 |
Pontevedra, ao 15 de novembro de 2008. POEMA, PARA MAITE. I Non o sabedes, de verdade absoluta, Chámase Maite, é forte, valente, Ergue dereita a testa que ben pensa, Agarimosa é cando ten que selo. Nunca retrocede na súa vida cargada De avances constantes. Non discute o absurdo do tremendismo. Ela, Maite, avanza segura, Da folgos desinteresados, Porque non lle gusta usar o verbo retroceder. Maite é responsable, Pretende endereitar aquelo que está torto, Mais que estrano parece ser un conxunto absurdo De mentiras constantes De absurdos convertidos En verdades mintireiras. E entón cando se ergue un estrano pantasma Cargado de sumo egoísmo Que vai desfacendo o mundo real Da verdade íntegra, Do xogo limpo. E ataque sen piedade a mentira, É queixa continúa, lamentable e inútil, A parte máis miserenta do ser humano. II Maite carece, totalmente, Di dito máis enriba, Repito: é valente E ten o corazón limpo. De seguro irá construíndo un Mundo Novo, De novos amigos e coñecidos inesquencibles, Ten a gran ilusión, como calquera, Do seu fillos amados, O máis importante Dos noso futuro. De seguro ten bon compañeiro, Que cando Maite está triste, El, agarimosamente, consola, Con palabras amorosas, Ou caricias soaves Que van facendo que o noso corazón Sexa froito do amor continuo. Que regalo máis fermoso é a vida, Maite amiga, Que grande é ter aberto o corazón, Que maravilla, Maite, e derramar Amor quente, amor é douche E non che pido que me déas nada. Amar é a carencia do egoismo absurdo. Que ben me sento cando amo poderosamente, Que ben fas en ir a Ourense, sacrificándote para que Que os vosos meniños queridos, Disfruten, compartan e compitan, Sempre deportivavente, E pola noite, xa cansados Da xornada, se fora o caso, Ou momento oportuno Nos afundimos en abrazos de amor De pasíón máxima, Porque necesitamos Á alguén, que comprenda A nosa necesidade de amar De cando en vez, E corpo a corpo, Totalmente espidos, E se nengún tipo de tapuxos, Si, Maite imos avazando, De calquera maneira, Con absurdas labazadas, Avanzamos froito do sufrimento, O sufrimenzo endurece. Inútiles labazadas, Pero non usamos A palabra rendición. Porque estamos cheos de amor puro, E temos o corazón cheo, Reivindicamos os nosos deritos persóais Mágoa daqueles eque somentes, Pensas en eles mesmos, Porque, desgrazadamente, Non foron ensinados Para pensar nos demáis Ou naqueles seres humanos Que somentes coñezen o verbo sufrir. Pro nós Maite, temos o corazón ledo E non temos esa palabra tremenda Qué é medo. Miguel Dubois. | |||
