miércoles, 11 de marzo de 2009

IM MEMORIAM 11 M

AMOR E DOZURA É VIVIR




In memoriam, 11 M.



Todo y nada.

nada y todo.

De repente.

Pánico y mucho miedo,

el miedo se sube por las paredes eternas

de la muerte violenta.

Os esperaba

un futuro entero

pero las luces de la vida

se apagaron

como túneles temerosos y tremendos.

Tenían que hacer, demasiado, daño,

segar vidas enteras

en una mañana triste y tremenda.

Cargaron las bombas de la muerte espantosa

y saltaron las alarmas del miedo y el terror mortífero.

Y vosotros ya no estáis con nosotros

ya no nos veremos en los mismos lugares

y ya no nos hablaremos,

mientras un silencio tenebroso

se pasea por las tres estaciones

y una calle tremendista

y un tren de cercanías

realiza su último viaje

¿Por qué asesinasteis a la inocencia

de la vida y el trabajo

en una mañana mortífera

de un día 11

de un mes de marzo

de ese cercano año de 2004?

Fecha tremenda

y abismo para la muerte.

Pero jamás podremos vernos

aunque, de nuevo, amanezca

estáis más allá del atardecer sosegado

en un lugar tranquilo

dónde el tiempo ya no existe.

Yo desde estas palabras respetuosas y llorosas

os envío un eterno saludo

A ese país llamado Ausencia

Y os envío a todos y todas

Ciento noventa y dos besos de amor.



Miguel Dubois.





AMOR E DOZURA É VIVIR
Publicar entrada





Pontevedra, ao 10 de marzo de 2009.
INSOLIDARIEDADE SOCIAL.
Habito sendo o que eu son,
Habito nas palabras pronunciadas,
Cargadas de verdade suma.
Habito na escritura profunda dos meus versos,
Cachos do que eu son, espazos escritos de meu.
Habito na rotura profunda da liberdade roubada.
Condeo o que rompe o equilibrio xusto,
Habito no máis fondo do teu pensamento libre.
Van roubando espazos de liberdade aberta,
A cambio de mentiras sotiles,
Por mor á rotura do equilibrio da balanza,
Que rompe o máis puro sentido xusto,
Xustiza derrubada,
Por mor do movemento manipulativo,
Namentras, sen real solución social,
O miserento está queimado
Polos camiños falsos da vida
Na rúa, un fardo humán,
Despoxo e rexeite de todos,
Cuberto cunha manta rota ,
Durme sabendo que non existe,
Para vivir, de certo.
Polo día extende a súa petitoria man,
Mancada e cicatrizada,
E nun recipente plastificado,
Van caíndo unhas tristes moédas.
El habita e non habita,
Vive sen vivir,
Ela perde o seu rumbo exacto,
Vai perdendo o senso vital,
Antre denuncia e denuncia,
Ai vida que non tes sentido,
Cando o barco non leva rumbo fixo!
E vai camiño dun naufraxio innecesario.
Supervivintes dos Mares Mouros
Comercio inxusto,
Das noite miserentas
Ateigadas de tremendo fracaso vital e humán.
Totalmente fóra da limtitación do cálculo exacto.
Habito por habitar,
Habito por non vivir
Na perversidade,
Do máis puro esquenzo humano.
Sentado no borde dunha escada
Nunha aceira dunha cidade perdida.
Non sei onde habito,
Mais non vivo,
Porque non sei onde vivo.
Habito a vida e non deixo vivila,
Son un fardo humano, teño vida,
De cabelos despenteados
Está a miña teta cuberta,
E longa barba desarranxada,
Cobre parte da miña faciana
Se fora o caso masculino.
Nas camas quentes,
Din que xa no men queren,
Habito na miña prisión interna.
Din que somos febles,
Din que din, din e don,
Pero nada fan por nós,
Habitantes miserentos
Habito sin habitar.
O medo fondo e profundo
Para deixalo enteiro espido
De si mesmo,
E covertilo e valente existencia,
Procuro que no me invada.
Habito na metaformose vital,
No mundo da máis pura contradicción,
Mais a pesares deste Mundo Insoidario,
No que o verbo amar,
É unha acción luxosa,
Fico admirado dos tremendos constrastes,
Existentes antre o político manipulador,
O cidadán corrente,
A diversidade constante,
E aquel que ten por teito,
A noite fría e o desalento.
Habito no Mundo Inxusto,
Sálvese que poida!
Mesaxe contrasolidaria.
Miguel Dubois