Manuel e otros compañeiros/*as máis tocounos pasar cáseque un mes na femosa illa de Irlanda. A verdade, para min, foi unha estancia maravillosa. Non somento estudábamos na School of Languages, se non, tamén tivemos a oportunidade de coñeres sitios maravillosos ca Costa Oeste como os Cantiles de Moher. A beleza aquí non ten desperdicio. Estos lugares na vida real a na vida das películas forin protagonistas de primeira. Irlanda está carregada de beleza indudable, tanto a costa coma o campo ateigado dun verde fermoso, vacas, ovellas, cabalos. E o mar de Irlanda é coma a saída dende o fin do mundo
link. enlace http://mundodesalvora.blogspot.com http://mundoillainsuinamicaelarons.blogspot.com http://omundodeonsrepublicaindependentedomar.blogspot.com ,LITERATURA É UN MUNDO MARAVILLOSO. A POESÍA E A PARTE DA LITERATURA MENOS LIDA. DESCUBRE, ATRAVESO, DO UNIVERSO POÉTICO E MIRA O MUNDO CONTANDO A REALIDADE CUNHA LINGOAXE ATEIGADA DE BELEZA. BELEZA UN CONCEPTO UNIVERSAL, CON DÓUS POLOS: BELEZA INTERIOR E BELEZA EXTERIOR. A IMAXE NON É O MESMO QUE O CONCETO DA BELEZA.
jueves, 25 de septiembre de 2008
CAMBADOS
POEMAS ESCRITOS DE CANDO EU ERA UN MOZO. DÍA 2 de novembro de ano de 1975
LEMBBRANZA PRIMEIRA
Nunca mirei o sol,
No verán.
Somentes imaxes
De tí,
Meu amor.
NOITE DA ESPERANZA
Noite da esperanza
Namentres que lúa brile
E durmes a miña beiriña.
Noite da esperanza
Queimado o sol ficou,
E somentes as estrelas fican,
Estás a miña beiriña,
E somentes apreto unha almofada sen peitos.
Noite da esperanza
Durmo entre os sonos da liberdade,
E unha desesprada agonía ilimitada
Habita no meu interior.
Noite da esperanza
Os eidos cheos de balumada
E estáticos os corazóns
E a imaxe túa
Ateiga unha boca chea de bicos.
Noite da esperanza,
Os barcos e os bois
Marcharon dos peiraos e dos alpendres.
Noite da esperanza
Xurdíu entre o amor que non esquezo,
Antre unha loita
Con unha almofata sen peitos.
MIGUEL DUBOIS
Nunca mirei o sol,
No verán.
Somentes imaxes
De tí,
Meu amor.
NOITE DA ESPERANZA
Noite da esperanza
Namentres que lúa brile
E durmes a miña beiriña.
Noite da esperanza
Queimado o sol ficou,
E somentes as estrelas fican,
Estás a miña beiriña,
E somentes apreto unha almofada sen peitos.
Noite da esperanza
Durmo entre os sonos da liberdade,
E unha desesprada agonía ilimitada
Habita no meu interior.
Noite da esperanza
Os eidos cheos de balumada
E estáticos os corazóns
E a imaxe túa
Ateiga unha boca chea de bicos.
Noite da esperanza,
Os barcos e os bois
Marcharon dos peiraos e dos alpendres.
Noite da esperanza
Xurdíu entre o amor que non esquezo,
Antre unha loita
Con unha almofata sen peitos.
MIGUEL DUBOIS
POEMAS DE CANDO EU ERA UN MOZO. ESCRITO O 18 DE XUÑO DE 1975
A 18 de xuño de 1975.
Soledad sonora, de mar y arena.
Allá, sólo, en la orilla a 100 pasos de la muerte.
Camino de largo trecho de playa.
Siempre voy y siempre vuelvo.
No miro atrás, aquellas huellas marcadas
Por unos pies, que se acercaron al mar,
Y el cuerpo agresivamente, arrancado,
De la arena, con destino a la muerte.
