TO CHUS WITH MY VERY OPENED BLUE EYES SITTING IN A CORNER, LOKING AT THE BLACK FLOOR OF A NARROW STREET

AMOR E DOZURA É VIVIR

To Chus with my very opened and blue eyes sitting in a corner, looking at the black floor of a narrow street.




2004-07-16.

I SUMMER





I feel this intensive wild wind

When I can see your free hair

Streaming in the wind

Like a blonde pony tail

And your smiling eyes

Are drawing

On the clear surface

Of this small pool.

Today you seem different

You are like the free bird

Dancing in the broken air

Of a bored afternoon

Lost in the precise time

Of a beauty summer

Ouh my pretty summer!

Ouch my delicious time!

Where are you and

Where are you from?

I am the king of the good weather

And I am from the bright sun.

An illuminate country

In which one the nights do not exit

See always the intensive light

The lake of light, which the sea is

And think about the summer time

The blue bird does not stop

With its slowed and delicious song.



II


The darkness suddenly disappeared

All the things I could see

Seemed alive

Because the brilliant light

Overwhelmed the sweet atmosphere.



III



And for all the words had been written

I like summertime.




Miguel Dubois.

PRÓLOGO PARA MARÍA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 22 de decembro de 2005.

Benquerida María: a obligación e o gusto xúnguense nesta a miña sinxela laboura do traballo da palabra escrita, esta marabillosa acción, que para min significada desprenderse de min mesmo, e decir o que eu sinto neste longo respiro vital, as veces, limitado, ou sesgado polos acontecementos que nos desbordan e transfórmannos en seres, totalmente, limitados que de un xeito ou outro, dicen: estou eiquí e existo, dame un pouquiño da túa existencia que eu tamén quero sentir o vento que agarima a miña faciana en días nos que o vento forte, perde a súa mesura e a súa forza é coma un cabalo salvaxe, dos Montes de Oia, galloupando nas transparentes azas do vento. O mar gris, tremendamente, enfadado bate con toda a súa brutalidade espida contra as rochas gastadas ás os que o mar, coma froito de moitos séculos de traballo vai dando formas caprichosas, a rente dunta estrada con moitas curvas a beiras dos cantiles ónde a branca escuma son bágoas deslizantes nas fadulas das rochas ónde a door do tempo transforma, lentamente, a fisonomía do pensamento humán. Ti es ben coñecedora das paisaxes ás que me refiro. Pon os teus ollos fixos e cravados nas Illas Montañosas que perto, non tan lonxe, miras; parecen poderosas paredes que navegan pero da terra rocosa, terra de cantiles, escuma dabondo, ondas delirantes de formas caprichosas e alí Baiona, Baredo, con todo o poder da Natureza, amósase implacale, fermosa, adiántase ao mar, lugar dun poderoso castelo, femosura dunha paisaxe que se perde polo camiño do vento e que se gaña a luz implacable dun día feliz. As Illas Estelas, rodeadas de branca escuma, pequenas, cunha certa ledicia de pequenas Illas esquecidas nun anaco de mar. Monte Ferro, poderoso, antergo, todo un luxo de luminosidade fonda e asumida no valor da paisaxe que emerxe con toda a súa forza na retina dos nosos ollos atónitos ante tanta beleza remusida nunca área restriñida a beleza continuada.

Podo escribirche, dabondo, se eu quixer, da fermusura da longa Praia América que fica en min coma unha lembranza permanente, froito de amores pasados, Chus, os meus primeiros amores, os amores máis misterios, nos que deciamos, daquela, adeus ao mundo da infacia para entrar no eido do misterio do corpo femenino, e para elas adentrarse no mundo masculino, quizáves un interrogante placenteiro que ían as dúas, cada unha no seu intre desfollando coma unha linda margarida, deitada no verde absoluto de Monte Lourido. As novedades que iamos descubrindo dos nosos corpos e o torpe temblor da miña man de adolescente, cando quería acariñar as mans de Chus ou súas meixelas entre bermello e brancas. Totalmente estábame prohibido darlle un bico de amor. Eu non coñecín os bicos dela, non sabía o seu sabor máis de seguro serían doces coma a mel que as avellas deixan nas súas celas. Ana e máis eu, coma xa che dicen algunha vez, facíamos longos paseios amorosos até Baiona, cando eu tiña 17 anos, máis ou menos no ano de 1970. Eran momentos complicados da miña existencia na que, as veces, asumíame nuha fonda melancolía, mais sempre tiven o seu apoio constante e a seu cariño fondo cun senso du amor constante. Xa vai moito tenmpo daqueles tempos doces e amargos, mais en ningún momento, aqueles intres de ledicia e tristura esquécense coma se un paxaro de paso voara nos límites dun serán bermello, intensamente, bermello, no punto máis occidental da fermosa Baiona, ónde o sol inmenso apagará a súa lus natural, e as luces cintileantes da villa turista e mariñeira, serán fachos de luz eléctrica no decurso dunha noite de verán fermoso; a temperatura está tépeda, nen frío nen calor, e as imensas azas de amar queríanse convertir en brazos longos, en máns constantes de acariñantes constantes da espida espalda do ser amado. Tabernas ateigadas de xente, vasos do viño de O Rosal, listos para apagar a sede e encender unha ledicia falsa, transformadora nunha euforia esaxerada. A noite segue un ritmo incontralado até caerme cunha fonda pena que fire o meu corazón medroso.

Comezo da mañá nun día de xulio calquera. Resaca fonda e un gran grolo de auga xeada atarvesa a miña gorxa picante, froito dos excesos. Saída de mañá polas rúas, namentras Gonzalo Torrente Ballester, Carlos Casares e outros notables escritores abondan nas súas tertulias da sediciosa Baiona. Vai xa algún tempo de todo aquilo, mais a vida debe seguir seu curso. As nosas vidas son coma longos ríos afastados do mar de Baiona, que imos levando as nosas augas polo cauce do noso vital cauce. As augas tranquilas, as augas femosas, as augas tremorosos morrerán nos esteiros hermosos, alá na distancia, ónde os ríos morren e a mar inmensa e fabulaso nace.

Con todo meu cariño:




Miguel