Entro lento nesta noite enteira
De silenzos longos.
A quietude da noite pecha, silencio continúo.
A carencia da luz que alumea polo día enteiro.
Entro no silencio, quedo,
Durmos as derradeiras palabras pronunciadas,
Pecho os meus ollos craros,
Entrégome enteiro o mundo dos sonos íntimos,
Sou eu un soñador constante,
Que deixa a consciencia de noite,
Que erga a ledicia a mañanciña,
Pero pola noita queda,
Esquezo enteiro,
Que o Mundo enteiro, existe,
Achégome as sensacións lentas e ilustres
Das verbas nocturnas
Que son nada máis que silencios constantes.
Deitado estou nun lugar, na miña cama longa
Durmindo estou en fermosos lugares,
Tódolas noitas a miña xeografía cerebral
Percura lugares diferentes
No que vivir soñando,
Nametras descanso,
No fondo das noites constantes
Miguel Dubois
domingo, 14 de septiembre de 2008
NAVEGANDO POR AROUSA
Soave, lida flor aberto,
Suspiro cálido de tépedo calor apaixoante,
Cumoi da luz acesa,
Linda uaga azul mariña.
Onda branca bailadora comprida
De sonos brancos
No límte onde a onda escacha.
Raiolas saores, coitelos prateados
Que atravesades e os deitades
No mar acendendo as esperanza das augas superficiais.
Estreliñas prateadas, símmlosda ledicia lumisnosa,
Que deitatas estadas na superfie do mae azul da Ría Arousa.
Faros ergeiteo e brancos,
A modo de fermosos muiños ,
Traaballores de noites longas de pesca dabondo,
Ponto referente da seguridade marítima,
Luz ou bermella ou verde,
Ainal de navegantes en percura da oientación pertinente.
A vida é unha gran viaxe en barco que comeza
E remata, no límite de tódolos límetes existentes,
Imos mirando o branco ronsel da vida
Pola popa do barco marixeiro
Que coa potencia sublime
Do seu poderos motor diesel
É ´mecánica que to estacismo
Fai que a nave mariñeira
Se mova a gosto directo e concreto pola Ría da Rousa.
É coma a perfecta maquinaría humana
Metida dentro das costelas
Dun navío navegango ceibo
Pola fermosa Ría de Arousa.
Miguel Dubois.
Suspiro cálido de tépedo calor apaixoante,
Cumoi da luz acesa,
Linda uaga azul mariña.
Onda branca bailadora comprida
De sonos brancos
No límte onde a onda escacha.
Raiolas saores, coitelos prateados
Que atravesades e os deitades
No mar acendendo as esperanza das augas superficiais.
Estreliñas prateadas, símmlosda ledicia lumisnosa,
Que deitatas estadas na superfie do mae azul da Ría Arousa.
Faros ergeiteo e brancos,
A modo de fermosos muiños ,
Traaballores de noites longas de pesca dabondo,
Ponto referente da seguridade marítima,
Luz ou bermella ou verde,
Ainal de navegantes en percura da oientación pertinente.
A vida é unha gran viaxe en barco que comeza
E remata, no límite de tódolos límetes existentes,
Imos mirando o branco ronsel da vida
Pola popa do barco marixeiro
Que coa potencia sublime
Do seu poderos motor diesel
É ´mecánica que to estacismo
Fai que a nave mariñeira
Se mova a gosto directo e concreto pola Ría da Rousa.
É coma a perfecta maquinaría humana
Metida dentro das costelas
Dun navío navegango ceibo
Pola fermosa Ría de Arousa.
Miguel Dubois.
INFAMIA
Para no exceso verbal,
Na absurda perda temporal
De crear o que é unha máis das
Mentes vengativas,
alimentados polos entimentos
Persóas que non admiten o
Que se pensas distinto,
Eres feito nun personaxe alleo
A unha comunidade a que
Debes pertencer.
A vinganza premetida
É unha torpeza total,
Que amosa a mínina madurez
Unha vez feita a inútil condea,
Unha vez xulgados os supostos
A persóa é condeada
A infamia máis absoluta
Sendo iñocente ou culpable.
En cuestón é ese determinado
Polo que a partires de agora,
Será sempre culpable
Aínda que fora presunto
Porque aínda en este estado de
Repito: en esa específica
Na absurda perda temporal
De crear o que é unha máis das
tontas mentiras.
Edificadores de verdade falsas,
Inventores da mentira necia
Edificadores de verdade falsas,
Inventores da mentira necia
e nociva.
