Enteiro, sempre, a tí.
Na friaxe da mañá de invernía, contigo.
Ao logo do día mundano, a túa rente constante.
Deitado na noite enteira, asulagado antre o teu peito branco.
No límite de tódolos amores posibles, sempre contigo.
Non me persigues, non, é certo,
E eu non te persigo,
Estamos xuntos por todo amor querido,
Sen trabucos absurdos,
Sen palabras ferintes,
Ao mediodía solar,
Ou na medianoite,
A lus dunha vela branca,
Amarrados os dous,
Achegados ao gran arte de amar,
Estou contigo, porque te quero tanto e moito.
Quéroche os días ateigados de amargo sudor inútil,
Ou os días trites de bágoas constantos. Sufrir.
Sempre contigo estou, a túa rente,
Aínda, meu amor, que non estes
Na túa presenza física
Que me amarro a tí
Cunha aperta de amor desesperado.
Aberta está a fiestra de cadradiños verdes,
Fóra caen as primeiras pingas do outono,
E na túa boca caen os primeriros bicos da mañá, lene e doce.
Miguel Dubois
