ABERTO

AMOR E DOZURA É VIVIR

Aberto, sempre a vida enteira,
Enteiro a ti entrégome,
No fondo da túa gorxa aberta.
Aberto de palabras abertos,
Vivo no espacio aberto.
Aberto a escoitarche,
Aberto a choiva plena e gratuita.
Aberto está o ceu azul.
Ábrete a liberdade plena,
Aberto vivo a xente diverso,
Abro palabras agarimosas,
Aberto estou para cantar a canción prohibida,
Aberto estou para equivocarme,
Aberto digo a frase indebida,
Abro un vocabulario constante
De amor en odio.
Abero sempre a palabra,
Aberto a vida enteira,
Alberto

Miguel Dubois

CANCIÓN DE BERCE PARA EDUARDO

Pontevedra, ao 15 de decembro de 2008.





CANTIGA DE BERCE PARA EDUARDO.


Quefelicidade completa e sublime,

É o sair ao Mundo externo,

Enchido de lus fonda e esperada.

Carregado de toda a súa poderosa forza.

De pulmón infantil de ar cheo,

Escoito a ledicia do seu choro

De meniño recén nacido.

Abre todo o seu espazo,

Nun lugar no mundo habitado.

Veño, pequerrechiño e fermoso e lindo

A vivir toda a miña vida convosco,

Recén coñecida familia esperada.

Son o comezo o principio

Uns números pequenos e baixos

No mundo temporal mesurable.

Son pequerecho mais sorprendente, tamén.

Vou deixando cós ollos abertos,

Aos que para min miran,

Coa faciana sorpresiva

E nos beizos un sorriso delicado e doze.

Comezo dunha vida fermoso,

Longo espazo, aínda non vivido,

Querido futuro da esperanza continúa,

Son coma unha lus máxica

Que aluméa os espazos valeiros.

Encho a vida có neu pequeno corpo,

Son un gran e fermoso pequerricho.

Son desfacedor de tódolas las tristuras inútiles.

Son unha fonte esperanzadora e longa.

Son o comezo do futuro,

O presente actual,

E o tempo que xa pasóu,

Sen darnos de conta, tempo constante,

Mamaciña míña, Benquerida María,.

E como se non me dera de conta,

Os días pasan e as aves fermosas pasan

Polos los claros do ceu de outono,

Que a cáseque xa nos quere deixar.

Namentras eu, vou medrando, sen presa,

Cheo da felicidade que me acompaña,

Día a día, sen tregua nen límite.

Eu son eu Eduardo Fermoso Lindo,

O mundo futuro da esperanza inesgotada,

Aquel porvir escrito en libros de maxia e fermosura.



Que bonito é

Producir os primeiro sorrisos

A miña benquerida Naiciña,

Entón, Ela a Mamae,

Énchese dunha felicidade perfecta

Que comparte cós seres queridos,

Que feliz me sinto,

Querida María,

Mirando a este neno lindo,

Durmindo sonos fermosos

Non seu berce ledo e tranquilo.

Miguel Dubois











FELIZ NADAL E ANINOVO.

VIVIR CON AMOR, SI

Penso no que son,

No que sinto

E no que amo.

Canto me custa rexeitar.

Mágoa daquel que odia

Somentes perde o tempo,

Facendo da existecia

Espacios inútiles.

Vivo para vivir enteiro

Na integridade do que eu son.

Sendo o que eu son

Sen o sentimento zafio

E miserento que fire as almas dos homildes.

Vida, suma, preciada vida,

Amor íntegro dos amores

Cor con ferida de morte.

Vivo para respirar o ar ceibo e limpo.

Vivo para vivir a vida enteira.

A vida é un fermoso agasallo irrepetible,

Que, intensamente, debemos disfrutar.

Non vale a mentira que esgota,

Non vale a traiduría que mata a conciencia limpa.

Vale a valentía de seres ti,

De ser tí o que tí eres,

Non unha simple marioneta circense.

Vive, deixa vivir

Non afogues os suspiros de amor fondo.




MIGUEL DUBOIS

O LIBRO DA VIDA

A vida é una novela inacabada,

De fermosos capítulos de longas hestorias parciáis

Doces ou amargas, a según.

Móvomo polo libro vital único e inacabado.

Avanzo na perduro de números mas outos,

Vou pasando as follas do libro da vida.

Vou acadando as miñas devocións superemas,

Os meus momentos de tristura

E a inmensa ledicia que me produce

Abrazalos momento ledos.

Pasan capítulos enteiros das nosas vidas

Tranquilamente sen darnos de canto,

Reloxo do tempo dinámico,

A faciana cambia

A pel enrrúgase

E quizaves un sabor amargo

Enche os sentimentos vitáis.

E o libro vital

O única que me toca,

A hestorio dun comenzo distante

E o interrogante tremendo

Ao falar da derrdeira viaxe.