Mentes vengativas,
alimentados polos entimentos
baixos,
Persóas que non admiten o
debate plural,
Que se pensas distinto,
Eres feito nun personaxe alleo
A unha comunidade a que
sempre
Debes pertencer.
A vinganza premetida
É unha torpeza total,
Que amosa a mínina madurez
intelectual.
Unha vez feita a inútil condea,
Unha vez xulgados os supostos
feitos,
A persóa é condeada
A infamia máis absoluta
Sendo iñocente ou culpable.
En cuestón é ese determinado
persoeiro
Polo que a partires de agora,
Será sempre culpable
Aínda que fora presunto
iñocente.
Porque aínda en este estado de
sentencia,
Repito: en esa específica
persóa,
froito é da infamia mintireira.
Miguel Dubois
CONSUMO DE CALIDADE.?
Estar no Mundo enteiro, có Mundo e coa Vida; engadir a túa existencia anacos de felicidade, ser ti mesmo, non ser un "pantasta" inconcreta da apariencia formal, sendo a razón "aparente" andando máis cun engadido, para, de esto xeito, "tapar" o que realente eres. Penso que os engadidos externos, por unha banda son, unha política comercial que se apodera das persóas febles, e estas derradeiras, séntente máis seguras de si memas, engadindo nas súas prendas de vestir as famosa "trades - marks" marcas supostamente que aproiveitando a inseguridade e febleza do ser humano, aproveita, repito, e vende un producto determinado a un prezo altísimo o producto que o consumidor vai vestir ou calzar. A verdade que estes dirixentes do "bussiness -world", atópanse moi ledos porque ingresan cuantiosas cantidades de cartos coa man de obra moi barata, mercadoría barata para o vendedor, mais o devandito producto que ten, como non, un determinado "logotipo", como resulta de esto dise que a calidade deste producto de venta cuadriplica o seu prezo verdadeiro, e por outra banda, o comprador síntese "encatado", por recibir un determinado producto desta marca. Cabe resaltar, a vergoña que son as "subscontratas" e queren, a toda costa, que teñes estas "trade - marks" aun prezo de salario miserento. Coñecemos moi ben o caso da India que a un prezo de miseria, e de xeito, totalmente, explotador e dominador, contrata man de obra barata en codicións laboráis miserentas. Digamos que o gran negocio a costa da xente feble e necesitade é un froito máis dos comportamentos humanos laboráis abusivos na que a dignidade humana fica polo chan. Despóis neste Mundo, supostamente, rico, que parte do Mundo, claro está, lembrarnos que en USA exiten 37. millóns, non esquencemas, de xente pobre, , datos do ano 2004 e cunha población total de 300 millóns de homes e mulleres.miramos grandes marcas, con logotipos enormes. Un dato moi significativo: o 10 % da poboación mundial é a que en relidade domina o Planeta. Estos perden, voltando aos logotipos, as súas dimensións exactas e de gustos e fanse máis visibles e así, cada un dos nós somos movementos adantes anunciadores de productos de consumo, e nos sentimos, supostamente, orgullosas, de levar postas as determininadas prendas.
Miguel Dubois
LAR DO AMOR
Luz da ledicia constante
Non me falles,
Aluméa os meus sonos réais,
Fai do día escuro
Unha constante luminosa.
Habito en min mesmo e no que son
Sendo, tamén, a resultante doutros froitos achegados.
Faremos das nosas noites
Constantes amorosas asulagadas
De cumios acesos de felicidade.
Abriremos as fiestras pechadas
E faremos da nosa porta
Un camiño ao mundo amoroso.
Pasaremos as noites achegados,
Apretados aos nosos corpos espidos
Acesos ao cumio do gozo e do amor,
E pasarán os tempos de tódolos tempos
E os dous amarrados estaremos a decisión de amarse constantemente.
Pasaba pertiño, da casa amorosa, un turista estranxeiro con compaña grata
E díxoo a súa querida compañeira:
Din , Lilliam que neste lar antigo
Habita, aínda unha parella cáseque lexendaria
E din que neles o amor nunca remata.
Miguel Dubois.
Non me falles,
Aluméa os meus sonos réais,
Fai do día escuro
Unha constante luminosa.
Habito en min mesmo e no que son
Sendo, tamén, a resultante doutros froitos achegados.
Faremos das nosas noites
Constantes amorosas asulagadas
De cumios acesos de felicidade.
Abriremos as fiestras pechadas
E faremos da nosa porta
Un camiño ao mundo amoroso.
Pasaremos as noites achegados,
Apretados aos nosos corpos espidos
Acesos ao cumio do gozo e do amor,
E pasarán os tempos de tódolos tempos
E os dous amarrados estaremos a decisión de amarse constantemente.
