O LIBRO DA VIDA

A vida é una novela inacabada,

De fermosos capítulos de longas hestorias parciáis

Doces ou amargas, a según.

Móvomo polo libro vital único e inacabado.

Avanzo na perduro de números mas outos,

Vou pasando as follas do libro da vida.

Vou acadando as miñas devocións superemas,

Os meus momentos de tristura

E a inmensa ledicia que me produce

Abrazalos momento ledos.

Pasan capítulos enteiros das nosas vidas

Tranquilamente sen darnos de canto,

Reloxo do tempo dinámico,

A faciana cambia

A pel enrrúgase

E quizaves un sabor amargo

Enche os sentimentos vitáis.

E o libro vital

O única que me toca,

A hestorio dun comenzo distante

E o interrogante tremendo

Ao falar da derrdeira viaxe.

Miguel Dubois

POEMA PARA JOSÉ ÁNGEL

Por nós ,José Ángel.



Chámanme "O Graña"

E nacín na fermosa vila de Bueu Mariñeiro,

Á rente de deliciosos Piñeiros Verdes.

Praias lindas e areosas, brancas e douradas

Posuímos a beiriña do mar.

Barcos coloridos,

Barcos grandes e pequenos.

Toda unha flota forte,

Que ao mar bravo reta

Nas noites de invernía pura.

Non temos medo ao miserento "medo".

Erguemos a testa enteira dereita,

Por nós,

Cando de costado baten as ondas

Con forza co costado.

Son de Bueu Maravilloso,

Gozando da beleza enteira,

Das máis fermoosas postas de sol.

Altivo miro a Illa de Ons,

Que coma unha pantasma estrana

Atópase deitada

No medio do mar enteiro.

A Illa do Santo

É coma se fora un barco amarrado

Cargado de tódola fermosura.

Son amante fondo

Da miña paisaxe bela.

Amo fondamente a vida toda.

Antigas fábricas conserveiras

Naqueles anos estranos e duros

De peixe fresco

E latas de conserva prateadas.

Mírabase a necesidade polas rúas

Namentras o vento Norte de verán quente,

Batía con forza no peirao duro e pétreo.

E xa candos anos pasaron,

Candos xa se marcharon cansados

De loita coa vida,

E cantos viñeron a sustituir

Aos antigos loitadoes dos tempos duros,

Dos patacóns e das rotas botas

Dun mariñeiro de Bueu,

Perdido no tempo de tódolos tempos,

Pero, eu me lembro,

Sí seis da mañá anos sesenta,

Un tropoel de dornas negras

Con velas brancas

Marchaban pescar sen rumbo definido.


MIGUEL DUBOIS

AO FIN, CHEGÓU A PAZ

O vento quente vai queimando palabras amorosas esquecidas.

As palabras de amor penduraban nunha arbre perdida,

Coma as follas de outono, antesá do frío invernal.

Saían pola boca aberta as palabras, máis o menos, de sempre,

Aquelas que ferían de morte as cores famentas do amor queimado.

Dame unha palabra doce,

Dame un cachiño de amor, bícame, fondo e lene.

Quítame do mundo que fire, de cotío, mágoa!

Enrólate no meu longo pescozo de xirafa preguntona.

Encende a cacaherela interior do meu cor,

Teño sede de amor fondo

E pido xustiza constante

Por ser facedores de absurdas inxustizas.

U-los dictados das palabras perdidas no medio do ar fétido,

U-los conceptos fundamentáis da convivenza humana.

U-los teis biezos lenes,

U-las túas verbas amorosos,

U-los cabalos salvaxes á rente dos cantiles abandoados,

Namentras o vento forte pentea as súas criles fermosas,

E, din, eso, creo, que de súpeto, encendéuse

Unha lus estrana e en dende aquela

Homes e mulleres de todo o Mundo

Apertaron o mundo civilizado.



MIGUEL DUBOIS.

RÚA

Substantivo claro e perfecto,

Lenidude da palabra amorosa,

Rexeito, totalmente,a feito violento.

Amo o verdadeiro amro, sempre,

Quero o feito de querer e ser querido.

Rexeito as mentiras asasiñas,

Namentres, coido, por desgraza,

Polas paredes da casa mitireira,

Van tecéndose teas de araña absurdas,

Cando a presa está a piques de ser degullada,

Faise a fame dun momento desesperado,

Apágase a lus do día pertinente e concreto

E queda instalasa a noite pecha.

Escoito na lonxanía perfecta,

On son dunha gaita acesa

Perdida no vento ferinte,

Namentras o vento absurdo

Fan que os corboráns negros

Planeen, soave e lenes, na superfice do ar freso.

