Mágoa, polas palabras torpes
Firan os sentimentos alleos.
Que mágoa máis grande
Ter que alimentarse da torpeza
Sumida nunha venganza absurda de palabras inútiles.
Grazas por danarme os meus sentimentos,
Porque grazas a tí son máis forte.
Que mágoa é medrar por mor
Da dor allea,
Mais o dano que me achegas
Faime ser máis home.
Que mágoa máis grande,
As verbas tortas
As miradas tremendas
Que mágoa máis grande
É ser coma eres tí,
Daríame pena ser
Coma ti eres
A venganza non é boa
E a mentira
É unha constante presa temporal
E non están os tempos
Para perdelo tempo
En absurdas filosofías
Que firen os sentimentos alleos.
Que mágos.
Miguel.
miércoles, 10 de septiembre de 2008
lunes, 8 de septiembre de 2008
AMOR SUPREMO
Pontevedra, ao 8 de setembro de 2008
Habito no mundo enteiro
Para habitalo enteiro.
Habito en ti enteira,
Para posuir teu amor enteiro.
Habito e vivo, contra vento e maré.
Habito no mundo porque estou no mundo enteiro.
Para habitalo enteiro.
En cada segundo
En cada intre perdido
No habitáculo do tempo tremendo.
Estou eiquí para quererte tanto,
E perdelas horas enteiras nos teus beizos amorosas.
Habito no mundo enteiro
Para estar máis perto de tí,
Da quentura e da chama do amor aceso.
Que lento serán de amor me asulaga
A rente da calor reverenciada.
Ouh amor de amores
de tódolos amores concretos e abstractos
As noites mouras,
Convírtense en días de plena luz
Débome a túa fermosura permanente.
Débome a tí enteira no enteiro mundo, concreto e abstracto.
Miguel Dubois.
Habito no mundo enteiro
Para habitalo enteiro.
Habito en ti enteira,
Para posuir teu amor enteiro.
Habito e vivo, contra vento e maré.
Habito no mundo porque estou no mundo enteiro.
Para habitalo enteiro.
En cada segundo
En cada intre perdido
No habitáculo do tempo tremendo.
Estou eiquí para quererte tanto,
E perdelas horas enteiras nos teus beizos amorosas.
Habito no mundo enteiro
Para estar máis perto de tí,
Da quentura e da chama do amor aceso.
Que lento serán de amor me asulaga
A rente da calor reverenciada.
Ouh amor de amores
de tódolos amores concretos e abstractos
As noites mouras,
Convírtense en días de plena luz
Débome a túa fermosura permanente.
Débome a tí enteira no enteiro mundo, concreto e abstracto.
Miguel Dubois.
CANTIGA PARA AMAR E ODIAR
Pontevedra, ao 8 de setembro de 2008
Anuncio despacio o paso do tempo lento,
Habito, sempre, o espazo correspondente,
Medito, fondamente, o fondo do meu principio de meu ser e do meu
estar.
Son e estou para ser e estar o que quero ser e estar.
Respeto o espazo alleo,
A palabra que despide amor constante.
Sempre rexeito, constanmete,
O odio ao que detesto.
As inxustizas habitan en mundos despiadados
E as liberdades máis elementáis son violadas,
A xeito de constante traición.
De que mala palabra vestirás hoxe
A túa lingua de serpe bárbara.
De que xeito crabarás coitelos mentiráns polas costas.
Mais eu estou tranquilo,
Namentras creo no amor aceso.
Miguel Dubois.
Anuncio despacio o paso do tempo lento,
Habito, sempre, o espazo correspondente,
Medito, fondamente, o fondo do meu principio de meu ser e do meu
estar.
Son e estou para ser e estar o que quero ser e estar.
Respeto o espazo alleo,
A palabra que despide amor constante.
Sempre rexeito, constanmete,
O odio ao que detesto.
As inxustizas habitan en mundos despiadados
E as liberdades máis elementáis son violadas,
A xeito de constante traición.
De que mala palabra vestirás hoxe
A túa lingua de serpe bárbara.
De que xeito crabarás coitelos mentiráns polas costas.
Mais eu estou tranquilo,
Namentras creo no amor aceso.
Miguel Dubois.
domingo, 7 de septiembre de 2008
AMOR SI...NON AO EGOTISMO
Pontevedra, ao 7 de setembro de 2oo8
Canto che quero, meu doce amor,
Canto amor puro nun sopro silencioso.
