRA POUND

EDRA WESTON LOOMIS POUND (Hailey-Idaho-Estados Unidos, nacido el día 30 de octubre de 1885 y fallecido wn Venecia el i de noviebre de 1972), ensayística, músico y crítico, perteneciente a la LOST GENERATION, que predicó con gran ahínco el uso y recate de la POESÍA antigua y ponerla al servivcio de una concepción moderna , conceptual y fragmentaria.
Su obra fundamentaL, LOS CANTOS o CANTORESPosted by Picasalle llevó gran parte de su vida. El crítico Hugh Kenner, dijo tras ecntrase con POUND: He tomado, de repente, conciencia, de que estaba en el centro del Modernismo. POUND, por desgracia, fue un ferviente seguidor de BENITO MUSSOLINI, y, muy criticado, por su ANTISEMITISMO. Cuando, en realidad al analizar, detalladamente, LOS CANTOS, no existe ANTISEMISMO alguno sino, al contrario, una celebración al ESPÍRITU HUMANO cómo un todo, a la TRIBU HUMANA("POUND DIXIT"). Su compromiso con BENITO MUSSOLINI, le significó ser condenado en 1945.
EN LONDRES
LA PRIMERA POESÍA DE POUND, influída por los poetads del siglo XIX, especialmente, PRERAFAELISTAS, LA LITERATURA MEDIEVAL Y LA FILOSOFÍA OCULTISTA Y LA MÍSTICA NEOROMÁNTICA.
EN 1914 se casó con DROTHY SHAKESPEAR, hija de OLIVIA SHAKESPEAR, novelista y amante de W. B. Yeats.
Cuando se trasladó a LONDRES, echó mano a las lenguas y de las formas poéticas arcaicas en un intento por rehacerse como poeta. Fue amigo de W. B. YEATS. En los años anteriores a LAS PRIMERA GUERRA MUNDIAL, fue miembro muy destacado del IMAGINISMO y contribuyó al VORTICSMO, movimiento que dieron a conocer el trabajo de artistas cómo JAMES JOYCE, WYMDAM LEWIS, WILLIAM CARLOS WILLIAMS, HD, RICHARD ALLDINGTON, MARIANNE MOORE, RABINDANATH TAGORE, ROBERT FROST, REBECCA WEST y HENRY GAUDIER-BREZSKA. Por aquel entonces fue cuando PROUST, revisó LA TIRRA VALDÍA de su amigo T. S. ELIOT
En 1915 publica CARTHAY, un pequeño volumen de poemas de LI PO traducidos por ERNEST FENOLLOSA y reelaborados por POUND. Al contrario que los traductores norteamericanos anteriores de la POESÍA CHINA, estas versiones en VERSO LIBRE ofrecen a los lectores versos comprensibles. Muchos crítos consideran los poemas de CATHAY , cómo la realización más acertada del IMAGINISMO. Sin embargo, como traduccciones continuan siendo fuente de controversias ya que no FENOLLOSA ni POUND jamás hablaron o leyeron el chino con soltura; además de criticársele al poeta noeteamericano el que omitira o agregara secciones sin ninguna base en los originales. Para HUHG KENNER, estas aparentes traducciones de textos orientales antiguos hoy se ven como experimentos poéticos.
Después de la GUERRA, POUND, abandonó Inglaterra pero antes publica HOMAGE TO SEXTUS PROPERTIUS (1919) y HUGH SELWYN MAUBERLEY (1920).
EN PARÍS.
En 1920 se traslada a Paris, dónde se movió en el círculo de los artistas que revolucionaron el arte moderno. Fue amigo de MARCEL DUCCHAMP, TRISTAN TZARA, FERNAND LÉGER y otras figuras del DADÁ y el SURREALISMO . Allí continuó trabajando en THE CANTOS , en el que reflejaba, cada vez más sus preocupaciones políticas y económicas. Durante este período, también, escribió , prosa crítica, traducciones, dos óperas (con ayuda de GEORGE ANTHEIL) y, varias piezas para violín.
EN ITALIA
El 10 de octubre de 1924 abandona París con destino a RAPALLO. En ITALIA continuó siendo un catalizador creativo , además de convetirse en admirador de MUSSOLINI. Es ahora cuando el ANTISEMITISMO comienza a aprecer en sus textos. En 1939 en vísperas de LA SEGUNDA GUERRA MUNDIAL, vija a los ESTADOS UNIDOS. Aunque consideró quedarse allí, finalmente decidió volver por motivos ideológicos cómo personales.
Durante el conflicto fue PROPAGANDISTA DEL "EJE" en la radio y en la prensa.
Cuando en 1943, MUSSOLINI, se declaró Presidente, de la NUVA REPÚBLICA DE SALÓ, POUND desarrolló un papel significativo en las actividade culturales y de propaganda. El 2 de mayo de 1945 fue arrestado por los partisanos italianos y llevado al cuartel general de CHIAVARI (en algunas fuentes se dice que el mismo se entregó) dónde lo declararon como "sin interés". Posteriormente fue dispuesto a disposición de las fuerzas de los EE. UU. Fue encarcelado en un campo de prisioneros en el "CENTRO DE ADISTRAMIENTO DISCIPLINARIO" norteamericano sito en PISA en una jaula hecha de tiras de metal y con un piso de cemento , en el que sólo disponíade sábanas para dormir, un latón que le servía de "excusado" y una luz que permanecía encendida siempre. Se le mantuvo en reclusión solitaria durante más de seis meses , durante los cules sufrió repetidos ataques de HISTERIA y TERROR. Durante este tiempo bosquejó TIEMPOS PISANOS (PRIMER PREMIO BOLLINGEN DE LA BIBLIOTECA DEL CONGRESO EN 1948), sección que marca un cambio en la obra de POUND, pues se convierte en una MEDITACIÓN SOBRE LA RUINA DE EUROPA Y SU LUGAR NATURAL EN EL MUNDO.
ST. ELISABETH
Despúes del conflicto bélico, POUND fue juzgado en los EE. UU. por TRAICIÓN. La intermediación de diferentes figuras del mundo cultural consiguió que se le DECLARARA "LOCO" (de esta manera se le salvaba de la condena a muerte) y que se le internara en el hospital de ST. ELISABETH dónde permaneción DURANTE DOCE AÑOS..(1946-1958). Allí continuó elaborando THE CANTOS y, además de traducir a CONFUCIO.
VUELTA A ITALIA Y MUERTE
En 1958 volvió a Italia, dónde permaneció hasta su muerte en 1972. Aunque prosiguó con THE CANTOS , los veía cómo poco artísticos. ALLEN GISBERG en una entrevista con MICHAEL RECK , indicó que POUND parecía lamentar muchos de sus últimos textos y que su obra tuviera que llevar el sello de antisemitismo.

