DORNA EN AGOSTO

Pontevedra, ao 24 de agosto de 2008.




De que maneira, certeira, iba sintíndome

Como un ser asistente ao belo espectáculo vital.

A forza do vento do Norte,

Batía coa a súa forza agarimante,

Labazadas de ar ceibo E tépedo

Sentín que o vento era o dono intenso

Dos movementos dos nosos cabelos,

Fíos cansos e tensos que o vento penteaba

A súa vontande natural e decisa.

Sentín unha fonda beleza interior,

Cando eramos víctimas do movemento mariño,

Antre un intenso subir e baixar

De ondas vestidas de beleza extrema.

Namentras o que falabamos,

Era un producto de palabras belas,

Que o vento levaba, lixeiro

Entre vocablos carregados de amor intenso,

En lembranza pertinente e penitente.

Lémbraste meu amigo,

Lémbraste daqueles tempos de tódolos tempos?

Naqueles anos de maxia infantil,

Que eramos mariñeiros de dorna a vela latina e branca

Coa forza absoluta duns longos remos?

Fomos os derradeiros mariñeiros da infanza absoluta,

E o mar baticaba co Nortón traidor,

Nun serán perdido de mes de Agosto caluroso.

Barco e dorna grande,

Habitantes de longas lembranzas,

Illas de Pedra, a rente,

O Con do Roibo ao estribor,

E a babor as doces agarimos do amor en cío.

Canto amor, meu amor!

Amor fondo con mar de fondo,

E eu me sumiso me sumo a un paseo en dorna

Nun serán perdido do verán das lembranzas.




Miguel Dubois.