Quixera andar ceibo e tranquilo
Polos camiños da vida,
Vivir aspirando o ar fresco dunha mañá de primavera.
Quixera achegarme a constante beleza das flores amarelas e bermellas
Achegarme a esencia do teu ser íntimo e grato,
Facer da vida unha constante fervenza da felicidade,
Achegarme a tí, meu amor,
Cando o día morre e se achega a noite negra,
Amarte con todas as miñas forzas da vida
Que a vida me dá para se home feliz constante
E ao traveso do curso da miña voz feble
Embarcache no mundo da tranquilidade constante,
Apagar as cataclimos e as guerras inútiles
Convertir ao ser humano en home feliz
En muller leda.
Facer das mañás luminosos
Fontes de felicidade constante,
Darme de conta que o amor vive a miña rente,
Achegado a miña beira,
Como describir esta sensación bela
Que me asulaga nun mundo con sentimento.
Apagaremos as derradeiras fogueras da dor
E faremos da vida
O tempo para vivir gustosatenme.
Miguel Dubois
sábado, 13 de septiembre de 2008
ENTEIRO
O castigo de medo fometando
Vai pechando as portas abertas
Camiño da liberdade concreta,
Aquela libertade que toca no exacto intre
De liberarme conmego mesmo,
De atoparme, totalmente e absollutamente,
Quedar espido e así ceibo enteiro,
Da pesada carga que pesa e que doe dabondo
.Que inmemsa palabra sigifica o verbo "amar"
Amar enteiro no sentido máis puro da palabra.
A vida corre bulindo, non descanasa,
As veces coma un cabalo negro e tolo e tremendo
Que arrinca valados inútiles
En momentos da rabia contida.
Non me deixes orfo de amor,
Nada son sen esta fermosaa verba,
E os campos están ceibos e verdes
Namentras atraveso os campos da bela e fermosa Inglaterra,
Nun longo tren de múltiples vagóns,
County Nolkfolk, Norwich,
E a lus alumea us currunchos escuros e dementes
Dos intres tristes sen sentido, absttacto e inútil
Libérame da ameaza asoballande,
Meu Deus, Meu Amigo,
Libérame do mundo pamplineiro
Da palabra falsa
E da mentira que fire
As almas das persóas febles.
Libérame meu Deus,
dos momentos amargos
Limón amarelo,
Dentes tremendo
Dame o sosego necesario,
O que Ti, queras e desexes,
Non deixes que a teima voe polas testas absurdas
Carregadas de odio absurdo e inútil
E o Mundo enteiro, será Mundo,
Cando Ti digas, no momento exacto
En canto os homes e mulleres xunguidos
Liberémonos das angurias, feridas fondas
No fondo dos nosos egos absurdos.
No fondo todo ben sendo o mesmo
Pero, ao mesmo tempo diferente.
O mentirán engana, de cotío, absurdamente,
E o sinceiro elimina a mentira
Coa carta vedadeira
Pero hade chegar momentos sereos e tranquilos
Na que a linguaxe das ondas do mar azul
Será lene e soave.
Entrégoche todo o que eu son
E arrinca de min esta espada absurda
Que está cravada na ferida parva.
Miguel Dubois.
Vai pechando as portas abertas
Camiño da liberdade concreta,
Aquela libertade que toca no exacto intre
De liberarme conmego mesmo,
De atoparme, totalmente e absollutamente,
Quedar espido e así ceibo enteiro,
Da pesada carga que pesa e que doe dabondo
.Que inmemsa palabra sigifica o verbo "amar"
Amar enteiro no sentido máis puro da palabra.
A vida corre bulindo, non descanasa,
As veces coma un cabalo negro e tolo e tremendo
Que arrinca valados inútiles
En momentos da rabia contida.
Non me deixes orfo de amor,
Nada son sen esta fermosaa verba,
E os campos están ceibos e verdes
Namentras atraveso os campos da bela e fermosa Inglaterra,
Nun longo tren de múltiples vagóns,
County Nolkfolk, Norwich,
E a lus alumea us currunchos escuros e dementes
Dos intres tristes sen sentido, absttacto e inútil
Libérame da ameaza asoballande,
Meu Deus, Meu Amigo,
Libérame do mundo pamplineiro
Da palabra falsa
E da mentira que fire
As almas das persóas febles.