Un cego con gafas de sol vende cupóns

Polas rúas estreitas,

Ganando a súa vida cotiá

Vendendo cupóns de sorte.


MIGUEL DUBOIS

PERDIDO

Envelenada boca, de palabras absurdas

Emerxen dun volcán inútil apagado e asulagado de penas fodidas e desalentadoras,

A palabra sobrante, a risa doente de medo absoluto, capacidade do absurdo

A cacidada da palabra vendida, no nome da envexa continúa,

O timo pensado, o xuizo absurdo que a modo de trono inútil

Escacha a tranquilidade sotida nun fío branco.

A perna rota que camiño vieros perdidos de ilusos, preversos.

A lus apagada ou o candil escachado, noite tremen da e escura,

Silenzo absoluto abero a noite negra.

O berro roto que afúnde na noite de silenzo tremendo.

O lobo negro ferido de morte absoluta.

A fogueira que non queima desesperada e absurda,

Os piñeiros voando todos polo ar perdidos sen rumbo fixo

A choiva de coitelos asasiños,

Que tempo tremendo que se durme nos espazos valeiros

A inocencia transmutada en falsas alarmas perdidas,

No medio do tempo que queima horas dabondo por día enteiro.

Como explicarche, amigo indiferente,

O rumbo que perdera

Coma recuperar o tu sentimento verdadeiro,

Pero non marchar coma unha pantasma branca e absurda

Para o mundo roto que prega oracións o Deus.

Colle o camiño axeitado

Sendo o teu ti interno.

Alumea, dabondo

A expresión grata do teu grato corazón abero ao mundo enteiro.


Miguel Dubois.

CAMPO DA VERDADE

Érguete enteiro con toda a túa forza característica


Non bascules na absurda do medo imposible


Habita , sempre, en tí mesmo,


Non habites no mundo alleo,


Non roubes a palabra perfecta,


Non acales o marmurio das augas dun río belo e fermoso.


Admite que es como ti es


Nen máis ne menos,


Nen gran de home,


Nen home pequeno.


Son o tempo que me toque vivir no tempo,


Son eu, pero si diferente a tí,


Cada un de nós é un mundo diferente,


Debémonos o mutuo respeto e amor consistente.


É por eso que condéo os absurdos de calquera tipo de absurda violenza.


Gústame habitar e querer quero habitar na paz asumida,


Que, día a día, me pide a paz conmigo e a paz cós demáis,


Que absurda linguaxe


De parolas absurdas,


Queiman os fins dos días


En fermosas postas de sol fermosas.


Habito para vivir a vida


Enteira a ela me entrego e me debo,


Con xustiza enteira


Non con falsas promesas


De absurda esperanza.


Habito a vida enteira,


Para atoparme nela


Consumila racionalmente


Asumir a xustiza coma comportamento cotiá.


Que sen sentido habitar as palabras ingratas


As que non aporta unha "cachiño" de amor .






Miguel Dubois

TOCAR A VIDA

Que bonita é cando sinto vivila vida íntegra.

Dame a impresión que sinto o ar respirable,

Que toco a sensibilade do sentir a vida.

Parés, que toco a vida enteira,,

E me acollo aos brazos dela en forma decisiva.

Amo os sentimentos vividos fondamente.

Nada eu quixera rexeitar,

Nada eu quixera eu xulgar,

Nada eu quixera condear.

Quen me dá permiso, para habitar

Nas palabras alleas?

Que me dá permiso

para escachar a delicia de vivir?

Por esa razón fundamental,

Amo, fondamente, a vida enteira,

E non rexeito os momentos duros

Nos que o verbo sofrir

Non é un absurdo engadido

Se non é un capítulo duro da existencia vital.

Vivo sentindo que toco a vida

Coa torpeza dos meus dedos torpes e enganados.

Non perdo a esperanza futura,

Froito de admitir a dureza vital.

Amo o canto dos paxaros ceibos,

Que cantan fermosas cancións

Nas ponlas das roseiras amarelas

No xardín da ledicia constante.

Que bonito é vivir ledo

E que obriga é aceptar o sofrimento existente.



Miguel Dubois

OSCAR WILDE

Happy face, Mr Wilde

REFLEXIÓNS SOBRE O AMOR.