Pasaba pertiño, da casa amorosa, un turista estranxeiro con compaña grata
E díxoo a súa querida compañeira:
Din , Lilliam que neste lar antigo
Habita, aínda unha parella cáseque lexendaria
E din que neles o amor nunca remata.
Miguel Dubois.
sábado, 13 de septiembre de 2008
LEDICIA DE VIVIR.
Quixera andar ceibo e tranquilo
Polos camiños da vida,
Vivir aspirando o ar fresco dunha mañá de primavera.
Quixera achegarme a constante beleza das flores amarelas e bermellas
Achegarme a esencia do teu ser íntimo e grato,
Facer da vida unha constante fervenza da felicidade,
Achegarme a tí, meu amor,
Cando o día morre e se achega a noite negra,
Amarte con todas as miñas forzas da vida
Que a vida me dá para se home feliz constante
E ao traveso do curso da miña voz feble
Embarcache no mundo da tranquilidade constante,
Apagar as cataclimos e as guerras inútiles
Convertir ao ser humano en home feliz
En muller leda.
Facer das mañás luminosos
Fontes de felicidade constante,
Darme de conta que o amor vive a miña rente,
Achegado a miña beira,
Como describir esta sensación bela
Que me asulaga nun mundo con sentimento.
Apagaremos as derradeiras fogueras da dor
E faremos da vida
O tempo para vivir gustosatenme.
Miguel Dubois
Polos camiños da vida,
Vivir aspirando o ar fresco dunha mañá de primavera.
Quixera achegarme a constante beleza das flores amarelas e bermellas
Achegarme a esencia do teu ser íntimo e grato,
Facer da vida unha constante fervenza da felicidade,
Achegarme a tí, meu amor,
Cando o día morre e se achega a noite negra,
Amarte con todas as miñas forzas da vida
Que a vida me dá para se home feliz constante
E ao traveso do curso da miña voz feble
Embarcache no mundo da tranquilidade constante,
Apagar as cataclimos e as guerras inútiles
Convertir ao ser humano en home feliz
En muller leda.
Facer das mañás luminosos
Fontes de felicidade constante,
Darme de conta que o amor vive a miña rente,
Achegado a miña beira,
Como describir esta sensación bela
Que me asulaga nun mundo con sentimento.
Apagaremos as derradeiras fogueras da dor
E faremos da vida
O tempo para vivir gustosatenme.
Miguel Dubois
ENTEIRO
O castigo de medo fometando
Vai pechando as portas abertas
Camiño da liberdade concreta,
Aquela libertade que toca no exacto intre
De liberarme conmego mesmo,
De atoparme, totalmente e absollutamente,
Quedar espido e así ceibo enteiro,
Da pesada carga que pesa e que doe dabondo
.Que inmemsa palabra sigifica o verbo "amar"
Amar enteiro no sentido máis puro da palabra.
A vida corre bulindo, non descanasa,
As veces coma un cabalo negro e tolo e tremendo
Que arrinca valados inútiles
En momentos da rabia contida.
Non me deixes orfo de amor,
Nada son sen esta fermosaa verba,
E os campos están ceibos e verdes
Namentras atraveso os campos da bela e fermosa Inglaterra,
Nun longo tren de múltiples vagóns,
County Nolkfolk, Norwich,
E a lus alumea us currunchos escuros e dementes
Dos intres tristes sen sentido, absttacto e inútil
Libérame da ameaza asoballande,
Meu Deus, Meu Amigo,
Libérame do mundo pamplineiro
Da palabra falsa
E da mentira que fire
As almas das persóas febles.
Libérame meu Deus,
dos momentos amargos
Limón amarelo,
Dentes tremendo
Dame o sosego necesario,
O que Ti, queras e desexes,
Non deixes que a teima voe polas testas absurdas
Carregadas de odio absurdo e inútil
E o Mundo enteiro, será Mundo,
Cando Ti digas, no momento exacto
En canto os homes e mulleres xunguidos
Liberémonos das angurias, feridas fondas
No fondo dos nosos egos absurdos.
No fondo todo ben sendo o mesmo
Pero, ao mesmo tempo diferente.
O mentirán engana, de cotío, absurdamente,
E o sinceiro elimina a mentira
Coa carta vedadeira
Pero hade chegar momentos sereos e tranquilos
Na que a linguaxe das ondas do mar azul
Será lene e soave.
Entrégoche todo o que eu son
E arrinca de min esta espada absurda
Que está cravada na ferida parva.
Miguel Dubois.