Libérame meu Deus,
dos momentos amargos
Limón amarelo,
Dentes tremendo
Dame o sosego necesario,
O que Ti, queras e desexes,
Non deixes que a teima voe polas testas absurdas
Carregadas de odio absurdo e inútil
E o Mundo enteiro, será Mundo,
Cando Ti digas, no momento exacto
En canto os homes e mulleres xunguidos
Liberémonos das angurias, feridas fondas
No fondo dos nosos egos absurdos.
No fondo todo ben sendo o mesmo
Pero, ao mesmo tempo diferente.
O mentirán engana, de cotío, absurdamente,
E o sinceiro elimina a mentira
Coa carta vedadeira
Pero hade chegar momentos sereos e tranquilos
Na que a linguaxe das ondas do mar azul
Será lene e soave.
Entrégoche todo o que eu son
E arrinca de min esta espada absurda
Que está cravada na ferida parva.
Miguel Dubois.
CLAN E VIDA
POR FAVOR, LECTOR/ORA: BÓTAME UNHA OLLADA.
Complicación en vida
Moitas veces, ao meu parecer, somos auténticos loros parlantes, ou maquinas parlanchinas , que de certo chinés
non falamos pero , certamente, saberemos dar o que temos que dar para dese xeito ser correspondidos? Non estaremos pidindo demáis? Porque, sempre pidimos, esiximos e insultamos e non damos? Somos xustos cando condeamos ou f erimos?Lémbrome dun artigo escrito no diarió "El País" por Joaquín Estefanía, que, en xeral, dito artigo afirmaba, con certitude que o noso país medrou e de xeito grande, colocándose nos primeiros postos da economía mundial, oitavo, concretamente, cando xa cantos anos que deixamos o noso, total, aillamento do resto do Europa e nos introduxemos dentro dos circuitos económicos máis importantes. Dito ésto: medramos, tamén, na cordura, no sentido común, nos dereitos fundamentáis dos cidadans, dereitos humáns, ou pola contra involucionamos nas nosas conductas, facéndonos seres egoitas e faltos de soliedaridade, froito da competividade e a falla da dem ocracia sociai e cotiá? Eu,penso que o mundo, en xeral, hai excepcións, é máis egoista, e penso que vivimos na sociedade moi competitiva, insolidaria o que permite que afloren as conductas máis agresivas, e por suposto, as normas máis elementáis do saber estar cós demáis, as veces vense , totalmente, crebadas. Falemos do "clan". Este grupo social pretende dirixir todo o que o seu arredor ten, mais cando un dos membros do mesmo non obedece ou rebélase, os demáis membros desa tribu humana, miran ao rebelde coma un "cousa rara", é cando a política da vinganza agachada, tan sutil e sublimente, aparece como método da divina salvación, para purificar a ialma do pobre rebelde. Mágoa! A persecución comeza e faise de xeito infatigable. Os posuidores da verdade dictan normas, estrictamente, presas dunha falsa sinceridade, que de cando , aflora no seu sublime comportamente sociai o saber estar a ben cós do Clan. A estrutura clanificada debe posuir, obrigadamente un leader de calidade. Non val calquera! Ah! O leader, creéndose leader actúa coma tal, pero con fallos estrepitosos, que un pregunta que se a idade mental e física van parellas. Todo o que digo non é unha broma barata, máis ben unha mágoa triste. Unha inmadurez total e absoluta, unha falla de respecto total, unha provocación non casual se non "premetitada", ou traducindo a linguaxe cotiá: malos sentimentos, falta de corazón, rencor, envexa..e non sego. Outra coousa que debe aprender é que non é dar a razón por ser do clan: Cando un dos mesmos "esbara" outro dos mesmos, debe chamarlle a atención para que outra vez non "esabare". De novo. Esto derradeiro ó o chamdo lei do sentido común, por certo moi carentee. Ficar moi ben está tal cual pero ren máis.Non será que os membros das estructuras pechadas están santificados? Joaquín Estefanía no diario "El Pais", escrébebos de tan sublime fenómeno: florece a economía máis a madurez intelectual decrece. Non será que as testas estarán marchitas? Que é mellor? Como equlibrar a balanza? E para rematar: sabemos poñernos no lugar dosoutros, do que temos na fronte? Nonos custará, demasiado esforzo? A xeito de remate: non estamos máis pendentes, somentes, de nós mesmos? Impórtanos o sufrimento alleo? Interésanos os movementos solidarios?