WALT WHITMAN

WALT WHITMAN (West Hills), Condado de SuffolkPosted by Picasa, Nueva York, 31 de mayo de 1819 y muere en Camden el 26 de marzo de 1892, es considerado como uno de los poetas mayores estadounidenses. Su obra lírica concentrada en sucesivas ediciones de Hojas de Hierba, ejerce su magisterio sobre gran parte de la poesía moderna incluídos EDS STAEDLER, EDRA POUND, PABLO NERUDA, JORGE LUÍS BORGES , FEDERICO GARCÍA LORCA y ALLEN GINSBERG.
Su estilo lírico o épico (poético narrativo) de versos amplios y frecuentes paralelismos, recuerda al de los salmos bíblicos, pero sus temas son mucho más originales. Walt whitman, canta con optimismo a la libertad, la sexualidad, una espiritulidad libre de dogmas y preceptos , la comunión con todos los seres , la democracia, la vida agreste, y eltrabajo duro , el progreso y a su patria , como lugar todo lo anterior se vuelve posible . Sus proclamas nacionalistas permiten enmarcar su trabajo dentro del grupo de ESCRITORES DE LITERATURA DE IDENTIDAD NACIONAL y de ciertos fotógrafos como STIEGLITZ. CHARLES CHAPLIN, lo consideró su fuente de inspiración para todas sus películas. Podemos ver que en TIEMPOS MODERNOS ,Chaplin utiliza imágenes de la poesía de Whitman, la parte de Chaplin dentro de la máquina es una imagen de las poesías de Whitman.