Vai pechando as portas abertas
Camiño da liberdade concreta,
Aquela libertade que toca no exacto intre
De liberarme conmego mesmo,
De atoparme, totalmente e absollutamente,
Quedar espido e así ceibo enteiro,
Da pesada carga que pesa e que doe dabondo
.Que inmemsa palabra sigifica o verbo "amar"
Amar enteiro no sentido máis puro da palabra.
A vida corre bulindo, non descanasa,
As veces coma un cabalo negro e tolo e tremendo
Que arrinca valados inútiles
En momentos da rabia contida.
Non me deixes orfo de amor,
Nada son sen esta fermosaa verba,
E os campos están ceibos e verdes
Namentras atraveso os campos da bela e fermosa Inglaterra,
Nun longo tren de múltiples vagóns,
County Nolkfolk, Norwich,
E a lus alumea us currunchos escuros e dementes
Dos intres tristes sen sentido, absttacto e inútil
Libérame da ameaza asoballande,
Meu Deus, Meu Amigo,
Libérame do mundo pamplineiro
Da palabra falsa
E da mentira que fire
As almas das persóas febles.
Libérame meu Deus,
dos momentos amargos
Limón amarelo,
Dentes tremendo
Dame o sosego necesario,
O que Ti, queras e desexes,
Non deixes que a teima voe polas testas absurdas
Carregadas de odio absurdo e inútil
E o Mundo enteiro, será Mundo,
Cando Ti digas, no momento exacto
En canto os homes e mulleres xunguidos
Liberémonos das angurias, feridas fondas
No fondo dos nosos egos absurdos.
No fondo todo ben sendo o mesmo
Pero, ao mesmo tempo diferente.
O mentirán engana, de cotío, absurdamente,
E o sinceiro elimina a mentira
Coa carta vedadeira
Pero hade chegar momentos sereos e tranquilos
Na que a linguaxe das ondas do mar azul
Será lene e soave.
Entrégoche todo o que eu son
E arrinca de min esta espada absurda
Que está cravada na ferida parva.
Miguel Dubois.
CLAN E VIDA
POR FAVOR, LECTOR/ORA: BÓTAME UNHA OLLADA.
Complicación en vida
Moitas veces, ao meu parecer, somos auténticos loros parlantes, ou maquinas parlanchinas , que de certo chinés
non falamos pero , certamente, saberemos dar o que temos que dar para dese xeito ser correspondidos? Non estaremos pidindo demáis? Porque, sempre pidimos, esiximos e insultamos e non damos? Somos xustos cando condeamos ou f erimos?Lémbrome dun artigo escrito no diarió "El País" por Joaquín Estefanía, que, en xeral, dito artigo afirmaba, con certitude que o noso país medrou e de xeito grande, colocándose nos primeiros postos da economía mundial, oitavo, concretamente, cando xa cantos anos que deixamos o noso, total, aillamento do resto do Europa e nos introduxemos dentro dos circuitos económicos máis importantes. Dito ésto: medramos, tamén, na cordura, no sentido común, nos dereitos fundamentáis dos cidadans, dereitos humáns, ou pola contra involucionamos nas nosas conductas, facéndonos seres egoitas e faltos de soliedaridade, froito da competividade e a falla da dem ocracia sociai e cotiá? Eu,penso que o mundo, en xeral, hai excepcións, é máis egoista, e penso que vivimos na sociedade moi competitiva, insolidaria o que permite que afloren as conductas máis agresivas, e por suposto, as normas máis elementáis do saber estar cós demáis, as veces vense , totalmente, crebadas. Falemos do "clan". Este grupo social pretende dirixir todo o que o seu arredor ten, mais cando un dos membros do mesmo non obedece ou rebélase, os demáis membros desa tribu humana, miran ao rebelde coma un "cousa rara", é cando a política da vinganza agachada, tan sutil e sublimente, aparece como método da divina salvación, para purificar a ialma do pobre rebelde. Mágoa! A persecución comeza e faise de xeito infatigable. Os posuidores da verdade dictan normas, estrictamente, presas dunha falsa sinceridade, que de cando , aflora no seu sublime comportamente sociai o saber estar a ben cós do Clan. A estrutura clanificada debe posuir, obrigadamente un leader de calidade. Non val calquera! Ah! O leader, creéndose leader actúa coma tal, pero con fallos estrepitosos, que un pregunta que se a idade mental e física van parellas. Todo o que digo non é unha broma barata, máis ben unha mágoa triste. Unha inmadurez total e absoluta, unha falla de respecto total, unha provocación non casual se non "premetitada", ou traducindo a linguaxe cotiá: malos sentimentos, falta de corazón, rencor, envexa..e non sego. Outra coousa que debe aprender é que non é dar a razón por ser do clan: Cando un dos mesmos "esbara" outro dos mesmos, debe chamarlle a atención para que outra vez non "esabare". De novo. Esto derradeiro ó o chamdo lei do sentido común, por certo moi carentee. Ficar moi ben está tal cual pero ren máis.Non será que os membros das estructuras pechadas están santificados? Joaquín Estefanía no diario "El Pais", escrébebos de tan sublime fenómeno: florece a economía máis a madurez intelectual decrece. Non será que as testas estarán marchitas? Que é mellor? Como equlibrar a balanza? E para rematar: sabemos poñernos no lugar dosoutros, do que temos na fronte? Nonos custará, demasiado esforzo? A xeito de remate: non estamos máis pendentes, somentes, de nós mesmos? Impórtanos o sufrimento alleo? Interésanos os movementos solidarios?