Miguel Dubois.
Complicación en vida
Moitas veces, ao meu parecer, somos auténticos loros parlantes, ou maquinas parlanchinas , que de certo chinés
non falamos pero , certamente, saberemos dar o que temos que dar para dese xeito ser correspondidos? Non estaremos pidindo demáis? Porque, sempre pidimos, esiximos e insultamos e non damos? Somos xustos cando condeamos ou f erimos?Lémbrome dun artigo escrito no diarió "El País" por Joaquín Estefanía, que, en xeral, dito artigo afirmaba, con certitude que o noso país medrou e de xeito grande, colocándose nos primeiros postos da economía mundial, oitavo, concretamente, cando xa cantos anos que deixamos o noso, total, aillamento do resto do Europa e nos introduxemos dentro dos circuitos económicos máis importantes. Dito ésto: medramos, tamén, na cordura, no sentido común, nos dereitos fundamentáis dos cidadans, dereitos humáns, ou pola contra involucionamos nas nosas conductas, facéndonos seres egoitas e faltos de soliedaridade, froito da competividade e a falla da dem ocracia sociai e cotiá? Eu,penso que o mundo, en xeral, hai excepcións, é máis egoista, e penso que vivimos na sociedade moi competitiva, insolidaria o que permite que afloren as conductas máis agresivas, e por suposto, as normas máis elementáis do saber estar cós demáis, as veces vense , totalmente, crebadas. Falemos do "clan". Este grupo social pretende dirixir todo o que o seu arredor ten, mais cando un dos membros do mesmo non obedece ou rebélase, os demáis membros desa tribu humana, miran ao rebelde coma un "cousa rara", é cando a política da vinganza agachada, tan sutil e sublimente, aparece como método da divina salvación, para purificar a ialma do pobre rebelde. Mágoa! A persecución comeza e faise de xeito infatigable. Os posuidores da verdade dictan normas, estrictamente, presas dunha falsa sinceridade, que de cando , aflora no seu sublime comportamente sociai o saber estar a ben cós do Clan. A estrutura clanificada debe posuir, obrigadamente un leader de calidade. Non val calquera! Ah! O leader, creéndose leader actúa coma tal, pero con fallos estrepitosos, que un pregunta que se a idade mental e física van parellas. Todo o que digo non é unha broma barata, máis ben unha mágoa triste. Unha inmadurez total e absoluta, unha falla de respecto total, unha provocación non casual se non "premetitada", ou traducindo a linguaxe cotiá: malos sentimentos, falta de corazón, rencor, envexa..e non sego. Outra coousa que debe aprender é que non é dar a razón por ser do clan: Cando un dos mesmos "esbara" outro dos mesmos, debe chamarlle a atención para que outra vez non "esabare". De novo. Esto derradeiro ó o chamdo lei do sentido común, por certo moi carentee. Ficar moi ben está tal cual pero ren máis.Non será que os membros das estructuras pechadas están santificados? Joaquín Estefanía no diario "El Pais", escrébebos de tan sublime fenómeno: florece a economía máis a madurez intelectual decrece. Non será que as testas estarán marchitas? Que é mellor? Como equlibrar a balanza? E para rematar: sabemos poñernos no lugar dosoutros, do que temos na fronte? Nonos custará, demasiado esforzo? A xeito de remate: non estamos máis pendentes, somentes, de nós mesmos? Impórtanos o sufrimento alleo? Interésanos os movementos solidarios?
Miguel Dubois.
VIDA e NENOS
Palabra agachada na palabra,
Palabra exacta e concisa,
Versos famentos da verdade agachada,
Palabra apurada sen senso,
Palabra hoca, necedad continúa,
Perda de tempo concreto.
Voz perdida da ledicia vital
Cumio da ledicia
Na linguaxe intantil.
