Mostrando entradas con la etiqueta A MESTRA. POEMA ESCRITO POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta A MESTRA. POEMA ESCRITO POR MIGUEL DUBOIS. Mostrar todas las entradas

jueves, 25 de septiembre de 2008

POEMAS DE CANDO EU ERA UN MOZO. ESCRITO O 18 DE XUÑO DE 1975

A 18 de xuño de 1975.
Soledad sonora, de mar y arena.


Allá, sólo, en la orilla a 100 pasos de la muerte.


Camino de largo trecho de playa.


Siempre voy y siempre vuelvo.


No miro atrás, aquellas huellas marcadas


Por unos pies, que se acercaron al mar,


Y el cuerpo agresivamente, arrancado,


De la arena, con destino a la muerte.


Sigo caminando, siempre voy y siempre vuelvo.


Le pregunto a las olas, si vieron partir al dolor


Responden airosas: el mar se encargó.


Porque es el mar tan poderoso.


Porque te cebaste en la agresividad,


Y ahora me hieres de muerte.


Pero, yo sigo caminando,


Siempre voy y simpre vuelvo.


Con el poderoso jamás podremos.


No le podremos a este gigante oceánico,


Iremos a por el gran Océano del dolor,


Pero yo sigo caminando, lento


Siempre voy y siempre vuelvo,


Camino y camino,


Y siempre las misma tremenda desesperación,


Mientras voy marcando el sendero sobre la arena mojada,


Pero nosotros seguimos caminando,


Siempre vamos y siempre volvemos.





MIGUEL DUBOIS.

domingo, 14 de septiembre de 2008

NOITE

Entro lento nesta noite enteira


De silenzos longos.


A quietude da noite pecha, silencio continúo.


A carencia da luz que alumea polo día enteiro.


Entro no silencio, quedo,


Durmos as derradeiras palabras pronunciadas,


Pecho os meus ollos craros,


Entrégome enteiro o mundo dos sonos íntimos,


Sou eu un soñador constante,


Que deixa a consciencia de noite,


Que erga a ledicia a mañanciña,


Pero pola noita queda,


Esquezo enteiro,


Que o Mundo enteiro, existe,


Achégome as sensacións lentas e ilustres


Das verbas nocturnas


Que son nada máis que silencios constantes.


Deitado estou nun lugar, na miña cama longa


Durmindo estou en fermosos lugares,


Tódolas noitas a miña xeografía cerebral


Percura lugares diferentes


No que vivir soñando,


Nametras descanso,


No fondo das noites constantes






Miguel Dubois

miércoles, 13 de agosto de 2008

A MESTRA, POEMA ESCRITO POR MIGUEL DUBOIS

UNIVERSITY OF EAST ANGLIA.


10 de xulio de 2008.








De que lugar oculto


xurden as túas palabras amorosas.


Ámoche enteira no Mundo Enteiro,


e para o mundo anónimo



que non da dividendos en Wall Street.



De que maneira torpe e absurda



xúngome ao disturbio emocional



da tontería e da total insoliradiedade.



O mundo astuto,



o mundo redondo,



fae constamente negocios redondos.




E nas esquinas das rúas carregadas de



escaparates cheos,




hai un home preso da pobreza,



extendendo a súa man necesitada.



Pido a palabra ceiba,



no conxuro das bruxas,



e nos parlamentos anónimos,




namentras as vasoiras de palla




limpian os restos de inmundicia.




Que pena e supor un mundo dividido,




que pena dicir teño e non dou,




Que pena a arma mortífera,




Que pena o terror da morte,




e no laio da tarde furiosa,




vai dando paso a unha noite moura




de lembranzas de morte absurda.





Queixume de vento furacano,




nunha serán de pobres




desesperanzados,





pobres, sempre, pobres.







Miguel Dubois.