O amor é un silencio constante
Que da e recibe dabondo.
Dareiche tanto, meu amor,
Que queres que eu faga por tí, meu amor?
Silenciar as dores da noi pecha?
Que queres que eu faga pot tí, meu mar?
Darche a miña vida enteira?
Entregarche o meu pensamento íntegro?
Durmen ao sol uns lagartos verdes
E atrás dos verdes piñeiros,
Pentiados polo vento do Sul forte da invernía total.
Ti e máis eu amándonos enteiros e íntegros.
Entregados ao amor dos nosos corpos espidos,
Entregados ao noso intelecto compreto,
Namentras unha linguaxe que balbucéa e palpita,
Ao ritmo de suspiros completos e prolongados.
E, de súpeto, sen quérelo,
Atópomo abrazado ao símbolo da libertad,
Que es ti, meu grato amor doce.
Que sin sentido é non querer e non amar.
Que absurda sequedade é a falla de amor.
Dame, canto, máis amor mellor.
O amor o é todo,
A mañá longa e sumisa
A tarde complicada abstracta
Ou a noite escura.
O que non ama é o que non se quere.
O egoista constante non ama,
Por iso constamente, rexeito,
A inxustiza e o desamor.
Miguel Dubois.
Canto che quero, meu doce amor,
Canto amor puro nun sopro silencioso.
O amor é un silencio constante
Que da e recibe dabondo.
Dareiche tanto, meu amor,
Que queres que eu faga por tí, meu amor?
Silenciar as dores da noi pecha?
Que queres que eu faga pot tí, meu mar?
Darche a miña vida enteira?
Entregarche o meu pensamento íntegro?
Durmen ao sol uns lagartos verdes
E atrás dos verdes piñeiros,
Pentiados polo vento do Sul forte da invernía total.
Ti e máis eu amándonos enteiros e íntegros.
Entregados ao amor dos nosos corpos espidos,
Entregados ao noso intelecto compreto,
Namentras unha linguaxe que balbucéa e palpita,
Ao ritmo de suspiros completos e prolongados.
E, de súpeto, sen quérelo,
Atópomo abrazado ao símbolo da libertad,
Que es ti, meu grato amor doce.
Que sin sentido é non querer e non amar.
Que absurda sequedade é a falla de amor.
Dame, canto, máis amor mellor.
O amor o é todo,
A mañá longa e sumisa
A tarde complicada abstracta
Ou a noite escura.
O que non ama é o que non se quere.
O egoista constante non ama,
Por iso constamente, rexeito,
A inxustiza e o desamor.
Miguel Dubois.
sábado, 6 de septiembre de 2008
AMOR FONDO
Pontevedra, ao 6 de setembto de 2008
Non me des o Mundo enteiro, se eu cho pido,
Danme un anaquiño de paz, tan si quera.
Non me vaixas a Lúa chea do fermoso ceu,
Dame un cachiño dunha estreliña brilante.
Sosego teño do teu presente fermoso
O día está tranquilo
E pola Rúa do Sosego, circulan vehículos dormidos
O día está quedo, porque son feliz,
Porque me quero tal e coma son,
Porque non rexeito a parte mala do meu ser íntegro,
E coido con ledicia a parte bonita do que eu son.
As farolas durmen acesas, dereitas polas rúas da cidade.
Os amantes constantes, bícanse docemente.
O Río está quedo e lene
A cidade bonita soña con ser más bonita que bonita.
E eu sono para estar contigo, solos e xuntos por sempre,
Meu amor fondo.
Miguel Dubois.
Non me des o Mundo enteiro, se eu cho pido,
Danme un anaquiño de paz, tan si quera.
Non me vaixas a Lúa chea do fermoso ceu,
Dame un cachiño dunha estreliña brilante.
Sosego teño do teu presente fermoso
O día está tranquilo
E pola Rúa do Sosego, circulan vehículos dormidos
O día está quedo, porque son feliz,
Porque me quero tal e coma son,
Porque non rexeito a parte mala do meu ser íntegro,
E coido con ledicia a parte bonita do que eu son.
As farolas durmen acesas, dereitas polas rúas da cidade.
Os amantes constantes, bícanse docemente.