Miguel Dubois

PERDIDO

Envelenada boca, de palabras absurdas

Emerxen dun volcán inútil apagado e asulagado de penas fodidas e desalentadoras,

A palabra sobrante, a risa doente de medo absoluto, capacidade do absurdo

A cacidada da palabra vendida, no nome da envexa continúa,

O timo pensado, o xuizo absurdo que a modo de trono inútil

Escacha a tranquilidade sotida nun fío branco.

A perna rota que camiño vieros perdidos de ilusos, preversos.

A lus apagada ou o candil escachado, noite tremen da e escura,

Silenzo absoluto abero a noite negra.

O berro roto que afúnde na noite de silenzo tremendo.

O lobo negro ferido de morte absoluta.

A fogueira que non queima desesperada e absurda,

Os piñeiros voando todos polo ar perdidos sen rumbo fixo

A choiva de coitelos asasiños,

Que tempo tremendo que se durme nos espazos valeiros

A inocencia transmutada en falsas alarmas perdidas,

No medio do tempo que queima horas dabondo por día enteiro.

Como explicarche, amigo indiferente,

O rumbo que perdera

Coma recuperar o tu sentimento verdadeiro,

Pero non marchar coma unha pantasma branca e absurda

Para o mundo roto que prega oracións o Deus.

Colle o camiño axeitado

Sendo o teu ti interno.

Alumea, dabondo

A expresión grata do teu grato corazón abero ao mundo enteiro.


Miguel Dubois.

UNIVERSITY OF EAST ANGLIA AND POETRY

UNIVERSITY OF EAST ANGLIA.



Ao día 6 de xulio de 2008







Que doce pracer significa

Acollerme o ritmo do silenzo lento.


Non son ren sen bágoas derramadas,

De amor enteiro,

Silenzo do silenzo de todolos silenzos


habidos.



Fálame de coma rematar



Do absurdo silenzo


don sen amor.



Que fonda tristura me asulaga


O predominio da inxustiza.



Ser humano auténtico,


Ser humano home,


Ser hamano muller,


U-los dereitos derretedos,


Coma manteiga branca


Nunha tixola tremenda do fondo

negro.


A vida pasa como un lóstrego perdido


No absurdo da noite da vida.





Vanse queimando os amores,



Amores de manteiga amarela,





O Mundo enteiro xira


Sobre uns persoeiros absurdos


Armados de tremendas armas

mortíferas.




O lobo negro na noite moura,


Oubea lento ao ritmo do frío


E os habitantes do lares mouros,



Demandan xustiza para



Aqueles deserdados do amor.




A manteiga énchesa da cor mais

moura


E un silenzo de armas blancas


Que corten docemente as cordas


Amarradas da prisión vital



Dunha liberdade roubada.



Agora habitaremos no mundo ceibe.







Miguel Dubois.

A distancia acumula momentos de intensa Leticia e sufrimento;
A distancia impide o auténtico coñecemeto da verdade.
Somentes te coñezo de referencia





Naceu perto dun Mosteiro fermoso

As orelas dun río encantado

A beira dunha fraga fonda

Ateigada de árbores femosas

De finos bimbios amarelos,

Precursores de medos infantiles.


Eu sempre chameino con nome de Mosteiro,

Era dono da serenidade

Habitante no tempo lonxano
de San Andrés de Xeve

Transmisor de verdades,

Curmán dunha creadora literaria.

Puxérronlle de nome , Xosé Carlos,

Quixeron chamalo máis doadamente

Carlos,

O bon meu amigo querido,

Tiña unha grande trato

Coa Sra, dona Imaxinación.

Dela foi creador

De fantásticos mundos

Cáseque reales

Do cristal du lindo cristal trasparente

Cáseque coa paria de Cabío , ao fondo.

Naceu a maxia da area quente

Nun mundo preadolescente.

Campos de fútbol,

Lugares de algarabía

Lugares de enfretamentos

Entre bandas de adolescentes

De nenos absurdos

E de aqueles cuxos pais

Eran o froito do duro

E intenso traballo manual.

A Pobra do Caramiñal,

Fervía de coviza

E o río Xallas,


Ficaba no recorbo

Máis tremendo de Irene.

Todo aquel mundo

De fábricas de conservas,

Todas aquelas casas

Sen precio calculable,

Pero el, o pai,

Marcharía,

Namentras, Irena asustado,

Mirábao coa sua nova amigo,

Na pequena praza

A través do cristal trasparente

Daquel bar absurdo,

Para Irene.

Días de escola absordos, tremebundos

Profesor e director cinematográfico,

Filamator fondo

De especialistas copiadores,

Exentos de capacidade de esforzo,

E en todo, a Pobra do Caramiñal,

Seguía dando voltas

Na percura de si mesmo,

Namentras e fonda beleza de Ría de Arousa

Non se laiaba,

Máis estaba deitada


Nun fondo sorriso de hermosura,

Intensa e azúl.

Namentras Irene miraba

O mundo en azúl intenso

Namentras seu cor

Era un fondo po