XA TEMOS DABONDO
Non valeu para nada a técnica repugnante,
Do xa coñecido asasinato brutal e espantoso
De mañá ía de cara ao centro
De traballo cotiá, coma un cidadán máis ,
O pan noso de cada día.
De cando en cando,
Rematan co dereito a vivir, o máis fermoso,
De feito digno e democráta,
Coma o acto cobarde,
Non eles non están a vista.
Agachánse e acenden
O tremendo artefacto
Mortal.
Importánlle matar?
Decen querer o seu pais,
Máis ese é o pretexto
Do horrendo crime,
Cunha bomba cáseque
Debaixo do conductor.
Xa pasaron aqueles
Tempos Afastados daquela,
Daquel Movemento
De Liberación Nacional
Da Euskadi.
O pobo vasco rexeita
O terror das bombas
E armas tremendas.
O pobo vasco quer
Vivir en Paz,
Na Paz da que deben
Ser merecedores.
Tristemente matan
Por algo que non resulta posible, e nós
Xa estamos cansos do
Imposible.
Armonía
Necesitamos
E respeto mútuo.
O odio crecente ou decrecente é un
Fenómeno demasiado
Perigoso que remata
No furibundo asanitato inútil,
Por enrriba de calquera
Ideoloxía está o
Respecto a calquera ser
Humano, o máis
Maravilloso do Mundo
É vida en movemento.
As bandeiras son nada
Máis que símbolos, que
Nos días de vento,
Asemellan fermosas.
O ser humano necesita,
Sempre, amar, e xamáis
Odio perverso e fatal
Qeremos que se nos
Intrege a todos,
No núcleo social.
A linguaxe das perversas armas,
Nunha sociedade Democrática,
Carece de calquera senso lóxico.
A democracia plural é
Para cada cidadán,
Un dereito fundamental
Único e indivisible
Máis non podemos engadir aos que asasinan
Sen o máis mínimo pudor
Ou vergoña.
Eduardo Puello ía
A súa laboura,
Pero non importóuvos
Nada de nada.
Tiñades que asasinalo.
Nada os importou
Francisca a súa desconsolada Dona
E a súa dor tremenda,
As tremendas bágoas,
E un atroz sufrimento
De perder ao seu Compañeiro
Cedo de mañá,
Nun dazanove de Xuño de dous mil nove,
A ferida, e a dor dos seus fillos.
Non ía convosco
Pregunto: que sentides no voso cor?
A forza de odio desconsiderado,
E rigor da traición
E o asasinato aos vascos,
Sen nengún tipo de Sentido humano
E Solidario, somentes,
Podédemes decir que vós Que queredes ao voso País?
Vós caedes, demasiado baixo.
Na escada do comportamento humano.
Vós non liberades nada,
Vós asanidades sen aviso.
Vós non sodes, para nada,
Creedese ser os donos do voso Pobo e vós asaninades
Aos vosos semellantes.
Que sentides cando disparades, ou cando
Activades os artefactos Mortífeos?
Placer, ou odio?
Miguel Dubois