Palabra torpe inconexa,
Balbucear as primeiras palabras
No mundo universal multilingue,
Palabra exacta para cada obxeto observado,
Palabra comprensiva, cúmulo dun delirio absurdo,
Ledicia das súas pequenas facianas,
Expresivas, grandes ou pequenas,
Mundo infantil ledo e constante,
Que maior fermosura
Que ensinar aos meniños máxicos
Que queren saber como se di
O seu propio nome concreto.
Mundo inocente,
Minúsculos homiños e mulleriñas.
Mundo do futuro,
Futuro incerto, inexacto e interrogante,
Nenos e nenas, mundo vindeiro
Disfrutade dos anos da vosa nenez pasaxeira,
Sede o centro de atención máis fermoso
Da enteira existencia.
E o tempo irá pasando,
lento ou rápido
Iranse escribindo máis anos de hestoria engadida
Uns colleremos a derradeiro camiño,
Namentras outras serán
Os actores vitales da historia.
Miguel Dubois
Palabra exacta e concisa,
Versos famentos da verdade agachada,
Palabra apurada sen senso,
Palabra hoca, necedad continúa,
Perda de tempo concreto.
Voz perdida da ledicia vital
Cumio da ledicia
Na linguaxe intantil.
Palabra torpe inconexa,
Balbucear as primeiras palabras
No mundo universal multilingue,
Palabra exacta para cada obxeto observado,
Palabra comprensiva, cúmulo dun delirio absurdo,
Ledicia das súas pequenas facianas,
Expresivas, grandes ou pequenas,
Mundo infantil ledo e constante,
Que maior fermosura
Que ensinar aos meniños máxicos
Que queren saber como se di
O seu propio nome concreto.
Mundo inocente,
Minúsculos homiños e mulleriñas.
Mundo do futuro,
Futuro incerto, inexacto e interrogante,
Nenos e nenas, mundo vindeiro
Disfrutade dos anos da vosa nenez pasaxeira,
Sede o centro de atención máis fermoso
Da enteira existencia.
E o tempo irá pasando,
lento ou rápido
Iranse escribindo máis anos de hestoria engadida
Uns colleremos a derradeiro camiño,
Namentras outras serán
Os actores vitales da historia.
Miguel Dubois
viernes, 12 de septiembre de 2008
LONDRES
O mundo soave da luz
Dun día de setembro perdido
Alumea cor escuro da noitiña
Que esquece a función, elemental
Do verbo amar;
O querer ser sen engadidos
Ou pertenzas alleas,
Que non son propiedad do que escribe.
Vivo perto da lus de setembro que cáseque morre,
Esquecendo a ledicia dun verán máis,
Dun verán nas terras estranxeiras
De lingoexe diferente.
Aló ficaron lembranzas belas,
Carregadas de beleza propia
Dun país xeneroso en economía
Con grandes diferenzas
No status sociais existentes.
Vexetación fermoso e verde
Árbores asulagadas e ateigados de beleza suma e constante.
Casas grandes e fermosas
Que lembran os tempos daquela
do Bristish Empire
Ou Imperio Británico.
Todo un gran parque de arquitectura luxosa
Onde non se malgastaban cartos
Naquela sociedade victoriana.
A Capital é fermosa
Aínda máis fermoso é
A mistura de cores da pel de xentes diversas.
Formigueros humáns
ateigan as rúas londinenses
e de súperto, coma sen sequelo
Érguese o tempo da memoria morta pero presente,
A hestoria, todo aquilo pasado
Que xa non é.
A beleza dos parques,
Os fermosos cisnes de longo pescozo,
Os parrulos torpes e soaves
E no fondo de Saint James Parck
Érguese a poderoso construcción
de Buckingham Palace.
Outra vez, de sócato,
A memoria ateiga a miña testa confundida.
Xa moi o fondo miras coma un soldado mecánico
En casaca bermella e longo sombreiro negro,
Vai facendo unha garda constante
A feito de atención turística.
A Gran Ollo de Londres
Esa gran noria xigante,
Convirten a cidade
Nun perfecto parque temático
De longas e perfectas ringleiras humanas.
A Máquina do Tempo
Érquese poderosa e bela
E o son das campás asulaga o ar
Carregado das nosas voces turísticas.
A beleza estrircta e lineal de Wetsminster Palace,
Lugar de combate político,
Primeiro Parlamento Democrática
Da bela Europa colonizadora.
