CASQUE QUE TORMENTA

A foto é moi bonita. Representa o peirao do lugar de RONS, no Concello de O Grove. Se vos fixades na punta do peirao, está atracando unha DORNA, típica embarcación galega, que pertence a unha persóa que eu quero moito. É FOFI POUSA, un home delicioso, eu polo menos o quero moito, non porque me albergue na súa casa cando vou a Madrid, se non porque é bon. Fofi ven acompañado polo marido de LOR, unha muller francesa que habita, tamén, nese gran Madrid. O GRIS é a cor dominate da fotografía. Enrina do dorna hai un punto vermello e eso quere dicir que a vela do barco é vermella e está feita por meu querido amigo JULIO POUSA, irmán de FOFI, e que somos amigos xa de tódola vida. O lugar da fotografía chámase RONS que é un lugar femoso do Concello de O Grove

Pontevedra, ao 11 de agosto de 2008.



Deíxame vivir, sempre, como eu quero vivir.

Quixera vivir amándome no sumo arte amar,

Quererte con toda a miña forza posible

Posibilidad máis que posible.

Máis ven verdadeira encantada de máxima beleza.


Deíxame vivir, coma quero eu vivir,

Porque así eu, son.

Vivo ao ar do vento ceibo,

Sustento a liberdade enteira,

Que me sobrevivir as mentiras cotiás.


Pero deixa vivir, si vivir, coma eu quero vivir.

Non molesto dabondo,

Non delinco absurdamente

Non xuro e non maldigo de cotío

Quixera vivir coma os abrentes abertos de lus enteira.

Quixera vivir coma a forza das ondas brancas,

Qu escachan no cumio da beleza,

Que o vento provoca.

Quixera vivir coma ave voadora,

Perdida no meio do vento Norte.

Os barcos cargan peixes prateados,

E nos mercados véndese a prezos dourados.

Quero vivir sen atrancos ,

Quero vivir sen falsos préstamos.



Miguel Dubois.

Rosalía de Castro

Non é doado falar de Rosalía. Lémbrome dun libro sobre a súa personalidade e obrqa de Xesús Alonso Montero, a quen coñecín hai moitos anos na cafetería Marbella da cidade de Vigo. Mándame meu querido amigo Manolo Lueiro. Alonso me dixo que falara con Xosé Luís Méndez Ferrín.Falei máis tarde con Ferrín pero daquela concversa non salira nada que se fixera decir que íbanse coñecer os meus versos.

Lorenzo Varela, nado nun barco para La Habana, foi amigo de Manolo lueiro. Está soterrado en Monterroso

Manolo Lueiro

Manolo Lueiro, foi un bon amigo meu. El mesmo e Arturo Cuadrado
animábanme a que eu escribira. Eu non que non  daba, demasida, importancia a súas palabras, pero sempre me daban folgos. Manolo Lueiro, foi de min un pouco de todo: pai, amigo, compañeiro, colega. Grazas a él coñecín no ano de 1979 a Rafael Alberti. Parecíma un sono pero era verdade., Meus amigos, Suso e Marieta foronno buscar a Santiago ao aeroporto. No cine "O Marino", de aquel O Grove máximo, fíxose un gran espectáculo poetíco. Alí estaban: Antón Tovar Bovillo, Manuel Cuña Novás, Manuel María, Bernadino Graña, Uxío Nononeyra, Indio Juan, Arturo Cuadrado. Alberti estaba pasando por un grato intre de recitaxe e, como non dixo que él, Nunca entrara en Granada. Todos ficamos maravillados. Cando rematou o recital pedinlle a Manolo Lueiro, que me asignara un dos seus queridos libros, coma, Escolma Ferida, Manso, Non debían medrar, O sol na crista do galo..Este verán pasado, querido Manolo, pasmos un intre de dureza, dado que a túa compañeira Maruja, deixábanos tristemente. Pero querido Manolo, o que si che podo decir que foi moito o que de ti aprendemos e os deliciosos momentos que pasamos xuntos. O mesmo temos que decir da nosa querida Maruja. Non estados connosco, pero seguides estando connosco, aínda que parecza unha contradicción. É totalmente imposible carecer da vosa lembranza, da vosa forza, da vosa valentía; todo un mundo, imposible de esquencer queridos Manolo e Maruja.