CANCIÓN DE OUTONO

Ardán , Marín ao  27 de novembro de 2008.



              FERMOSO CANTAR DE OUTONO  BELO


O serán outonal está quedo,

Namentras unha soave sensación de absurdo silencio insolente,

Cobre a dimensión espacial do coarto no que agora estou.

A maquinaria  dunha calefacción potente

Dun fermoso colexio costeiro acomapñna

Ao silenzo acompañado da  pequeno barullo

Da máquina calefactora.

O serán carregado de fermosa ledicia,

E a luz intensa que  cobre a fermosura

Dun día frío e fermoso.

As arbres arrededor desta pequena oficiña

Amosan unha fermosura extrema.

Os pesados limóns amarelos, lindos e pendurados.

Colgan das ponlas castañas

Namentras algunhas follas amosan cores outonales

Namentras outras manteñen unha extraordianria fermosura inusual.

Verde están os campos verde de Ardán, asumindo beleza constante.

As vides durmen un sono estrano de comenzos de inverno.

Que bonito é vivir apreciando o senso fondo da suprema beleza.

Vida enteira querida amda  vida, a ti me amarrro,

Preso ao amor que eu te teño,

Miña querida vida enteira,

E que bonito é sentir  o abazar do ar outonal,

Que fermoso é sentir a auga limpa cando cae

Polo cano extenso da auga fría,

Namentres pingas brilantes,

Pequenas estreliñas terrestres,

Cintiléan cando coa lus fonda se combina

E aparecen en outono pleno,

As cores do arco da vella

E o inicio a viaxe a Fermoura Intensa

Sen salir, nunca, dela.


Vida, querida, amdada e linda vida.




                                             MIGUEL     DUBOIS