A 18 de xuño de 1975.
Soledad sonora, de mar y arena.
Allá, sólo, en la orilla a 100 pasos de la muerte.
Camino de largo trecho de playa.
Siempre voy y siempre vuelvo.
No miro atrás, aquellas huellas marcadas
Por unos pies, que se acercaron al mar,
Y el cuerpo agresivamente, arrancado,
De la arena, con destino a la muerte.
Sigo caminando, siempre voy y siempre vuelvo.
Le pregunto a las olas, si vieron partir al dolor
Responden airosas: el mar se encargó.
Porque es el mar tan poderoso.
Porque te cebaste en la agresividad,
Y ahora me hieres de muerte.
Pero, yo sigo caminando,
Siempre voy y simpre vuelvo.
Con el poderoso jamás podremos.
No le podremos a este gigante oceánico,
Iremos a por el gran Océano del dolor,
Pero yo sigo caminando, lento
Siempre voy y siempre vuelvo,
Camino y camino,
Y siempre las misma tremenda desesperación,
Mientras voy marcando el sendero sobre la arena mojada,
Pero nosotros seguimos caminando,
Siempre vamos y siempre volvemos.
MIGUEL DUBOIS.
link. enlace http://mundodesalvora.blogspot.com http://mundoillainsuinamicaelarons.blogspot.com http://omundodeonsrepublicaindependentedomar.blogspot.com ,LITERATURA É UN MUNDO MARAVILLOSO. A POESÍA E A PARTE DA LITERATURA MENOS LIDA. DESCUBRE, ATRAVESO, DO UNIVERSO POÉTICO E MIRA O MUNDO CONTANDO A REALIDADE CUNHA LINGOAXE ATEIGADA DE BELEZA. BELEZA UN CONCEPTO UNIVERSAL, CON DÓUS POLOS: BELEZA INTERIOR E BELEZA EXTERIOR. A IMAXE NON É O MESMO QUE O CONCETO DA BELEZA.
Mostrando entradas con la etiqueta A MESTRA. POEMA ESCRITO POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta A MESTRA. POEMA ESCRITO POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas
jueves, 25 de septiembre de 2008
domingo, 14 de septiembre de 2008
NOITE
Entro lento nesta noite enteira
De silenzos longos.
A quietude da noite pecha, silencio continúo.
A carencia da luz que alumea polo día enteiro.
Entro no silencio, quedo,
Durmos as derradeiras palabras pronunciadas,
Pecho os meus ollos craros,
Entrégome enteiro o mundo dos sonos íntimos,
Sou eu un soñador constante,
Que deixa a consciencia de noite,
Que erga a ledicia a mañanciña,
Pero pola noita queda,
Esquezo enteiro,
Que o Mundo enteiro, existe,
Achégome as sensacións lentas e ilustres
Das verbas nocturnas
Que son nada máis que silencios constantes.
Deitado estou nun lugar, na miña cama longa
Durmindo estou en fermosos lugares,
Tódolas noitas a miña xeografía cerebral
Percura lugares diferentes
No que vivir soñando,
Nametras descanso,
No fondo das noites constantes
Miguel Dubois
De silenzos longos.
A quietude da noite pecha, silencio continúo.
A carencia da luz que alumea polo día enteiro.
Entro no silencio, quedo,
Durmos as derradeiras palabras pronunciadas,
Pecho os meus ollos craros,
Entrégome enteiro o mundo dos sonos íntimos,
Sou eu un soñador constante,
Que deixa a consciencia de noite,
Que erga a ledicia a mañanciña,
Pero pola noita queda,
Esquezo enteiro,
Que o Mundo enteiro, existe,
Achégome as sensacións lentas e ilustres
Das verbas nocturnas
Que son nada máis que silencios constantes.
Deitado estou nun lugar, na miña cama longa
Durmindo estou en fermosos lugares,
Tódolas noitas a miña xeografía cerebral
Percura lugares diferentes
No que vivir soñando,
Nametras descanso,
No fondo das noites constantes
Miguel Dubois
miércoles, 13 de agosto de 2008
A MESTRA, POEMA ESCRITO POR MIGUEL DUBOIS
UNIVERSITY OF EAST ANGLIA.
10 de xulio de 2008.
De que lugar oculto
xurden as túas palabras amorosas.
Ámoche enteira no Mundo Enteiro,
e para o mundo anónimo
que non da dividendos en Wall Street.
De que maneira torpe e absurda
xúngome ao disturbio emocional
da tontería e da total insoliradiedade.
O mundo astuto,
o mundo redondo,
fae constamente negocios redondos.
E nas esquinas das rúas carregadas de
escaparates cheos,
hai un home preso da pobreza,
extendendo a súa man necesitada.
Pido a palabra ceiba,
no conxuro das bruxas,
e nos parlamentos anónimos,
namentras as vasoiras de palla
limpian os restos de inmundicia.
Que pena e supor un mundo dividido,
que pena dicir teño e non dou,
Que pena a arma mortífera,
Que pena o terror da morte,
e no laio da tarde furiosa,
vai dando paso a unha noite moura
de lembranzas de morte absurda.
Queixume de vento furacano,
nunha serán de pobres
desesperanzados,
pobres, sempre, pobres.
Miguel Dubois.
10 de xulio de 2008.
De que lugar oculto
xurden as túas palabras amorosas.
Ámoche enteira no Mundo Enteiro,
e para o mundo anónimo
que non da dividendos en Wall Street.
De que maneira torpe e absurda
xúngome ao disturbio emocional
da tontería e da total insoliradiedade.
O mundo astuto,
o mundo redondo,
fae constamente negocios redondos.
E nas esquinas das rúas carregadas de
escaparates cheos,
hai un home preso da pobreza,
extendendo a súa man necesitada.
Pido a palabra ceiba,
no conxuro das bruxas,
e nos parlamentos anónimos,
namentras as vasoiras de palla
limpian os restos de inmundicia.
Que pena e supor un mundo dividido,
que pena dicir teño e non dou,
Que pena a arma mortífera,
Que pena o terror da morte,
e no laio da tarde furiosa,
vai dando paso a unha noite moura
de lembranzas de morte absurda.
Queixume de vento furacano,
nunha serán de pobres
desesperanzados,
pobres, sempre, pobres.
Miguel Dubois.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)