Miguel Dubois.
Complicación en vida
Moitas veces, ao meu parecer, somos auténticos loros parlantes, ou maquinas parlanchinas , que de certo chinés
non falamos pero , certamente, saberemos dar o que temos que dar para dese xeito ser correspondidos? Non estaremos pidindo demáis? Porque, sempre pidimos, esiximos e insultamos e non damos? Somos xustos cando condeamos ou f erimos?Lémbrome dun artigo escrito no diarió "El País" por Joaquín Estefanía, que, en xeral, dito artigo afirmaba, con certitude que o noso país medrou e de xeito grande, colocándose nos primeiros postos da economía mundial, oitavo, concretamente, cando xa cantos anos que deixamos o noso, total, aillamento do resto do Europa e nos introduxemos dentro dos circuitos económicos máis importantes. Dito ésto: medramos, tamén, na cordura, no sentido común, nos dereitos fundamentáis dos cidadans, dereitos humáns, ou pola contra involucionamos nas nosas conductas, facéndonos seres egoitas e faltos de soliedaridade, froito da competividade e a falla da dem ocracia sociai e cotiá? Eu,penso que o mundo, en xeral, hai excepcións, é máis egoista, e penso que vivimos na sociedade moi competitiva, insolidaria o que permite que afloren as conductas máis agresivas, e por suposto, as normas máis elementáis do saber estar cós demáis, as veces vense , totalmente, crebadas. Falemos do "clan". Este grupo social pretende dirixir todo o que o seu arredor ten, mais cando un dos membros do mesmo non obedece ou rebélase, os demáis membros desa tribu humana, miran ao rebelde coma un "cousa rara", é cando a política da vinganza agachada, tan sutil e sublimente, aparece como método da divina salvación, para purificar a ialma do pobre rebelde. Mágoa! A persecución comeza e faise de xeito infatigable. Os posuidores da verdade dictan normas, estrictamente, presas dunha falsa sinceridade, que de cando , aflora no seu sublime comportamente sociai o saber estar a ben cós do Clan. A estrutura clanificada debe posuir, obrigadamente un leader de calidade. Non val calquera! Ah! O leader, creéndose leader actúa coma tal, pero con fallos estrepitosos, que un pregunta que se a idade mental e física van parellas. Todo o que digo non é unha broma barata, máis ben unha mágoa triste. Unha inmadurez total e absoluta, unha falla de respecto total, unha provocación non casual se non "premetitada", ou traducindo a linguaxe cotiá: malos sentimentos, falta de corazón, rencor, envexa..e non sego. Outra coousa que debe aprender é que non é dar a razón por ser do clan: Cando un dos mesmos "esbara" outro dos mesmos, debe chamarlle a atención para que outra vez non "esabare". De novo. Esto derradeiro ó o chamdo lei do sentido común, por certo moi carentee. Ficar moi ben está tal cual pero ren máis.Non será que os membros das estructuras pechadas están santificados? Joaquín Estefanía no diario "El Pais", escrébebos de tan sublime fenómeno: florece a economía máis a madurez intelectual decrece. Non será que as testas estarán marchitas? Que é mellor? Como equlibrar a balanza? E para rematar: sabemos poñernos no lugar dosoutros, do que temos na fronte? Nonos custará, demasiado esforzo? A xeito de remate: non estamos máis pendentes, somentes, de nós mesmos? Impórtanos o sufrimento alleo? Interésanos os movementos solidarios?
Miguel Dubois.
VIDA e NENOS
Palabra agachada na palabra,
Palabra exacta e concisa,
Versos famentos da verdade agachada,
Palabra apurada sen senso,
Palabra hoca, necedad continúa,
Perda de tempo concreto.