A palabra AMOR, tedémolo, sempre a idealizada. O AMOR, como tal é UN ACTO PERFECTO DE ENTREGA AO OUTRO. Supoño que o que ama, cólmase do máis fermosos dos sentimentos. AMAR, non é, somentes, AMAR, a muller que contigo comparte o teu corpo e a túa psique. A convivenza das psiques son fenómenos máis complexos, e o acto de AMAR, moitos veces, leva implícito o acto de nada recibir nada a cambio. O AMOR, penso eu, que debe ser un acto desinteresado, un acto altruista, é un acto de amor. O AMOR, é o xerador de múltiples pasións, pasións que, as veces, entran en conflicto, na que o instito do ser humano pode COA ARTE DE AMAR. Neste caso, dá a impresión que A ARTE de AMAR, desaparece porque os conflictos da psique chocan. Coido que o amor, debería ser un acto permanente, pero é moi difícil que o AMOR, sexa para sempre. Eu, cando era máis xove, era partidario da filosofía de JEAN JACQUES ROUSSEAU, pero có paso do tempo, vaste desenganado,e vas mirando que eres un ser "utilizado" e presa dos sentimentos doutros seres humanas; é coma se foras "secuestrado" como ser humano e es víctima de baixas paixóns doutros homes e mulleres, es froito do secuestro da túa autonomía persaol. Todo o que estou a decir, sucede na vida cotiá, facendo das conductas sociáis elementos complexos, que poderían se o máis fermosas posibles. Conesto de ROSSEAU, paso a filosofía HOBBES. Parece que, sempre, no meu caso estóu xogando aos estremos. Parece coma se a balanza do equilibrio fora unha teoría "absurda", mais é moi difícil convivir sen "equilibrio". Non é xusto facer uso da denominación, por exemplo, o exceso dialéctico, tratando de "asoballar" a unha terceira persóa. Na vida cotiá é fundamental a HUMILDADE, o desinflar ese EGO ABSURDO, que non fai máis que dano. Se eu deixo de insuflar o MEU MUNDO INTERIOR, á cando podo adequuerir a HUMILDADE. O mundo das PALABRAS HOCAS E VALEIRAS, son unha perda de tempo, porque non dí nada ou procuran crear "confusión". Debemos facer UN MUNDO DOADO, un mundo sen complicacións, e nos tempos actuáis facer uso da FILOSOFÍA do PRAGMATISCO.

Sempre me impresionóu a seguite frase de Xesús: AMARÁS AO PRÓXIMO COMO A TI MESMO. Se pasamos a desglosamos esta frase maravillosa, chegaremos a conclusión de que para AMAR AO PRÓXIMO, PRIMEIRO TE TES QUE AMAR A TI MESMO. Se non tes AUTOESTIMA, estás "perdidiño".

É imposible vivir sen AMOR, máis o AMOR, témolo que alimentalo, porque a igual que os homes , mulleres e animáis morren, por eso estamos, totalmente, comprometidos coa palabra AMOR.

ROUSSEAU..o home é bon por natureza

MIGUEL DUBOIS . HOBBES,......o home é malo por natureza

FARO de FISTERRA

Alumeános nas noites fondas.

Luz nouturno,

Punto da orientación.

Luz de Fisterra.

Aluméame, sempre,

Nas singladuras vitáis.

Hai un Faro en Fisterra,

Nesta luz acesa non eiste o Fin do Mundo.

Finisterra.



Miguel Dubois.

O MUNDO de FISTERRA.

O Mundo de Fisterra,


É unha porta máis aberta ao mundo ceibo,


Nel podes comprobar como son,


Os sentimentos dun poeta descoñecido,


Afortunadamente.


De que vale a pantalla externa


Do que eu son?


De que me vale o folklore absurdo,


Dos falsos andamiaxes da absurda farándula?




O Mundo de Fisterra é unha fiestra máis


Aberta ao mundo de par en par.


Temos días de combate constante,


No que o Océano de Fisterra


Está bravo,


E nel danse absurdas batallas marítimas


No que o vencedor é aquel que honra a xustiza.


No Mundo de Fisterra,


Pódense descubrir Micromundos útiles,


Que te axudan a resisitir


Os combates inxustos


De maneira doada e lene


E sen absurdos labirintos


Que non son máis que absurdos


Xogos de palabras inútiles.


Nesta Mundo de Fisterra,


Temos días de sol grande e fermoso.


Sentámonos os dous na beira dos cantiles de Fisterra,


E observamos que non é o Fin do Mundo,


Pola contra é todo un espectáculo de beleza natural,


Linguaxe de ondas brancas erguetas,


E ventos de tódolos ventos da ledicia.


Que fermosura inmensa habita No Mundo de Fisterra.




Miguel Dubois.

