Flores fondas, fermosura
desta polícroma flor perdida,
primavera intensa,
cumio colorido,
nazón da beleza constante,
aberto estóu a gama do colorido fondo.
Voces de lus creativa;
invédeme os extremos dos dedos longos
como alfinetes que apuntan dereitos,
a unha combinación fixa
de letras esparramadas,
que contrúen as palabras dos versos perdidos
e cosidos con fíos de fermosura fresca.
Flor intensa que habitas os límites
da vida constante,
que queima, sen piedade ,
e que suman anos de abondo.
Vida das vidas, na que habito,
habitante solitario de min mesmo,
ser solidario constante e rutinario.
A vida íntima é natural
e afáiseme unha rutina estúpida
que me afunde
na lembranza de que son un nome concreto,
que eleva en cifras a vida vivida,
e as veces esquenzo o presente
do verbo amar,
e, as veces, penso,
que un día vivía pendurado,
antre os teus beizos
e que de mañanciña
abríanme constante
a túa boca definida
e o abrir e pechar dos teus beizos
era unha linguaxe concreta
e sometidos a un suspiro constante
de ledicia fonda.
E, de sócato,
eras fonda noita escura
e convertíaste
no día fermoso e lindo
para esquecer os límites do verbo amar.
Eu era coma un ser metamorfoseado
eu era coma un ser esquencido,
cambia dabondo dentro dos límites cambiables
e facíame presente,
coma a necesidade intensa,
de esquencerme nun lugar ilimitado
dos teus sonos nos coemzos do mes de maio.
Flores fermosas, margaridas de cores,
e habitante constante da fermosura.
Dame azas para voar en liberdade,
dame bágoas para chorar os desamores,
que doen pero non choran,
e dame panos teus panos brancos,
para secarme as dores que crevan
e escachan a delicia.
E un día, se quixeras,
dame vida cando xa non a teña;
e así seréi aquel ser estrano
que nunca morreu laiando de medo,
e se algún día morrérei
fareino do mal de mil amores.
Miguel Dubois.