Sigo caminando, siempre voy y siempre vuelvo.
Le pregunto a las olas, si vieron partir al dolor
Responden airosas: el mar se encargó.
Porque es el mar tan poderoso.
Porque te cebaste en la agresividad,
Y ahora me hieres de muerte.
Pero, yo sigo caminando,
Siempre voy y simpre vuelvo.
Con el poderoso jamás podremos.
No le podremos a este gigante oceánico,
Iremos a por el gran Océano del dolor,
Pero yo sigo caminando, lento
Siempre voy y siempre vuelvo,
Camino y camino,
Y siempre las misma tremenda desesperación,
Mientras voy marcando el sendero sobre la arena mojada,
Pero nosotros seguimos caminando,
Siempre vamos y siempre volvemos.
MIGUEL DUBOIS.
Soledad sonora, de mar y arena.
Allá, sólo, en la orilla a 100 pasos de la muerte.
Camino de largo trecho de playa.
Siempre voy y siempre vuelvo.
No miro atrás, aquellas huellas marcadas
Por unos pies, que se acercaron al mar,
Y el cuerpo agresivamente, arrancado,
De la arena, con destino a la muerte.
Sigo caminando, siempre voy y siempre vuelvo.
Le pregunto a las olas, si vieron partir al dolor
Responden airosas: el mar se encargó.
Porque es el mar tan poderoso.
Porque te cebaste en la agresividad,
Y ahora me hieres de muerte.
Pero, yo sigo caminando,
Siempre voy y simpre vuelvo.
Con el poderoso jamás podremos.
No le podremos a este gigante oceánico,
Iremos a por el gran Océano del dolor,
Pero yo sigo caminando, lento
Siempre voy y siempre vuelvo,
Camino y camino,
Y siempre las misma tremenda desesperación,
Mientras voy marcando el sendero sobre la arena mojada,
Pero nosotros seguimos caminando,
Siempre vamos y siempre volvemos.
MIGUEL DUBOIS.
VIVIR CON AMOR, SI
Penso no que son,
No que sinto
E no que amo.
Canto me custa rexeitar.
Mágoa daquel que odia
Somentes perde o tempo,
Facendo da existecia
Espacios inútiles.
Vivo para vivir enteiro
Na integridade do que eu son.
Sendo o que eu son
Sen o sentimento zafio
E miserento que fire as almas dos homildes.
Vida, suma, preciada vida,
Amor íntegro dos amores
Cor con ferida de morte.
Vivo para respirar o ar ceibo e limpo.
Vivo para vivir a vida enteira.
A vida é un fermoso agasallo irrepetible,
Que, intensamente, debemos disfrutar.
Non vale a mentira que esgota,
Non vale a traiduría que mata a conciencia limpa.
Vale a valentía de seres ti,
De ser tí o que tí eres,
Non unha simple marioneta circense.
Vive, deixa vivir
Non afogues os suspiros de amor fondo.
MIGUEL DUBOIS
No que sinto
E no que amo.
Canto me custa rexeitar.
Mágoa daquel que odia
Somentes perde o tempo,
Facendo da existecia
Espacios inútiles.
Vivo para vivir enteiro
Na integridade do que eu son.
Sendo o que eu son
Sen o sentimento zafio
E miserento que fire as almas dos homildes.
Vida, suma, preciada vida,
Amor íntegro dos amores
Cor con ferida de morte.
Vivo para respirar o ar ceibo e limpo.
Vivo para vivir a vida enteira.
A vida é un fermoso agasallo irrepetible,
Que, intensamente, debemos disfrutar.
Non vale a mentira que esgota,
Non vale a traiduría que mata a conciencia limpa.
Vale a valentía de seres ti,
De ser tí o que tí eres,
Non unha simple marioneta circense.
Vive, deixa vivir
Non afogues os suspiros de amor fondo.
MIGUEL DUBOIS
Suscribirse a:
Entradas (Atom)