Os Thames corta coma un coitelo brilante,
De lus penetrante, tirante e perfecta
A cidade e as súas augas son habitadas
Por fermosos barcos turísticos ou barcos de guerra
A xeito, quizaves de lembranza ou Museo Naval.
Que longo resultaría explicar a beleza londinense.
Pero a cidade antre a lembranza das grandes épocas
Das épocas dominantes
Até este actual Londres, diferente,
Máis quedo e definido.
Miguel Dubois.
Dun día de setembro perdido
Alumea cor escuro da noitiña
Que esquece a función, elemental
Do verbo amar;
O querer ser sen engadidos
Ou pertenzas alleas,
Que non son propiedad do que escribe.
Vivo perto da lus de setembro que cáseque morre,
Esquecendo a ledicia dun verán máis,
Dun verán nas terras estranxeiras
De lingoexe diferente.
Aló ficaron lembranzas belas,
Carregadas de beleza propia
Dun país xeneroso en economía
Con grandes diferenzas
No status sociais existentes.
Vexetación fermoso e verde
Árbores asulagadas e ateigados de beleza suma e constante.
Casas grandes e fermosas
Que lembran os tempos daquela
do Bristish Empire
Ou Imperio Británico.
Todo un gran parque de arquitectura luxosa
Onde non se malgastaban cartos
Naquela sociedade victoriana.
A Capital é fermosa
Aínda máis fermoso é
A mistura de cores da pel de xentes diversas.
Formigueros humáns
ateigan as rúas londinenses
e de súperto, coma sen sequelo
Érguese o tempo da memoria morta pero presente,
A hestoria, todo aquilo pasado
Que xa non é.
A beleza dos parques,
Os fermosos cisnes de longo pescozo,
Os parrulos torpes e soaves
E no fondo de Saint James Parck
Érguese a poderoso construcción
de Buckingham Palace.
Outra vez, de sócato,
A memoria ateiga a miña testa confundida.
Xa moi o fondo miras coma un soldado mecánico
En casaca bermella e longo sombreiro negro,
Vai facendo unha garda constante
A feito de atención turística.
A Gran Ollo de Londres
Esa gran noria xigante,
Convirten a cidade
Nun perfecto parque temático
De longas e perfectas ringleiras humanas.
A Máquina do Tempo
Érquese poderosa e bela
E o son das campás asulaga o ar
Carregado das nosas voces turísticas.
A beleza estrircta e lineal de Wetsminster Palace,
Lugar de combate político,
Primeiro Parlamento Democrática
Da bela Europa colonizadora.
Os Thames corta coma un coitelo brilante,
De lus penetrante, tirante e perfecta
A cidade e as súas augas son habitadas
Por fermosos barcos turísticos ou barcos de guerra
A xeito, quizaves de lembranza ou Museo Naval.
Que longo resultaría explicar a beleza londinense.
Pero a cidade antre a lembranza das grandes épocas
Das épocas dominantes
Até este actual Londres, diferente,
Máis quedo e definido.
Miguel Dubois.
TI
Non teñas medo
Afronta valentemente o teu,
Sempre o teu.
Que ninguén faga de ti
Un farrapo bello,
Coma se foras alguén inútil.
Non dubides dabondo.
Toma a decisión constructiva.
Dermanda o respecto merecente
Sé, sempre, ti mesmo.
Non invadas o campo alleo,
Pero esixe o mínimo para a convivecia saludable.
Rexeita o tratamento imperativo
Antre seres semellantes.
Esixe nada máis o que debes esixir.
Non ten vendas por dous patacos suxos ou limpos.
Ergue a testa, camiña sen medo,
Sendo o que ti eres: ti.
Son o que son, e non
O que outros queran que eu sexa.
Non soporto a mentira cotiá
Non soporto as conductas covardes
Non soporto os sorrisos falsos
Que nada me din,
Nada máis cunha expresión absurda
Da linguaxe da faciana sorrinte
Que pola banda datrás apuñala a verdade oculta
Do momento do sorriso,
E aquel rostro grato se metamorfosea
En palabras ferintes
Que invaden o campo alleo.
Que miseria delirante
De palabras torpes e hocas
É o vación constante
De non atoparse asemesmo.
É o laio que non cesa
E agora che deixo
Porque xa non me interesas.
