Pontevedra, ao 22 de setembro de 2007.
AMOR AO PLANETA AZUL.
O mundo enteiro, o esquecemento tremendo, a
barbarie
Das armas mortíferas no chamado
"mundo covilizado".
O visto e prace dado a licenza de matar.
O absurdo, o comportamento hipócrita que invade
As economías máis perversas
A forza absoluta e o mercado do poder absoluto.
Non me mintas, perverso can mortífero,
Coa infamia do medo subversibo.
Non xeneres no mundo decadente.
A miseria que invade o Planeta ferido,
A riqueza ben se afae ao poder
Coma arma mortífera polas rúas de Bagdad.
Unha vez desfeito todo
Iremos na percura douto miserento.
Faremos da verdade casual,
Un mundo de poder esaxerado.
Entón o Mundo seguirá xirando,
De xeito absurdo e quebradizo
As leises naturáis,
Coma vidros escachadas
Das esquecidas fiestras,
Estalarán sen piedade algunha
A branca fermosura dos casquetes polares
Iniciando, por ende, a súa desaparción,
Froita tremenda,
Do comportamento irracional
O fume asulagará o ar limpo,
Da bela atmosfera
As fermosas praias
Afundiranse miserentamente,
No esquecemento do sólido
E pasarán a ser o mundo submarino
As areas finas e claras, nas que un día deitámonos,
Serán, mágoa. Unha cor crara sumerxida no fondo
mariño..
As casas da beiramar serán froito do verde mar.
E as bágoas, das nosas facianas,
Serán anguriadas fervenzas
Que expresen a irracionalidade humana,
Os intereses egoístas,
Xenerarán máis pobreza
A falla de soliedaridade ansiada,
E con absurdas mentiras
Emerxerá o tremendo mundo irracional.
Sobe, sen dúbida a temperatura interior terráquea
Ulo respecto a Nai Natureza?
É lóxica a linguaxe absurda da sen razón?
Vamos perdendo as esperanza da recuperación
Aínda que non nos rendemos ante o cataclismo
provocado,
Mans espidas medrosas e expresivas Poñeremos
nas nosas
Testas carregadas de fermosas lembranzas
pretéritas
Non embargantes a miserente política do absurdo
Invanden os camiños da vida.
Demóslle tempo a esperanza
Demóslle todo o noso respeto
Ao froito da vida.
Miguel Dubois.