WILLIAM FAULKNER

WILLIAM FAUKNER,nado en New Albany Estado de Mississippi, aunque se crió en las cercanías de Oxford, lugar al que se trasladó la familia en 1902. Era el mayor de cuatro hermanos de una familia tradicional sureña. Estuvo profundamente influído por su Estado natal así como por el ambiente general del SurPosted by Picasa.Mississippi marcó su sentido del humor y mantuvo una larga presenia a lo largo de su obra, en la que el caracter típico sureño , fue una constante, y que juntó a la atemporalidad de sus temas , marcarían la base de todas sus recreaciones literarias.
En 1915 dejó los estudios y empezó a trabajar en el banco de su abuelo. Durante la I Guerra Mundial ingresó como piloto en la R. A. F. (Real Fuerza Área Británica). Cuando regresó a su ciudad como veterano en la Universidad de Mississippi aunque volvió a dejar los estudios : esta vez fue para dedicarse a escribir. Durante esa época realizó trabajos como pintor de techos o Cartero en la Universidad de Oxford ( de dónde lo echaron por la costumbre de leer la correspondencia antes de entregarla, y publico su primer y único libro de poemas The Marble Faun (1924).
A partir de 1921 Faulkner trabajó como periodista en Nueva Orleans y conoció al escritor de cuentos estadounidense Sherwood Anderson , que le ayudó a encontrar un editor para su primera novela , La paga de los soldados 1926.
Pasó una temporada viajando por Europa. A su regreso comenzó a escribir una serie de novelas en el Condado fictio de Yornapatawpha , inspirado en el Condado de Lafayette, Mississippi, dónde transcurren gran parte de sus escritos y del cual hace una descripción geográfica y traza un mapa en Absalon! Absalon! (1936). Allí pone a vivir a 6928 blancos y 9313 negros como pretexto para presentar personajes característico del grupo sudista arruinado del cual era arquitecto su propia familia. La primera de estas novelas es Sartoris (1929) en la que identificó al coronel Sartoris cómo su propio bisabuelo William Cuthbert Falkner , soldado, político, constructor , ferroviario y escritor. Después aparece El Ruído y la Furia, que confirmó su madurez como escritor.
Contrajo matrimonio con Estelle Oldham , decidiendo establecer su casa y su pequeña residencia literaria en el pequeño pueblo de Oxford .
A pesar de su buena aceptación de los lectores de sus obras, tan sólo se vendió bien Santuario (1931). Sus temas del mal y la corrupción continúan siendo relevantes en la actualidad. La secuela del libro Requiem for a Nun, es la única obra de teatro que publicó. La introducción es una única frase que abarca unas cuantas páginas. Debido al éxito de Santuario, logró trabajo bastante lucrativo cómo guionista de Holliwood . En 1946 el crítico Malcolm Cowley , preocupado porque Faulker era poco conocido y apreciado publicó The Portable Faulker. libro que reune extractos de sus novelas en una secuencia cronológica.
En 1946 le oorgaron EL PREMIO NOBEL DE LITERATURA; en 1955 recibió EL PULITZER, por su novela Una Fábula y ganó EL NATIONAL BOOK AWARD (postumamente), por sus Collected Stories. Está considerado como uno de los creadores de ficción más monumentales de la historia de la Literatura. La influencia de Faulkner, radica en aspectos técnicos que se manifiestan en el empleo de determindas fórmulas . Faulkner influirá en gran medida en autores posteriores en español, como JUAN CARLOS ONETTI, JUAN BENET, GABRIEL GARCÍA MÁRQUEZ, JUAN RULFO y ALEJO CARPENTIER, así como en JULIO CORTAZAR y MARIO VARGAS LLOSA.
FAULKNER, fue conocodo y acusado por su alcoholismo.
Continuó escribiendo tanto novelas como cuentos, hasta su muerte producida en OXFORD, el 6 de julio de 1962

CESARE PAVESE

CESARE PAVESE, es uno de os escritores más importantes del siglo XX. Nacido en Santo Stefano Belbo, Cuneo el 9 de septiembre de 1908 y fallecido en Turín el 27 de agosto de 1950. Durante toda su vida tratará de vencer su soledad interior que veía como una condena y vocación. Estudioso y pensador que se reconocía en la izquierda italiana, se suicidó a los cuarente y dos años de edad. Su gran amigo Davide Lajolo describió en un título titulado El vicio absurdo el malestar existencial que envolvió siempre su vida. Fue importante su obra como escritor, traductor y crítico, que además de la Antología Americana que coordino Elio VittoriniPosted by Picasa incluyó la traducción, también, de clásicos de la literatura désde Moby Dick de Melville en 1932 a obras de Dos Passos, Faulkner, Defoe, Joyce, y Dickens.
Su actividad de crítico, en particular creo e cierto modo a crear un mito de América. Mientras trabajaba en el sector editorial (para la editorial Einaidi) Pavese propuso a la cultura italiana escritos sobre temas diferentes y anteriormente, raramente abordados como el idealismo y el marxismo y temas religiosos, etnográficos y psicológicos

MARCEL PROUST

MARCEL PROUST, nacido en Auteuil, París en el año de 1871, concretamente, el día 10 de julio y fallece el 18 de noviembre de 1921. Es auto de la serie de siete novelas, EN BUSCA DEL TIEMPO PERDIDO, una de las obras más importantes del siglo XX. PROUST, es el hijo mayor de Adrien Proust, un epiemiólogo francés y de Jeanne Weil, nieta de un antiguo ministro de justicia. En 1894 se autopublica Los placares y los días que es una recopilación de unos poemas en prosa, retratos y relatos largos en un estilo decadente, ilustrado por Madeleine Lamaire dueña de un salón que Proust, frecuenta con asuidad con su amante venezolano Reynaldo Hahn, el cual contribuyó al libro con partituras compuestas por él. El libro trae una reputación a Proust de mundaneidad que seguirá hasta la publicación En busca del tiempo perdido Posted by Picasa

AMÉN

                                       Pontevedra, ao 16 de novembro de 2008



Tempo que corres rápido,


Torpeza do tempo perdido.


