domingo, 28 de septiembre de 2008

POESÍA DEL AÑO 1974

Me fuí al recogido puerto


De aquel peñasco.


Hacía frío


Y el frío sudor mi frente acariciaba.




Me olvidé del mundo por cuatro horas,


El alba comezanba


Desesperada


A acariciar la tierra fría.






Nueva fecha


Y distinto día


Ya surgía


En la brecha.






Pajarillos con músicas amarillas


Cantaban al mundo en astillas.


Un manantial de agua fresca


Besaba esa roca ya gastada.






Mi sed


Y mi manantial,


Mi manantial


Y mi sed.


Ellos se juntaron, acariciando labios


Y la frescura retumbaba en mi boca.






Erguime


Sediento de andanzas


Por verdes prados.


Fuí el Caballero Don Quijote,


Sobre un caballo de piedra.


Mi lanza era corazón saliente.






De trote en trote


En la hierba caí,


Desventurado


Pues mi caballo me había tirado..






Mi espíritu


Ese mar confuso con ramas estranguladas.


Mi pensamiento


Así de oscuras,


Ya sin bravuras


Y se acabaron las torturas.






Me voy a un monte: El monte de la Roca Viva.


Vivo en el desierto poético


Y huí a aquellas rocas ennoblecidas.






Entre espinas


Me fui por aquellas esquinas,


De roca en roca,


Con el doblado tobillo,


Solo ya entre la roca.






El cielo cubrió la tierra,


Con su manto oscuro.


Insectos endemoniados


Y todos rabiosos


En procesión iban


A la charca de agua prodida.


Mal olor y miedo.


Todo sin estrellas


La luna estaba oculta, tras aquella nube.


Encierros del alma


Y perdí la calma.






Mis gritos temerosos


Retumbaban en los tímpanos del aire.


Era el eco,


Que recogió aquel lobo


Oculto en la guarida,


Calamando su hambre.






Las alimañas seguían


En su carnicería.






Todo allí ocurría


En tierra olvidada,


Y las alimañas seguían


En su carnicaría.


Ellas seguían en su carnicería,


En su carnicería seguían.








Miguel Dubois...1974



MIS AMIGOS DÍA 28 DE DICIEMBRE DE 1974

28/12/1974
Fíjate en el año: contexto socio-político diferente al actual.



MIS AMIGOS.



Mi primer amigo fue un marinero.


Mi segundo amigo fue un campesino.


Mi tercer amigo fue un obrero.


Mi cuarto amigo fue un ovejero.


Pero un día me encontré a un "Gran Amigo":


¡Yo! y explotaba al marinero, al campesino, al obreo y al ovejero.


Me olvidé de todos ellos.


Mi gran amigo era "el dinero"




Miguel Dubois.

EL POETA DE LA ALAMEDA EL OLVIDO 30/11/1974

Conviene fijarse en el año, porque no es el mismo contexto




social.






´Día 30 de noviembre de 1974




Soy poeta de la Alameda del Olivo,


Cantaría, no a cinco océanos


Y a cien mares cubiertos de coral.






Soy poeta de Olvido, de


La tierra en que vivo.


Cantaría a cien mujeres vestidas de alegría


y a dos cientas en la esparanza.






Soy poeta que guarda el corazón en el fondo,


De un territorio, sin remedio.


Cantaría a los desiertos de la tierra,


Cubiertos de arena.






Soy poeta del otro mundo


Cantaría al barco en alta mar.


Quinientos marineros cogen la red del amo.






Miguel Dubois.

ME ENAMORÉ DUN PIANO QUE JAMÁS TOQUÉ..PONTEVEDRA a 5 de diciembre de 1983

Pontevedra, a 6 de deciembre de 1983.


Me llevas a tu mundo


De teclas y cuerdas


Piano extraño.




Me haces sonrreir a al tristeza,


Me traes recuerdos de la nada absoluta


Me siento enamorado de tí,


Piano,


Dedo a dedo


Nota a nota,


Canción a canción.




Miguel Dubois.


Arrícame o derradeiro laio da ialam


Atópame no meu corpo nú


Aspértate dun estrano sono de outono.






Todo é unha grande néboa branca,


Todo escomenza,


Todo remata,


Dénde o útero


Até as cinzas que voan polo mar.




Miguel Dubois.

BENQUERIDO AMIGO

Rendir heime rendir ante a túa palabra íntima,

A palabra que non fire e ama,

Falando verdades completas,

A xeito de discurso agarimoso.

De que me vale o teu berro insolente,

De que vale a túa perda de tempo útil.

Fálame co sosego debido,

Có respeto convinte,

Non invirtas a verdade concreta,

Con falsos decoros inútiles,

Fálame ben, con seguridade fonda

E aplomo consiste,

Non sexas un mintirán de segunda.

Utiliza o verbo amar dabondo.

O tempo val a pena amigo

Xúnguete aos tempo da verdade,

Non habites en paradisos inexistentes,

Mostra a túa faciana limpa,

Tal coma é,

Mírame fítame a túa mirada en mi

Acude ao fondo dos meus ollos

E non habites na penubra escura.

Habita a vida enteira para habitala,

Vive, me amigo,

meu querido amigo.





MIGUEL DUBOIS.