Mágoa, mundo interesado
De demasiados intereses.
U-lo o amor debido
ou u-lo sentimento solidario?
Pero as verdades doen constantemente
Namentras as constantes mentiras
Tápanse cós trapos suxos
De todo aquelo que non lle pertence a un.
E así vamos desfacendo
En vez de contruir un mundo mellor
E máis xusto.
Miguel Dubois
Afronta valentemente o teu,
Sempre o teu.
Que ninguén faga de ti
Un farrapo bello,
Coma se foras alguén inútil.
Non dubides dabondo.
Toma a decisión constructiva.
Dermanda o respecto merecente
Sé, sempre, ti mesmo.
Non invadas o campo alleo,
Pero esixe o mínimo para a convivecia saludable.
Rexeita o tratamento imperativo
Antre seres semellantes.
Esixe nada máis o que debes esixir.
Non ten vendas por dous patacos suxos ou limpos.
Ergue a testa, camiña sen medo,
Sendo o que ti eres: ti.
Son o que son, e non
O que outros queran que eu sexa.
Non soporto a mentira cotiá
Non soporto as conductas covardes
Non soporto os sorrisos falsos
Que nada me din,
Nada máis cunha expresión absurda
Da linguaxe da faciana sorrinte
Que pola banda datrás apuñala a verdade oculta
Do momento do sorriso,
E aquel rostro grato se metamorfosea
En palabras ferintes
Que invaden o campo alleo.
Que miseria delirante
De palabras torpes e hocas
É o vación constante
De non atoparse asemesmo.
É o laio que non cesa
E agora che deixo
Porque xa non me interesas.
Mágoa, mundo interesado
De demasiados intereses.
U-lo o amor debido
ou u-lo sentimento solidario?
Pero as verdades doen constantemente
Namentras as constantes mentiras
Tápanse cós trapos suxos
De todo aquelo que non lle pertence a un.
E así vamos desfacendo
En vez de contruir un mundo mellor
E máis xusto.
Miguel Dubois
jueves, 11 de septiembre de 2008
NON VAL A PENA
De súpeto, a xeito de estrépito
E mágoa tremenda
Xenerouse un mundo absurdo
Desconsolante, perdido no meio da xenreira premeditada.
Vanidosamente có rostro perdido
En meio de absurdas verbas
saían daquela fiestra confusa
Un desbarre absurdo e imperativo.
Eisí "algo", commo un anaco de rabia valdía.
Que mágoa, ser froito inmaduro
Da máis absurda imprudenza.
Que absurdo acto precocenbibo
No meio dunha inmadurez intelectual tremenda.
Que medo con tan pouca inmadurez acumulada
No paso dos anos vividos con amor case sempre
E polo odio promovido polo ser calado,
Que vai mintindo nas sombras da noite escura,
Canto a vida podería ser unha
Un canto constante de enteira delicia .
Miguel Dubois
miércoles, 10 de septiembre de 2008
AMOR e ODIO
Trátame coma son,
Mais non o que ti crees que eu son.
Trátame con agarimo doce,
Utiliza a verbe certa,
Non deformes o campo de verdade.
Asume o que tes que asumir.
Ocupa o lugar correspendente,
Ao lugar que ocupas,
Non inventes o que xa se inventou.
Non xeneres o inxenerable.
Acepto ao teu mundo propio
Non te afastes do que ti eres.
Asume a túa propia vivenza
O que ti eres e o que ti te debes ser,
Non finxas o que non podes ser.
Sé tí mesmo e ren máis que ti.
Acepta a túa vedade íntegra e enteira,
Non te ateigues do medo infundado.
Non xeneres discordia.
Non me fagas decir as palabras prohibidas.
Deixa que no xardín do teu íntimo cor,
Se xenere unha fervenza continúa
De bós sentimentos,
Carregados de amor sinceiro.
Non xemas cunha linguaxe inintelixible.
Xenera fontes de auga crara e limpa.
A area está crara cáseque branca,
E nos meus beizos introduzo
As primeiras pingas deliciosas
Do líquido máxico.
Sé, todo polo gran amor gratificante
E nunca xamáis seremos compañeiros
Da absurda vinzanga torpe e delirante.
