Luz da ledicia constante
Non me falles,
Aluméa os meus sonos réais,
Fai do día escuro
Unha constante luminosa.
Habito en min mesmo e no que son
Sendo, tamén, a resultante doutros froitos achegados.
Faremos das nosas noites
Constantes amorosas asulagadas
De cumios acesos de felicidade.
Abriremos as fiestras pechadas
E faremos da nosa porta
Un camiño ao mundo amoroso.
Pasaremos as noites achegados,
Apretados aos nosos corpos espidos
Acesos ao cumio do gozo e do amor,
E pasarán os tempos de tódolos tempos
E os dous amarrados estaremos a decisión de amarse constantemente.
Pasaba pertiño, da casa amorosa, un turista estranxeiro con compaña grata
E díxoo a súa querida compañeira:
Din , Lilliam que neste lar antigo
Habita, aínda unha parella cáseque lexendaria
E din que neles o amor nunca remata.
Miguel Dubois.
No hay comentarios:
Publicar un comentario