AMOR AO PLANETA AZUL

Pontevedra, ao 22 de setembro de 2007. AMOR AO PLANETA AZUL. O mundo enteiro, o esquecemento tremendo, a barbarie Das armas mortíferas no chamado "mundo covilizado". O visto e prace dado a licenza de matar. O absurdo, o comportamento hipócrita que invade As economías máis perversas A forza absoluta e o mercado do poder absoluto. Non me mintas, perverso can mortífero, Coa infamia do medo subversibo. Non xeneres no mundo decadente. A miseria que invade o Planeta ferido, A riqueza ben se afae ao poder Coma arma mortífera polas rúas de Bagdad. Unha vez desfeito todo Iremos na percura douto miserento. Faremos da verdade casual, Un mundo de poder esaxerado. Entón o Mundo seguirá xirando, De xeito absurdo e quebradizo As leises naturáis, Coma vidros escachadas Das esquecidas fiestras, Estalarán sen piedade algunha A branca fermosura dos casquetes polares Iniciando, por ende, a súa desaparción, Froita tremenda, Do comportamento irracional O fume asulagará o ar limpo, Da bela atmosfera As fermosas praias Afundiranse miserentamente, No esquecemento do sólido E pasarán a ser o mundo submarino As areas finas e claras, nas que un día deitámonos, Serán, mágoa. Unha cor crara sumerxida no fondo mariño.. As casas da beiramar serán froito do verde mar. E as bágoas, das nosas facianas, Serán anguriadas fervenzas Que expresen a irracionalidade humana, Os intereses egoístas, Xenerarán máis pobreza A falla de soliedaridade ansiada, E con absurdas mentiras Emerxerá o tremendo mundo irracional. Sobe, sen dúbida a temperatura interior terráquea Ulo respecto a Nai Natureza? É lóxica a linguaxe absurda da sen razón? Vamos perdendo as esperanza da recuperación Aínda que non nos rendemos ante o cataclismo provocado, Mans espidas medrosas e expresivas Poñeremos nas nosas Testas carregadas de fermosas lembranzas pretéritas Non embargantes a miserente política do absurdo Invanden os camiños da vida. Demóslle tempo a esperanza Demóslle todo o noso respeto Ao froito da vida. Miguel Dubois.