Polo amor crezo constanmente,
E pola xenreira morro, inútilmente,
No eido do absurdo inferno de Dante Alighieri.
Érgome na realidade do senso vital medrante,
Decrezo cós sentimentos inútiles,
Os que doen coma coitelos de porlenana
Que se cravan na derradeira ialma perdida.
Vivo porque teño que vivir
A túa rente constante,
Amarrado ao campo valente do amor.
Vivo porque amo,
E se o odio invado no fondo do meu ser,
Son un ser sen sentido
Afastado da soliedaridade
Vivo para amar,
Porque necesito beber da fonte amorosa.
Que absurdo vivir da mentira e da inútil xenreira,
Que medo vivir a perda do tempo perdido.
Son eu cando amo
E se poidera odiar
Nono quixera facer xamáis.
Miguel Dubois
MENTIRA
Mágoa, polas palabras torpes
Firan os sentimentos alleos.
Que mágoa máis grande
Ter que alimentarse da torpeza
Sumida nunha venganza absurda de palabras inútiles.
Grazas por danarme os meus sentimentos,
Porque grazas a tí son máis forte.
Que mágoa é medrar por mor
Da dor allea,
Mais o dano que me achegas
Faime ser máis home.
Que mágoa máis grande,
As verbas tortas
As miradas tremendas
Que mágoa máis grande
É ser coma eres tí,
Daríame pena ser
Coma ti eres
A venganza non é boa
E a mentira
É unha constante presa temporal
E non están os tempos
Para perdelo tempo
En absurdas filosofías
Que firen os sentimentos alleos.
Que mágos.
Miguel.
Firan os sentimentos alleos.
Que mágoa máis grande
Ter que alimentarse da torpeza
Sumida nunha venganza absurda de palabras inútiles.
Grazas por danarme os meus sentimentos,
Porque grazas a tí son máis forte.
Que mágoa é medrar por mor
Da dor allea,
Mais o dano que me achegas
Faime ser máis home.
Que mágoa máis grande,
As verbas tortas
As miradas tremendas
Que mágoa máis grande
É ser coma eres tí,
Daríame pena ser
Coma ti eres
A venganza non é boa
E a mentira
É unha constante presa temporal
E non están os tempos
Para perdelo tempo
En absurdas filosofías
Que firen os sentimentos alleos.
Que mágos.
Miguel.
lunes, 8 de septiembre de 2008
AMOR SUPREMO
Pontevedra, ao 8 de setembro de 2008
Habito no mundo enteiro
Para habitalo enteiro.
Habito en ti enteira,
Para posuir teu amor enteiro.
Habito e vivo, contra vento e maré.
Habito no mundo porque estou no mundo enteiro.
Para habitalo enteiro.
En cada segundo
En cada intre perdido
No habitáculo do tempo tremendo.
Estou eiquí para quererte tanto,
E perdelas horas enteiras nos teus beizos amorosas.
Habito no mundo enteiro
Para estar máis perto de tí,
Da quentura e da chama do amor aceso.
Que lento serán de amor me asulaga
A rente da calor reverenciada.
Ouh amor de amores
de tódolos amores concretos e abstractos
As noites mouras,
Convírtense en días de plena luz
Débome a túa fermosura permanente.
Débome a tí enteira no enteiro mundo, concreto e abstracto.
Miguel Dubois.
Habito no mundo enteiro
Para habitalo enteiro.
Habito en ti enteira,
Para posuir teu amor enteiro.
Habito e vivo, contra vento e maré.
Habito no mundo porque estou no mundo enteiro.
Para habitalo enteiro.
En cada segundo
En cada intre perdido
No habitáculo do tempo tremendo.
Estou eiquí para quererte tanto,
E perdelas horas enteiras nos teus beizos amorosas.
Habito no mundo enteiro
Para estar máis perto de tí,
Da quentura e da chama do amor aceso.
Que lento serán de amor me asulaga
A rente da calor reverenciada.
Ouh amor de amores
de tódolos amores concretos e abstractos
As noites mouras,
Convírtense en días de plena luz
Débome a túa fermosura permanente.
Débome a tí enteira no enteiro mundo, concreto e abstracto.
Miguel Dubois.