Héideche recuperar na túa percura perdida.


Que decir da verba mal dita,


Que decir do insulto inaudito.


Meu amigo querido que xa no sei o teu nome esquecido,


Xa non sei a rúa estraña na que vives.


O tempo avanza e vou perendo o tempo vivido,


Vou avazando na suma cuantitativa da existencia vivida,


Pero meu amigo, que pouco xa penso en tí,


Xa vou perdendo a deseño da túa faciana concreta,


E, ao mellor, non o sei, eres para min un ser absatracto,


Un ser perdido na branca néboa,


Dunha mañá de invernía fría.


Imos perdendo todo ata o nome perdemos


Cando andamos antre as multitudes das grandes vilas


Pero todo se me afae efímero e incoherente,


A verdade é o cen por cen de tódolos las mentiras


Onde atoparte verdade que queimas os seráns vermellos,


Onde soterrar a máis horrible hipocresía,


Cando me enganarás, novamente,


Cando será o día no que me mentirás absurdamento,


E cando rematos o teu absurdo discurso da verba inútil,


Seremos benditos e nós desexarás tódolo mellor,


Cando eres un enganador absoluto


Pero todos aplaudirémostes,


E che daremos parabéns,


Que mágoa absura e incoherente


É a vida absurda e mentireira,


O desprezo tremendo da verdade máxima,


A hipocresía impera no cumio de tódolas mentiras posibles.


Amén




MIGUEL  DUBOIS.

POEMA PARA MAITE





Pontevedra, ao 15 de novembro de 2008.





POEMA, PARA MAITE.


I


Non o sabedes, de verdade absoluta,

Chámase Maite, é forte, valente,

Ergue dereita a testa que ben pensa,

Agarimosa é cando ten que selo.

Nunca retrocede na súa vida cargada

De avances constantes.

Non discute o absurdo do tremendismo.

Ela, Maite, avanza segura,

Da folgos desinteresados,

Porque non lle gusta usar o verbo retroceder.


Maite é responsable,

Pretende endereitar aquelo que está torto,

Mais que estrano parece ser un conxunto absurdo

De mentiras constantes

De absurdos convertidos

En verdades mintireiras.

E entón cando se ergue un estrano pantasma

Cargado de sumo egoísmo

Que vai desfacendo o mundo real

Da verdade íntegra,

Do xogo limpo.

E ataque sen piedade a mentira,

É queixa continúa, lamentable e inútil,

A parte máis miserenta do ser humano.


II

Maite carece, totalmente,

Di dito máis enriba,

Repito: é valente

E ten o corazón limpo.

De seguro irá construíndo

un Mundo Novo,

De novos amigos e coñecidos inesquencibles,

Ten a gran ilusión, como calquera,

Do seu fillos amados,

O máis importante

Dos noso futuro.

De seguro ten bon compañeiro,

Que cando Maite está triste,

El, agarimosamente, consola,

Con palabras amorosas,

Ou caricias soaves

Que van facendo que o noso corazón

Sexa froito do amor continuo.


Que regalo máis fermoso é a vida,


Maite amiga,


Que grande é ter aberto o corazón,


Que maravilla, Maite, e derramar


Amor quente, amor é douche


E non che pido que me déas nada.


Amar é a carencia do egoismo absurdo.


Que ben me sento cando amo poderosamente,


Que ben fas en ir a Ourense,


sacrificándote para que


Que os vosos meniños queridos,


Disfruten, compartan e compitan,


Sempre deportivavente,


E pola noite, xa cansados


Da xornada, se fora o caso,


Ou momento oportuno


Nos afundimos en abrazos de amor


De pasíón máxima,


Porque necesitamos


Á alguén, que comprenda


A nosa necesidade de amar


De cando en vez,


E corpo a corpo,


Totalmente espidos,


E se nengún tipo de tapuxos,


Si, Maite imos avazando,


De calquera maneira,


Con absurdas labazadas,


Avanzamos froito do sufrimento,


O sufrimenzo endurece.


Inútiles labazadas,


Pero non usamos


A palabra rendición.


Porque estamos cheos de amor puro,


E temos o corazón cheo,


Reivindicamos os nosos deritos persóais


Mágoa daqueles eque somentes,


Pensas en eles mesmos,


Porque, desgrazadamente,


Non foron ensinados


Para pensar nos demáis


Ou naqueles seres humanos


Que somentes coñezen o verbo sufrir.


Pro nós Maite, temos o corazón ledo


E non temos esa palabra tremenda

Qué é medo.




Miguel Dubois.