Érguete enteiro con toda a túa forza característica
Non bascules na absurda do medo imposible
Habita , sempre, en tí mesmo,
Non habites no mundo alleo,
Non roubes a palabra perfecta,
Non acales o marmurio das augas dun río belo e fermoso.
Admite que es como ti es
Nen máis ne menos,
Nen gran de home,
Nen home pequeno.
Son o tempo que me toque vivir no tempo,
Son eu, pero si diferente a tí,
Cada un de nós é un mundo diferente,
Debémonos o mutuo respeto e amor consistente.
É por eso que condéo os absurdos de calquera tipo de absurda violenza.
Gústame habitar e querer quero habitar na paz asumida,
Que, día a día, me pide a paz conmigo e a paz cós demáis,
Que absurda linguaxe
De parolas absurdas,
Queiman os fins dos días
En fermosas postas de sol fermosas.
Habito para vivir a vida
Enteira a ela me entrego e me debo,
Con xustiza enteira
Non con falsas promesas
De absurda esperanza.
Habito a vida enteira,
Para atoparme nela
Consumila racionalmente
Asumir a xustiza coma comportamento cotiá.
Que sen sentido habitar as palabras ingratas
As que non aporta unha "cachiño" de amor .
Miguel Dubois
No hay comentarios:
Publicar un comentario