AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 29 de maio de 2009.
PRIMEIRO DE MAIO
I
Maio lindo e fermoso,
Chama a porta feble,
Con forza suprema.
Abriremos o maio amado,
Pidindo xustiza e liberdade,
Para os traballores do mundo enteiro.
Xuntarémonos nas prazas antigas e novas,
Antes de data e ateigalas enteiras.
De mans ergueitas
Co puño pechado,
Como simbolismo da clase obreira.
Xustiza, pediremos,
Traballo queremos.
E desexaremos liberdade plena.
Condeamos aos desertores,
Dos dereitos humáns,
E, a tí, Presidente Obama,
Parabéns polo pechamento,
Da factoría do sufrimento
En Cuba, de Guantánamo.
Sexa benzoado a virtude do amor,
Sexan condeados os ladróns,
Vestidos elegantemente,
Que ao o Estado Noso,
Rouban con toda desvergoña.
Xustiza non sexas unha palabra espida,
Un deserto de xustiza.
Xustiza que o habitante feble,
Non se sinta avergoñado,
Polo abuso dos que rouban
Con luvas brancas e sedosas.
Abramos as portas ao mundo ceibo,
Pechemos a boca absurda
Dun mintireiro constante,
Que quixera pasar por habitante indubidable
Da causa perfecta,
Con efecto as resultas
De poderío económico, inmerecido,
Consecuente para el
E inxusto para os que habitan
A Vila de Xustiza Pura.
Namentras escribo,
Estos versos perdidos,
No Universo da Palabra.
II
Pódovos afirmar,
Que o gran Mario Benedetti,
Quérenos deixar.
Un soñador uruguaio,
Poeta de profesión constante,
Exilado en España,
Por mor dos excesos uruguaios
Daqueles tempos miserentos.
Home sinxelo e tranquilo,
Con miraba doce,
Transmisor de Paz constante
E aberto ao mundo de poetas extraordianrios,
E cantantes creadores
Da máis pura beleza habita.
Música de Joan Manuel Serrat,
Con poemas de Mario Benedetti,
O Sur, tamén, existe,
Todo un luxo de poesía pura,
Musicado por un gran creador.
Juan Marse, tímido,
Gañou o Premio Cervantes,
O Paraninfo da Universidade,
De Alcalá de Henares,
Era un lugar solemne,
No que no lle foi dado
A Juan Marsé,
Porén foi resistidor
Do protocolo de alto rango.
Que maior culto
Para un escritor que o saboreo
Da liberdade plena,
E sentirse libre,
Como ar invisible,
Que zóa nunha tarde de invernía.
Entramos en maio xa,
Antre dores pasados,
Pesadelos absurdos,
E laios queixumosos,
Que de nada sirviron,
Para saber o que é
O puro concepto da verdade.
E vanse constríndo historias pervesas,
Que queren vender por certas,
Pero a verdade é única,
Nun senso fundamental
E a verade é, tamén, polivalente,
Existen tantas verdades como creenzas,
Peo o sentido existencial da verdade
Única e non polivamente,
E a que debe habitar,
No noso mundo persoal,
Para deste xeito habitar,
O Mundo Armónico,
Que debería de existir.
Non é o mundo habitable,
Un constante cúmulo de
Inútiles falsedades.
Construímos a noso mundo enteiro,
Con noso esforzo persoal,
Transmutado á colectiviadade social
Da práctica do esorzo.
Por eso o día un de maio,
Lairémonos os sucesos tristes,
Pasados es San Francisco,
Pero reinvidincaremos,
Xustamente o noso dereito puro,
Ao traballo inprescincible,
Aos dereitos personais e sociais
Roubados por mor da codicia,
E o dereito a vivir librenmente,
Sempre e encada intre,
Das nosas vidas vividas.
Miguel Dubois.