Voz perdida da ledicia vital
Cumio da ledicia
Na linguaxe intantil.
Palabra torpe inconexa,
Balbucear as primeiras palabras
No mundo universal multilingue,
Palabra exacta para cada obxeto observado,
Palabra comprensiva, cúmulo dun delirio absurdo,
Ledicia das súas pequenas facianas,
Expresivas, grandes ou pequenas,
Mundo infantil ledo e constante,
Que maior fermosura
Que ensinar aos meniños máxicos
Que queren saber como se di
O seu propio nome concreto.
Mundo inocente,
Minúsculos homiños e mulleriñas.
Mundo do futuro,
Futuro incerto, inexacto e interrogante,
Nenos e nenas, mundo vindeiro
Disfrutade dos anos da vosa nenez pasaxeira,
Sede o centro de atención máis fermoso
Da enteira existencia.
E o tempo irá pasando,
lento ou rápido
Iranse escribindo máis anos de hestoria engadida
Uns colleremos a derradeiro camiño,
Namentras outras serán
Os actores vitales da historia.
Miguel Dubois
Palabra exacta e concisa,
Versos famentos da verdade agachada,
Palabra apurada sen senso,
Palabra hoca, necedad continúa,
Perda de tempo concreto.
Voz perdida da ledicia vital
Cumio da ledicia
Na linguaxe intantil.
Palabra torpe inconexa,
Balbucear as primeiras palabras
No mundo universal multilingue,
Palabra exacta para cada obxeto observado,
Palabra comprensiva, cúmulo dun delirio absurdo,
Ledicia das súas pequenas facianas,
Expresivas, grandes ou pequenas,
Mundo infantil ledo e constante,
Que maior fermosura
Que ensinar aos meniños máxicos
Que queren saber como se di
O seu propio nome concreto.
Mundo inocente,
Minúsculos homiños e mulleriñas.
Mundo do futuro,
Futuro incerto, inexacto e interrogante,
Nenos e nenas, mundo vindeiro
Disfrutade dos anos da vosa nenez pasaxeira,
Sede o centro de atención máis fermoso
Da enteira existencia.
E o tempo irá pasando,
lento ou rápido
Iranse escribindo máis anos de hestoria engadida
Uns colleremos a derradeiro camiño,
Namentras outras serán
Os actores vitales da historia.
Miguel Dubois
viernes, 12 de septiembre de 2008
LONDRES
O mundo soave da luz
Dun día de setembro perdido
Alumea cor escuro da noitiña
Que esquece a función, elemental
Do verbo amar;
O querer ser sen engadidos
Ou pertenzas alleas,
Que non son propiedad do que escribe.
Vivo perto da lus de setembro que cáseque morre,
Esquecendo a ledicia dun verán máis,
Dun verán nas terras estranxeiras
De lingoexe diferente.
Aló ficaron lembranzas belas,
Carregadas de beleza propia
Dun país xeneroso en economía
Con grandes diferenzas
No status sociais existentes.
Vexetación fermoso e verde
Árbores asulagadas e ateigados de beleza suma e constante.
Casas grandes e fermosas
Que lembran os tempos daquela
do Bristish Empire
Ou Imperio Británico.
Todo un gran parque de arquitectura luxosa
Onde non se malgastaban cartos
Naquela sociedade victoriana.
A Capital é fermosa
Aínda máis fermoso é
A mistura de cores da pel de xentes diversas.
Formigueros humáns
ateigan as rúas londinenses
e de súperto, coma sen sequelo
Érguese o tempo da memoria morta pero presente,
A hestoria, todo aquilo pasado
Que xa non é.
A beleza dos parques,
Os fermosos cisnes de longo pescozo,
Os parrulos torpes e soaves
E no fondo de Saint James Parck
Érguese a poderoso construcción
de Buckingham Palace.
Outra vez, de sócato,
A memoria ateiga a miña testa confundida.
Xa moi o fondo miras coma un soldado mecánico
En casaca bermella e longo sombreiro negro,
Vai facendo unha garda constante
A feito de atención turística.
A Gran Ollo de Londres
Esa gran noria xigante,
Convirten a cidade
Nun perfecto parque temático
De longas e perfectas ringleiras humanas.
A Máquina do Tempo
Érquese poderosa e bela
E o son das campás asulaga o ar
Carregado das nosas voces turísticas.
A beleza estrircta e lineal de Wetsminster Palace,
Lugar de combate político,
Primeiro Parlamento Democrática
Da bela Europa colonizadora.