O Río está quedo e lene
A cidade bonita soña con ser más bonita que bonita.
E eu sono para estar contigo, solos e xuntos por sempre,
Meu amor fondo.
Miguel Dubois.
FLOR DELICADA
Pontevedra, ao 6 de setembro de 2oo8.
Que necia verba vóa bolboreta torpe
No ar doce do xardín polícromo.
Que suma delicadeza a cor dos xeranios vermellos,
Que flor de desexo intenso
Asumo no paso do tempo vivido.
Achégome a vedade ,íntegro,
Fuxo bulindo
Do marmurio mentirán.
Xardín delicado das flores delicadas
Acollerme non lugar
Á vosa rente,
Lene e quedo.
Miguel Dubois.
Que necia verba vóa bolboreta torpe
No ar doce do xardín polícromo.
Que suma delicadeza a cor dos xeranios vermellos,
Que flor de desexo intenso
Asumo no paso do tempo vivido.
Achégome a vedade ,íntegro,
Fuxo bulindo
Do marmurio mentirán.
Xardín delicado das flores delicadas
Acollerme non lugar
Á vosa rente,
Lene e quedo.
Miguel Dubois.
MENTIRA. MÁGOA!
Pontevedra, ao 6 de setembro de 2008.
Palabra tebra, marmurio falso,
Falsa palabra,
Engano miserento,
Deshaucio personal,
Infelicidade transmisora,
Sinistro da palabra morta.
Mentira constante descubro,
Na infeliz mente insconstante.
Mágoa o exceso da palabra,
O antiverso a palabra escachada,
Mágoa miseria humana,
Chama dabondo no mundo incomprensible.
Mentira e mentira Amén, por sempre.
Miserenta palabra rota e absurdo
Palabras falsas ateigadas
Do máis desalentador aire xusto.
Chaman a mentira,
Están reconstruíndo a mentira
Denantes constrído.
Miguel Dubois.
Palabra tebra, marmurio falso,
Falsa palabra,
Engano miserento,
Deshaucio personal,
Infelicidade transmisora,
Sinistro da palabra morta.
Mentira constante descubro,
Na infeliz mente insconstante.
Mágoa o exceso da palabra,
O antiverso a palabra escachada,
Mágoa miseria humana,
Chama dabondo no mundo incomprensible.
Mentira e mentira Amén, por sempre.
Miserenta palabra rota e absurdo
Palabras falsas ateigadas
Do máis desalentador aire xusto.
Chaman a mentira,
Están reconstruíndo a mentira
Denantes constrído.
Miguel Dubois.
miércoles, 3 de septiembre de 2008
REFLEXIÓN INTERNA
Ardán, ao día 3 de setembro de 2008.
O día está neboento, tranquilo e algo gris e escuro.
O corazón quente, aceso e ledo
E os días enteiros, pasan bastantes,
Sobre os días de tódolos días vividos.
An anguria bate con forza absurdamente,
E o dereito a vivir dignamente,
Fainos felices aos habitantes privilexiados
Deste Mundo de tanto mundos diferentes.
Mundos de primeira clase.
Mundos de segunda orde.
E o mundo de todo mundo esquencido,
Hoxe é o comezo dun mes novo,
Quizaves o Mundo enteiro,
Cambiara de xeito superficial,
Cambiara a súa pel vital de vivir aparentemente,
Pero no fondo da hestoria humana
Seguemos sendo os mesmos homes e mulleres
Habitando outros tempos históricos.
A esencia do home e a muller,
Quizáves sexa a mesma de sempre,
Por tódolos tempos dos tempos vividos e habitados agora
Miguel Dubois.
O día está neboento, tranquilo e algo gris e escuro.
O corazón quente, aceso e ledo
E os días enteiros, pasan bastantes,
Sobre os días de tódolos días vividos.
An anguria bate con forza absurdamente,
E o dereito a vivir dignamente,
Fainos felices aos habitantes privilexiados
Deste Mundo de tanto mundos diferentes.
Mundos de primeira clase.
Mundos de segunda orde.
E o mundo de todo mundo esquencido,
Hoxe é o comezo dun mes novo,
Quizaves o Mundo enteiro,
Cambiara de xeito superficial,
Cambiara a súa pel vital de vivir aparentemente,
Pero no fondo da hestoria humana
Seguemos sendo os mesmos homes e mulleres
Habitando outros tempos históricos.