CANTIGA PARA AMAR E ODIAR
Pontevedra, ao 8 de setembro de 2008
Anuncio despacio o paso do tempo lento,
Habito, sempre, o espazo correspondente,
Medito, fondamente, o fondo do meu principio de meu ser e do meu
estar.
Son e estou para ser e estar o que quero ser e estar.
Respeto o espazo alleo,
A palabra que despide amor constante.
Sempre rexeito, constanmete,
O odio ao que detesto.
As inxustizas habitan en mundos despiadados
E as liberdades máis elementáis son violadas,
A xeito de constante traición.
De que mala palabra vestirás hoxe
A túa lingua de serpe bárbara.
De que xeito crabarás coitelos mentiráns polas costas.
Mais eu estou tranquilo,
Namentras creo no amor aceso.
Miguel Dubois.
Anuncio despacio o paso do tempo lento,
Habito, sempre, o espazo correspondente,
Medito, fondamente, o fondo do meu principio de meu ser e do meu
estar.
Son e estou para ser e estar o que quero ser e estar.
Respeto o espazo alleo,
A palabra que despide amor constante.
Sempre rexeito, constanmete,
O odio ao que detesto.
As inxustizas habitan en mundos despiadados
E as liberdades máis elementáis son violadas,
A xeito de constante traición.
De que mala palabra vestirás hoxe
A túa lingua de serpe bárbara.
De que xeito crabarás coitelos mentiráns polas costas.
Mais eu estou tranquilo,
Namentras creo no amor aceso.
Miguel Dubois.
domingo, 7 de septiembre de 2008
AMOR SI...NON AO EGOTISMO
Pontevedra, ao 7 de setembro de 2oo8
Canto che quero, meu doce amor,
Canto amor puro nun sopro silencioso.
O amor é un silencio constante
Que da e recibe dabondo.
Dareiche tanto, meu amor,
Que queres que eu faga por tí, meu amor?
Silenciar as dores da noi pecha?
Que queres que eu faga pot tí, meu mar?
Darche a miña vida enteira?
Entregarche o meu pensamento íntegro?
Durmen ao sol uns lagartos verdes
E atrás dos verdes piñeiros,
Pentiados polo vento do Sul forte da invernía total.
Ti e máis eu amándonos enteiros e íntegros.
Entregados ao amor dos nosos corpos espidos,
Entregados ao noso intelecto compreto,
Namentras unha linguaxe que balbucéa e palpita,
Ao ritmo de suspiros completos e prolongados.
E, de súpeto, sen quérelo,
Atópomo abrazado ao símbolo da libertad,
Que es ti, meu grato amor doce.
Que sin sentido é non querer e non amar.
Que absurda sequedade é a falla de amor.
Dame, canto, máis amor mellor.
O amor o é todo,
A mañá longa e sumisa
A tarde complicada abstracta
Ou a noite escura.
O que non ama é o que non se quere.
O egoista constante non ama,
Por iso constamente, rexeito,
A inxustiza e o desamor.
Miguel Dubois.
Canto che quero, meu doce amor,
Canto amor puro nun sopro silencioso.
O amor é un silencio constante
Que da e recibe dabondo.
Dareiche tanto, meu amor,
Que queres que eu faga por tí, meu amor?
Silenciar as dores da noi pecha?
Que queres que eu faga pot tí, meu mar?
Darche a miña vida enteira?
Entregarche o meu pensamento íntegro?
Durmen ao sol uns lagartos verdes
E atrás dos verdes piñeiros,
Pentiados polo vento do Sul forte da invernía total.
Ti e máis eu amándonos enteiros e íntegros.
Entregados ao amor dos nosos corpos espidos,
Entregados ao noso intelecto compreto,
Namentras unha linguaxe que balbucéa e palpita,
Ao ritmo de suspiros completos e prolongados.
E, de súpeto, sen quérelo,
Atópomo abrazado ao símbolo da libertad,
Que es ti, meu grato amor doce.
Que sin sentido é non querer e non amar.
Que absurda sequedade é a falla de amor.
Dame, canto, máis amor mellor.
O amor o é todo,
A mañá longa e sumisa
A tarde complicada abstracta
Ou a noite escura.
O que non ama é o que non se quere.
O egoista constante non ama,
Por iso constamente, rexeito,
A inxustiza e o desamor.
Miguel Dubois.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)