AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 12 de febreiro do 2009
XUICIO POÉTICO
Deber é o nos deber avanzar có tempo
No tempo perdido no rebusque continúo,
Do que xa non existe porque é algo
Que xa nun compre en min.
A función vital pertinente.
Habito,as veces, senlleiramente,
Valentemente o valeiro desos minutos vividos,
Mundos queiméricos e irreventes,
No máis fondo do esquencico fondo
Do que non quero ser,
E sendo o ser que habito, constantemente,
En min mesmo eu no senso de ser,
O que eu son, sen tepuxos absurdos
Sen mentiras deformadoras
Que desvirtúan o senso vital existente.
De que modo tremendo
Constrúese a verdade cambiada,
De que modo tremendo
Non se denuncia o que che quitan,
O dereito a ser un ser ceibo.
Porque non merezo vivir
Sen a liberdadade correspondente,
Ao mundo real,
É entón cando da cotidianade
Nas nosas caras sorrintes e brillantes,
Agáchase unha tremenda envexa e sutil
E esprito perversivo,
Que ateigan as linguas carregadas
Dun estrano veleno verbal.
Vou ao Filósofo Rector,
O que direixe o meu espectáculo vital,
E cando lle conto o que eu lle digo;
Me dí, soavemente, en tono irrisorio.
Ti si quixeras home indefinido,
O mundo podes afecelo tranquilo,
Exento de complixadade,
Carregado de sumos conceptos,
Carentes de calquera egoismo humano,
Que remata no senso da palabra absurda,
Que queima os conceptos reales
Da existencia vivida.
Enche a túa vida de amor constante,
Afástate do queixume perverso e egoista,
Axuda ao ser humano necesitado,
Mais non te rendes, nunca,
Ante a perversidade, ante a irrealidae,
Mal interpretada,
Constrúe o mundo solidario,
Axúdalle a aquel que lle sanda a ferida,
Calma ao ser que sofre constamente,
E xamáis, nunca, deixes de amar,
O que ti máis amas, por o amor ofrece o máis lindo e belo.
E con amor puro vas queimando o mundo falsario,
Vas apagando fogueiras acesas de perversidade
Contiúa, porque o Mundo Enteriro,
Val a pena sempre e constamente,
E vivimos a vida porque somos seres valentes,
Que non temos medo oa senso tremendo
Da cobardía patente,
É por eso reivindico o derereito
A comprender o Mundo Humanamente,
Sen comportamentes tremendos
Das mentes quentes en perversidade.
A verdade non é unha falsa teoría.
A verdade ímola facendo día tras día.
Miguel Dubois