Os Thames corta coma un coitelo brilante,
De lus penetrante, tirante e perfecta
A cidade e as súas augas son habitadas
Por fermosos barcos turísticos ou barcos de guerra
A xeito, quizaves de lembranza ou Museo Naval.
Que longo resultaría explicar a beleza londinense.
Pero a cidade antre a lembranza das grandes épocas
Das épocas dominantes
Até este actual Londres, diferente,
Máis quedo e definido.
Miguel Dubois.
Dun día de setembro perdido
Alumea cor escuro da noitiña
Que esquece a función, elemental
Do verbo amar;
O querer ser sen engadidos
Ou pertenzas alleas,
Que non son propiedad do que escribe.
Vivo perto da lus de setembro que cáseque morre,
Esquecendo a ledicia dun verán máis,
Dun verán nas terras estranxeiras
De lingoexe diferente.
Aló ficaron lembranzas belas,
Carregadas de beleza propia
Dun país xeneroso en economía
Con grandes diferenzas
No status sociais existentes.
Vexetación fermoso e verde
Árbores asulagadas e ateigados de beleza suma e constante.
Casas grandes e fermosas
Que lembran os tempos daquela
do Bristish Empire
Ou Imperio Británico.
Todo un gran parque de arquitectura luxosa
Onde non se malgastaban cartos
Naquela sociedade victoriana.
A Capital é fermosa
Aínda máis fermoso é
A mistura de cores da pel de xentes diversas.
Formigueros humáns
ateigan as rúas londinenses
e de súperto, coma sen sequelo
Érguese o tempo da memoria morta pero presente,
A hestoria, todo aquilo pasado
Que xa non é.
A beleza dos parques,
Os fermosos cisnes de longo pescozo,
Os parrulos torpes e soaves
E no fondo de Saint James Parck
Érguese a poderoso construcción
de Buckingham Palace.
Outra vez, de sócato,
A memoria ateiga a miña testa confundida.
Xa moi o fondo miras coma un soldado mecánico
En casaca bermella e longo sombreiro negro,
Vai facendo unha garda constante
A feito de atención turística.
A Gran Ollo de Londres
Esa gran noria xigante,
Convirten a cidade
Nun perfecto parque temático
De longas e perfectas ringleiras humanas.
A Máquina do Tempo
Érquese poderosa e bela
E o son das campás asulaga o ar
Carregado das nosas voces turísticas.
A beleza estrircta e lineal de Wetsminster Palace,
Lugar de combate político,
Primeiro Parlamento Democrática
Da bela Europa colonizadora.
Os Thames corta coma un coitelo brilante,
De lus penetrante, tirante e perfecta
A cidade e as súas augas son habitadas
Por fermosos barcos turísticos ou barcos de guerra
A xeito, quizaves de lembranza ou Museo Naval.
Que longo resultaría explicar a beleza londinense.
Pero a cidade antre a lembranza das grandes épocas
Das épocas dominantes
Até este actual Londres, diferente,
Máis quedo e definido.
Miguel Dubois.
TI
Non teñas medo
Afronta valentemente o teu,
Sempre o teu.
Que ninguén faga de ti
Un farrapo bello,
Coma se foras alguén inútil.
Non dubides dabondo.
Toma a decisión constructiva.
Dermanda o respecto merecente
Sé, sempre, ti mesmo.
Non invadas o campo alleo,
Pero esixe o mínimo para a convivecia saludable.
Rexeita o tratamento imperativo
Antre seres semellantes.
Esixe nada máis o que debes esixir.
Non ten vendas por dous patacos suxos ou limpos.
Ergue a testa, camiña sen medo,
Sendo o que ti eres: ti.
Son o que son, e non
O que outros queran que eu sexa.
Non soporto a mentira cotiá
Non soporto as conductas covardes
Non soporto os sorrisos falsos
Que nada me din,
Nada máis cunha expresión absurda
Da linguaxe da faciana sorrinte
Que pola banda datrás apuñala a verdade oculta
Do momento do sorriso,
E aquel rostro grato se metamorfosea
En palabras ferintes
Que invaden o campo alleo.
Que miseria delirante
De palabras torpes e hocas
É o vación constante
De non atoparse asemesmo.
É o laio que non cesa
E agora che deixo
Porque xa non me interesas.
Mágoa, mundo interesado
De demasiados intereses.
U-lo o amor debido
ou u-lo sentimento solidario?
Pero as verdades doen constantemente
Namentras as constantes mentiras
Tápanse cós trapos suxos
De todo aquelo que non lle pertence a un.
E así vamos desfacendo
En vez de contruir un mundo mellor
E máis xusto.
Miguel Dubois
Afronta valentemente o teu,
Sempre o teu.
