ENTEIRO

O castigo de medo fometando

Vai pechando as portas abertas

Camiño da liberdade concreta,

Aquela libertade que toca no exacto intre

De liberarme conmego mesmo,

De atoparme, totalmente e absollutamente,

Quedar espido e así ceibo enteiro,

Da pesada carga que pesa e que doe dabondo

.Que inmemsa palabra sigifica o verbo "amar"

Amar enteiro no sentido máis puro da palabra.

A vida corre bulindo, non descanasa,

As veces coma un cabalo negro e tolo e tremendo

Que arrinca valados inútiles

En momentos da rabia contida.

Non me deixes orfo de amor,

Nada son sen esta fermosaa verba,

E os campos están ceibos e verdes

Namentras atraveso os campos da bela e fermosa Inglaterra,

Nun longo tren de múltiples vagóns,

County Nolkfolk, Norwich,

E a lus alumea us currunchos escuros e dementes

Dos intres tristes sen sentido, absttacto e inútil

Libérame da ameaza asoballande,

Meu Deus, Meu Amigo,

Libérame do mundo pamplineiro

Da palabra falsa

E da mentira que fire

As almas das persóas febles.

Libérame meu Deus,

dos momentos amargos

Limón amarelo,

Dentes tremendo

Dame o sosego necesario,

O que Ti, queras e desexes,

Non deixes que a teima voe polas testas absurdas

Carregadas de odio absurdo e inútil

E o Mundo enteiro, será Mundo,

Cando Ti digas, no momento exacto

En canto os homes e mulleres xunguidos

Liberémonos das angurias, feridas fondas

No fondo dos nosos egos absurdos.

No fondo todo ben sendo o mesmo

Pero, ao mesmo tempo diferente.

O mentirán engana, de cotío, absurdamente,

E o sinceiro elimina a mentira

Coa carta vedadeira

Pero hade chegar momentos sereos e tranquilos

Na que a linguaxe das ondas do mar azul

Será lene e soave.

Entrégoche todo o que eu son

E arrinca de min esta espada absurda

Que está cravada na ferida parva.



Miguel Dubois.