ADMISIÓN

Non vivo sen a fonte do sosego,


Que adormece a dor que me habita,


Da paz que asulaga os camiños da vida.


Que absurdo é resistirse ao certo á realidade constante


Que me ergue polos camiño da vida enteira.


Que inútil acción é alimentarse do baixo instinto ferinte.


Mágoa, do ser humano cheo de envexa e xenreira.


Admito as cousas como son e son o que debo de ser.


Admito a verdade enteira


Aquela que me vai abrindo portas diferentes.


Non soporto o mundo mintirán,


Que abre doorosas feridas traicioeiras,


Non rexeitas do que es,


E asume o que será,


Pero non fagamos do futuro próximo,


O que non sabemos,


Admite e rexeita o que non convén


Porque, de novo, abre absurdas feridas


Pérdidad de tempo inútil,


Como vas recuperar


O tempo no que non fuches unha persóa honrada?


Perdiche o tempo falso


Perdiche toda a túa credibilidade enteira.


Que mágia máis grande ser o que eres!


Mágoa!




Miguel Dubois

AMOR.

Na máxima lentitude prolongada e tépeda

A ti me achego coas miñas mans abertas

Libro branco aberto de par en par,

Ao mundo de agarimo constante.

Que pequeniño me atopo,

Sen esoitar lentos os latexos

Do teu corazón ledo e aberto

Ao mundo das ideas máis concretas,

Aquelas que conducen ao íntimo interior,

Son dos son habidos no interior

Do teu peito perfecto,

Que nas noites de invernía fría,

Agarimo lentamente coas miñas mans abertas.

Recorre sen repouso a túa branca pel,

E as túas costas invado lento e soave

Coas miñas mas pequenas e torpes.

Sinto que a de chegar o verbo amar querido,

Verbo do íntimo e do interior constate,

Latexa con forza suprema, corazón aberto

Enteiro ao dimensión concreta de verbo amar.

Namentras as miñas torpes mans

Faille cortesía deliciosa,

A túal pel branca como o leite branco

Das vacas brancas e negras e grandes,

E cando a ti me entrego

Perdo a miña identidade interior.

Asulágome a ti toda, perdido de amor,

Desbordado pola visión concreta,

Do verbo amar.



Miguel Dubois

PRAIA DE RONS

PRAIA DE RONS.

Cantos anos, mellor veráns enteiros vividos,

Neste fermoso lugar de Rons,

Nome aristocrático, Península de Cantodorxo.


Euforia iifantil, choro de un neno loiro

Ou de cabelo negro coma o carbón daquelas caldeiras

Xa inexistentes,

Caldeiras da lembranza

E o fume da gran chaminea ríxida e longa ,

Inexistente chaminea ergueita.


As mullleres vestidas en verdes mandiles

Escritos seus nomes en letras bermellas

Ían a fábrica conserveira,

Limpaban o peixe coidadosamente,

Sen axuda de máquinas automáticas,

Ían enlatando o peixe nos envases prateados

E o aceite andaluz das olivas de Xaén

Mollaban o alimento froito do mar de Arousa,

Ou de mares alleos a esta fermosa Ría da Beleza,

Na que durma tranquila e leda

A Illa da Arousa.

Tempos da miña nenez querida, Julio, Fofi,

Mari-Glori, Clemente, Quitita, Arturo, José,

Perico, Lisi, Cecilia, Pepa, Antonio, Gloria, Adriana,

Agustín, Paquita, Clemente Pai, Carlos, Nocha, Ricardo, Virginia, Pastora...

Cantos nomes, nomes da lembranza

Nomes que fican fixados, permanentemente

No campo da memoria.

Si pasou pero fica

Coma a lembranza que nunca morre.

Adolescencia bendita,

Despertar dos sentidos máis ocultos

Miradas cómplices,

E, como non nacen os primeiros amores

E sen darnos de contan temos húmidos

Os pantalóns mollados.

A sorpresa da inexperiencia,

A vergoña de non saber que non eres

Nen un home afeito

E nen neno aínda.

Corremos antre a s chalanas multiculores,

Agachámonos detrás dos duros cons de pedra,

Avanzamos enteiro no tempo, dentro do tempo,

E a forma da faciana vainos cambeando

Aumentanto cuantitativamente o número de anos vividos.

Barcos descansados nunha parai bela, prais de Rons sempre,

Na lembranza que non morre e perdura,

Que bonita está a tarde que morre na fotografía de cor.

Rons é o meu lugar da referenza emerxente

Da felicidade habida.



Miguel Dubois.