DELICIA CONTRA AMARGURA

Pontevedra, ao 2 de setembro de 2008


Imos para avante, con dabondo carga pesada.

Facemos a vida enteira no camiño cotián.

Días doces coma a marmelada doce,

Fanal do Rei e da Raíña.


Días amargos coma o zume do limón amarelo.


O pensamento viste de elegante color camuflado,


de camuflado vai o pensamente habitado,


e non di o que pensa, mágoa,


é entón cando as palabras pronunciadas


levan vestido de pantasma mintirán.


Habitan as mentiras enteiras,


o falso froito de pensamento amargo,


amargo de non apertar a vida enteira


coa forza debida e habida.



Fora falsos choros e laios de falsa queixume adverso e inútil


peito aberto a vida enteira,


alta a testa e fito a mirada comprida longa, rebelde e disidente



na falsedade dunha mirada traizoeira.



Visto de verdade enteira o pensamento enteiro



canto cancións de ledicia absoluta,



descubro o senso da fervenza feliz,



habito, sinto e toco.



Paso a vida enteira



vestido de sorriso diminuto



pero verdade enteira.



Atraveso os cruces dos camiños



polos camiños que a vida me di



e vivo dabondo e toco lene.



Sinto coma se henche



a vida enteira de ledicia pura.



Miguel Dubois.

SER O QUE QUERES SER

Pontevedra, ao 2 de setembro de 2008



Pasa, coma se nada pasara.

Pasa bulindo, ou cantando

a cantiga do home feliz.

Pasa sen medo, descuberto

aberto ao mundo enteiro,

pasa pasando pasados pausados,

e non medra no mundo da aprendizaxe.

Estou, como se nada estivera,

estou no mundo sen vivir no mundo,

porque estou achegado ao desoñecemento

do real e do palpable.

Estou no mundo enteiro

estou no recuncho das palabras perdidas,

estou nos intres perdidos,

estou na ledicia constante

e no derrame do desacougo perdido.

Estou aquí, detrás destas escritas palabras,

pero non me oculto nas palabras;

fico espido de palabras enteiras,

porque son o que quero ser.



Miguel Dubois.