Que bonita é cando sinto vivila vida íntegra.
Dame a impresión que sinto o ar respirable,
Que toco a sensibilade do sentir a vida.
Parés, que toco a vida enteira,,
E me acollo aos brazos dela en forma decisiva.
Amo os sentimentos vividos fondamente.
Nada eu quixera rexeitar,
Nada eu quixera eu xulgar,
Nada eu quixera condear.
Quen me dá permiso, para habitar
Nas palabras alleas?
Que me dá permiso
para escachar a delicia de vivir?
Por esa razón fundamental,
Amo, fondamente, a vida enteira,
E non rexeito os momentos duros
Nos que o verbo sofrir
Non é un absurdo engadido
Se non é un capítulo duro da existencia vital.
Vivo sentindo que toco a vida
Coa torpeza dos meus dedos torpes e enganados.
Non perdo a esperanza futura,
Froito de admitir a dureza vital.
Amo o canto dos paxaros ceibos,
Que cantan fermosas cancións
Nas ponlas das roseiras amarelas
No xardín da ledicia constante.
Que bonito é vivir ledo
E que obriga é aceptar o sofrimento existente.
Miguel Dubois
No hay comentarios:
Publicar un comentario