BEIJINJ, CAPITAL do MUNDO

BEIJINJ, A CAPITAL do MUNDO




Pontevedra, ó 24 de agosto de 2008.







Hoxe remata a bela realidade de Beijing,


Confluenza exacta de seres humanos diferentes.



De hoxe, en adiente, abren novas portas



Ao mundo enteiro.




Mundo da Olimpiada Universal,



Confluencia de razas e culturas,



Respecto íntegro a ser humano.



Beijing deixa abertas as súas portas,



E cada un dos seus visitantes,



Levará unha imaxen máxica,



Gravada na lembranza de seu corazón.



Beijinj non di adeus,




Aos habitantes da sumisa Terra,



Cultura das culturas,



Rachamento absoluto



Das ideas ailladas,



E o Gran Mundo afaise un cachiño



Máis pequeno e sinxelo.



China medra, inmensamenta,



E chineses e chinesas,



Van sendo máis iguais,



Ao restos do seres semellantes.




China forte e emerxente,



Futuro forte,



China máxica de ríos fermosos,


cancións fermosoas,





e deliciosa cultura.




China ábrese ao mundo



Coma un gran paxaro ceibo,



Na percura dun mundo mellor.



A dureza do Libro Bermello de




Mao - Tse - Tun,



ficou na memoria, vivo



E nas rúas europeas de París,




Cando alí polos anos de 1970




e algúns anos máis,




habitaban os vietnamitas,




pertiño da casa de Jean Paul Sartre.




Ali, entón, ficou, na enorme Praza da Victoria,




De Tiananmen ,



A Victoria Perdida,


A Derrota Gañada,



e as arbres escachadas.



Campos inmensos de arroz blanco sumiso,



Dureza do campo, duramente, traballado, sen sosego



Trasego de chineses entregados



Ao urbanismo das grandes cidades



Da máxica China Mandariña,



Xurdiron, sen dúbida,


Fermosos xardíns



de lemoeiros habitados de fermosura fresca



e laranxeiros habitados de fermosa cor perfecta




eran os donos da Plaza Bermella,




E a Estrela Bermella,




Afacíase diferente,




e China abre, agora, as súas enormes portas




Ao Mundo Enteiro.




Murallas Chinas fermosas,



Defesonras antigas dun pobo enteiro,




China emerxe forte e potente,




Rematan os Xogos Olímpicos,




Mais segue o culto á tódola beleza Chinesa,




Que non se mide,



Que non se pesa,



E se vive,




Nós días de tódolos días vividos,






Miguel Dubois.

DORNA EN AGOSTO

Pontevedra, ao 24 de agosto de 2008.




De que maneira, certeira, iba sintíndome

Como un ser asistente ao belo espectáculo vital.

A forza do vento do Norte,

Batía coa a súa forza agarimante,

Labazadas de ar ceibo E tépedo

Sentín que o vento era o dono intenso

Dos movementos dos nosos cabelos,

Fíos cansos e tensos que o vento penteaba

A súa vontande natural e decisa.

Sentín unha fonda beleza interior,

Cando eramos víctimas do movemento mariño,

Antre un intenso subir e baixar

De ondas vestidas de beleza extrema.

Namentras o que falabamos,

Era un producto de palabras belas,

Que o vento levaba, lixeiro

Entre vocablos carregados de amor intenso,

En lembranza pertinente e penitente.

Lémbraste meu amigo,

Lémbraste daqueles tempos de tódolos tempos?

Naqueles anos de maxia infantil,

Que eramos mariñeiros de dorna a vela latina e branca

Coa forza absoluta duns longos remos?

Fomos os derradeiros mariñeiros da infanza absoluta,

E o mar baticaba co Nortón traidor,

Nun serán perdido de mes de Agosto caluroso.

Barco e dorna grande,

Habitantes de longas lembranzas,

Illas de Pedra, a rente,

O Con do Roibo ao estribor,

E a babor as doces agarimos do amor en cío.

Canto amor, meu amor!

Amor fondo con mar de fondo,

E eu me sumiso me sumo a un paseo en dorna

Nun serán perdido do verán das lembranzas.




Miguel Dubois.