Pontevedra ao 20 de de marzo de 2010.
VAIA CÓ MEU AGARIMO A TITO OTERO.
A FORZA DO AVENTUREIRO.
Carecer do medo paralizante, patente de puro corso
Desafiar as leises do que parece que é imposible.
Arriscar con toda a valentía propia,
Valentía constante que fortifica.
Ficaron nun extraño pasado insensato,
O comportamente dun medroso absurdo e irresoluto
Un querubín de azas partidas
Que non se arrisca a chegar,
Ao interior do seu propio ser,
Onde arde a constante fonte
Do instinto normal.
Impotente é de decirlle adeus,
A aquelo que lle asustaba
E agora gratifícalle,
Que maior presente que o espírito do sacrificio
A ansia de superanción de metas propostas.
Subir cumbres que parecían un soño incomprensible,
Que lías en Bueu aos teus quince anos.
Abriches as portas a aventura
Coñeceches a nosa bela Galicia,
Coñeceche o resto de España,
Pasache a Europa,
E saltache a calquiser extraña parte do Mundo
Desafiar a calor dos volcáns en erupción.
Vermella lava que non perdóa o sinal
Na pel branca dun aventureiro
Adiantarse por calquera selva do Mundo.
Ficar paralizado e non ter máis remedio
Que arrincar ao dificultade momentanea.
Sempre afán de superación,
Esforzo constante.
Valente home aventureiro
Son sempre metas cumplidas,
Son gratitude polo esforzo feito.
É como un mundo sen límites,
Nas que as fronteiras do medo
Quedaron pulverizadas.
Permítome felicitarche,
Si ti me deixas, Tito,
E agasallarche coa sencillez deste poema,
A ti dirixido, pola túa vida construída,
Polo mundo do esforzo.
Polos teus estudos no mundo fondo
Da Filosófia e das Letras,
Pola túa Tese Doutoural,
Do Piorno Galego.
Polos teus anos cumpridos,
Que agora sube a o número
De medio século de existencia vivida
Mais non abandoes , Querido Tito:
O teu camiño augura unha grande aventura perfecta
Que poder absoluto de friladad mental,
Que perpecto equilbrio no límite dunha situación
Que grandeza poder espallar en foros diferentes
A grandeza das aventuras, con atenta humildade
Que maior valor humano
Que ser humildemente humilde
Chegar ao fidel da balanza equilibrada,
Dominar os impulsos incontrolados,
Pola la lei da supervivencia.
Sobrevivir a picaduras mortales,
De insectos velenosos,
Superar a maldita Malaria en Mali,
Afastado dos tecnicismos occidentais,
E das leisies dos cartos rentables.
Ser axudados polos nativos
Para superar a pobra decisiva,
E pasar ao mundo no que o corpo humano
Convírtese nunha máquina perfecta,
Que cumple maravillosamante,
A súas funcións vitais correspondentes.
Non habera desexo que che houbera detido,
Culminaches as outuras,
Do Cordillera Andina,
Coñececha a Terra de Fogo,
Aquel marvilloso hemisferio Austral,
Pinguinos vestidos.
De elegantes fracks
Namentas as vosas máquinas fotográficas
Dixaban conxelada a imaxe nun segundo de disparo fixo
O Mato Brasileiro, as tribus esquencidas
Do mundo chamado civilizado
Ateigado de contradiccións perversas.
A vida no máis puro estado ancestral
O Mato Brasileiro, vexetaxión perpetua,
Verde fondo da esperanza perdida.
Ser atacado nun autobús sinistro
A golpe de arma mortífera.
Padecer o secuestro inesperado
No pais de Colombia
Na Amazonía perdida no fondo do verde intensa.
O barullo de fermosos animais,
O sibilino son dunha serpe camuflada,
O canto dun paxaro ceibo,
Totalmente ceibo,
E a vida, de momento, é activa
Móvil e propón o feito de avantar,
E de non dar coa vista para atrás.
Andaremos máis camiños e aventuras,
namentras non morra a ansia
E o desafío a construir unha vida plena,
Por iso, se mo permites,
Dígoche: Tito, avante, avante Tito,
O medo non exite e se existira
Sería un arma mortífera,
Que remataría con todas nosas ilusións.
Miguel Dubois