Que ninguén faga de ti
Un farrapo bello,
Coma se foras alguén inútil.
Non dubides dabondo.
Toma a decisión constructiva.
Dermanda o respecto merecente
Sé, sempre, ti mesmo.
Non invadas o campo alleo,
Pero esixe o mínimo para a convivecia saludable.
Rexeita o tratamento imperativo
Antre seres semellantes.
Esixe nada máis o que debes esixir.
Non ten vendas por dous patacos suxos ou limpos.
Ergue a testa, camiña sen medo,
Sendo o que ti eres: ti.
Son o que son, e non
O que outros queran que eu sexa.
Non soporto a mentira cotiá
Non soporto as conductas covardes
Non soporto os sorrisos falsos
Que nada me din,
Nada máis cunha expresión absurda
Da linguaxe da faciana sorrinte
Que pola banda datrás apuñala a verdade oculta
Do momento do sorriso,
E aquel rostro grato se metamorfosea
En palabras ferintes
Que invaden o campo alleo.
Que miseria delirante
De palabras torpes e hocas
É o vación constante
De non atoparse asemesmo.
É o laio que non cesa
E agora che deixo
Porque xa non me interesas.
Mágoa, mundo interesado
De demasiados intereses.
U-lo o amor debido
ou u-lo sentimento solidario?
Pero as verdades doen constantemente
Namentras as constantes mentiras
Tápanse cós trapos suxos
De todo aquelo que non lle pertence a un.
E así vamos desfacendo
En vez de contruir un mundo mellor
E máis xusto.
Miguel Dubois
jueves, 11 de septiembre de 2008
NON VAL A PENA
De súpeto, a xeito de estrépito
E mágoa tremenda
Xenerouse un mundo absurdo
Desconsolante, perdido no meio da xenreira premeditada.
Vanidosamente có rostro perdido
En meio de absurdas verbas
saían daquela fiestra confusa
Un desbarre absurdo e imperativo.
Eisí "algo", commo un anaco de rabia valdía.
Que mágoa, ser froito inmaduro
Da máis absurda imprudenza.
Que absurdo acto precocenbibo
No meio dunha inmadurez intelectual tremenda.
Que medo con tan pouca inmadurez acumulada
No paso dos anos vividos con amor case sempre
E polo odio promovido polo ser calado,
Que vai mintindo nas sombras da noite escura,
Canto a vida podería ser unha
Un canto constante de enteira delicia .
Miguel Dubois
miércoles, 10 de septiembre de 2008
AMOR e ODIO
Trátame coma son,
Mais non o que ti crees que eu son.
Trátame con agarimo doce,
Utiliza a verbe certa,
Non deformes o campo de verdade.
Asume o que tes que asumir.
Ocupa o lugar correspendente,
Ao lugar que ocupas,
Non inventes o que xa se inventou.
Non xeneres o inxenerable.
Acepto ao teu mundo propio
Non te afastes do que ti eres.
Asume a túa propia vivenza
O que ti eres e o que ti te debes ser,
Non finxas o que non podes ser.
Sé tí mesmo e ren máis que ti.
Acepta a túa vedade íntegra e enteira,
Non te ateigues do medo infundado.
Non xeneres discordia.
Non me fagas decir as palabras prohibidas.
Deixa que no xardín do teu íntimo cor,
Se xenere unha fervenza continúa
De bós sentimentos,
Carregados de amor sinceiro.
Non xemas cunha linguaxe inintelixible.
Xenera fontes de auga crara e limpa.
A area está crara cáseque branca,
E nos meus beizos introduzo
As primeiras pingas deliciosas
Do líquido máxico.
Sé, todo polo gran amor gratificante
E nunca xamáis seremos compañeiros
Da absurda vinzanga torpe e delirante.
Polo amor crezo constanmente,
E pola xenreira morro, inútilmente,
No eido do absurdo inferno de Dante Alighieri.
Érgome na realidade do senso vital medrante,
Decrezo cós sentimentos inútiles,
Os que doen coma coitelos de porlenana
Que se cravan na derradeira ialma perdida.
Vivo porque teño que vivir
A túa rente constante,
Amarrado ao campo valente do amor.
Vivo porque amo,
E se o odio invado no fondo do meu ser,
Son un ser sen sentido
Afastado da soliedaridade
Vivo para amar,
Porque necesito beber da fonte amorosa.
Que absurdo vivir da mentira e da inútil xenreira,
Que medo vivir a perda do tempo perdido.
Son eu cando amo
E se poidera odiar
Nono quixera facer xamáis.
Miguel Dubois
Suscribirse a:
Entradas (Atom)