ULA BRÚXULA?

Pontevedra, ao 8 de marzo de 2008.






ULA BRÚXULA?












Érguete do teu sono esquencido,




amada liberdade,




Érguete da constante mentira




verdade constante e efímera.



meu bon amigo, afirmo



que a verdade é efímera,




unha constante fervenza




de ocultas mentiras,




que de canto en vez




amosan a hipocresía constante




da verdade disfrazada




por un cúmulo de froitos convintes




por decreto lei.



Os escearios están ateigados



de excelentes actores




namentras o senso verosimil



é convertido na desidia constante.




Parece coma se todo



for, a unha nada constante.



Parece que a verdade



for a coma un barco



que o rumbo perdera,



no meio da tormenta absurda



das palabras valeiras e hocas;



daquelas mentiras



que firen dabondo e constamente.



Coma atopar o rumbo,



amada brúxula




coma atopar o Norte



no meio da constante



dimensión absurda



da palabra deformada.




Ula roseira dos ventos?



Ula beleza dun piñeiro?



Ula beleza azul e brilante



dos ceos do verán diurno e nocturno?



Como amar ao que me fire?



Como esquencer a dor que produce



a inmensa insesatez



da mentira constante?



Verbas que o vento leva,



dade o sentido exacto


a unha existencia absurda,



de odio constante



de tolos armados



de pistolas asasinas.



Dalle a forza ao vento ceibo



para que se afaga



a un xeito de vivir armónico,




Marchen palabras descafilicativas


veñan a ofrecernos amor constante


con absoluto agarimo.



Imos camiño do vento de Norte,



que agarime as nosas facianas




de fonda frescura.




Amamos a liberdade constante




condenamos a mentira,




condenamos o insulto constante,




loitamos pola paz continúa,




porque somos seres ceivos,




que día a día,




facemos máis grande




o noso espazo de amor.



O noso cor permanece aberto



a liberdade constante.



Condenamos todo tipo de violenza,



muller violentada,



muller violada,



muller asasinada,



ata que punto a tolemia e o odio,



convertiron aos homes espantasos



en tremendos asasinos



das súas víctimas?




A tristura medra no mundo da irracionalidade




e mundos ateigados de odio as voces




da tremenda tolemia.




Ula brúxula constante,




meu caro amigo?




Porque xa non sei, meu amor,




se te odio tanto




ou ámoche dabondo.




Nunca perderei




a esperanza,




e xurdir con toda a miña forza




dun mundo torpe, tolo e sen senso.




Ula brúxula, meu amigo?








Miguel Dubois.