Pontevedra, ao 7 de setembro de 2oo8
Canto che quero, meu doce amor,
Canto amor puro nun sopro silencioso.
O amor é un silencio constante
Que da e recibe dabondo.
Dareiche tanto, meu amor,
Que queres que eu faga por tí, meu amor?
Silenciar as dores da noi pecha?
Que queres que eu faga pot tí, meu mar?
Darche a miña vida enteira?
Entregarche o meu pensamento íntegro?
Durmen ao sol uns lagartos verdes
E atrás dos verdes piñeiros,
Pentiados polo vento do Sul forte da invernía total.
Ti e máis eu amándonos enteiros e íntegros.
Entregados ao amor dos nosos corpos espidos,
Entregados ao noso intelecto compreto,
Namentras unha linguaxe que balbucéa e palpita,
Ao ritmo de suspiros completos e prolongados.
E, de súpeto, sen quérelo,
Atópomo abrazado ao símbolo da libertad,
Que es ti, meu grato amor doce.
Que sin sentido é non querer e non amar.
Que absurda sequedade é a falla de amor.
Dame, canto, máis amor mellor.
O amor o é todo,
A mañá longa e sumisa
A tarde complicada abstracta
Ou a noite escura.
O que non ama é o que non se quere.
O egoista constante non ama,
Por iso constamente, rexeito,
A inxustiza e o desamor.
Miguel Dubois.