A esencia do home e a muller,
Quizáves sexa a mesma de sempre,
Por tódolos tempos dos tempos vividos e habitados agora
Miguel Dubois.
martes, 2 de septiembre de 2008
DELICIA CONTRA AMARGURA
Pontevedra, ao 2 de setembro de 2008
Imos para avante, con dabondo carga pesada.
Facemos a vida enteira no camiño cotián.
Días doces coma a marmelada doce,
Fanal do Rei e da Raíña.
Días amargos coma o zume do limón amarelo.
O pensamento viste de elegante color camuflado,
de camuflado vai o pensamente habitado,
e non di o que pensa, mágoa,
é entón cando as palabras pronunciadas
levan vestido de pantasma mintirán.
Habitan as mentiras enteiras,
o falso froito de pensamento amargo,
amargo de non apertar a vida enteira
coa forza debida e habida.
Fora falsos choros e laios de falsa queixume adverso e inútil
peito aberto a vida enteira,
alta a testa e fito a mirada comprida longa, rebelde e disidente
na falsedade dunha mirada traizoeira.
Visto de verdade enteira o pensamento enteiro
canto cancións de ledicia absoluta,
descubro o senso da fervenza feliz,
habito, sinto e toco.
Paso a vida enteira
vestido de sorriso diminuto
pero verdade enteira.
Atraveso os cruces dos camiños
polos camiños que a vida me di
e vivo dabondo e toco lene.
Sinto coma se henche
a vida enteira de ledicia pura.
Miguel Dubois.
Imos para avante, con dabondo carga pesada.
Facemos a vida enteira no camiño cotián.
Días doces coma a marmelada doce,
Fanal do Rei e da Raíña.
Días amargos coma o zume do limón amarelo.
O pensamento viste de elegante color camuflado,
de camuflado vai o pensamente habitado,
e non di o que pensa, mágoa,
é entón cando as palabras pronunciadas
levan vestido de pantasma mintirán.
Habitan as mentiras enteiras,
o falso froito de pensamento amargo,
amargo de non apertar a vida enteira
coa forza debida e habida.
Fora falsos choros e laios de falsa queixume adverso e inútil
peito aberto a vida enteira,
alta a testa e fito a mirada comprida longa, rebelde e disidente
na falsedade dunha mirada traizoeira.
Visto de verdade enteira o pensamento enteiro
canto cancións de ledicia absoluta,
descubro o senso da fervenza feliz,
habito, sinto e toco.
Paso a vida enteira
vestido de sorriso diminuto
pero verdade enteira.
Atraveso os cruces dos camiños
polos camiños que a vida me di
e vivo dabondo e toco lene.
Sinto coma se henche
a vida enteira de ledicia pura.
Miguel Dubois.
SER O QUE QUERES SER
Pontevedra, ao 2 de setembro de 2008
Pasa, coma se nada pasara.
Pasa bulindo, ou cantando
a cantiga do home feliz.
Pasa sen medo, descuberto
aberto ao mundo enteiro,
pasa pasando pasados pausados,
e non medra no mundo da aprendizaxe.
Estou, como se nada estivera,
estou no mundo sen vivir no mundo,
porque estou achegado ao desoñecemento
do real e do palpable.
Estou no mundo enteiro
estou no recuncho das palabras perdidas,
estou nos intres perdidos,
estou na ledicia constante
e no derrame do desacougo perdido.
Estou aquí, detrás destas escritas palabras,
pero non me oculto nas palabras;
fico espido de palabras enteiras,
porque son o que quero ser.
Miguel Dubois.
Pasa, coma se nada pasara.
Pasa bulindo, ou cantando
a cantiga do home feliz.
Pasa sen medo, descuberto
aberto ao mundo enteiro,
pasa pasando pasados pausados,
e non medra no mundo da aprendizaxe.
Estou, como se nada estivera,
estou no mundo sen vivir no mundo,
porque estou achegado ao desoñecemento
do real e do palpable.
Estou no mundo enteiro
estou no recuncho das palabras perdidas,
estou nos intres perdidos,
estou na ledicia constante
e no derrame do desacougo perdido.
Estou aquí, detrás destas escritas palabras,
pero non me oculto nas palabras;
fico espido de palabras enteiras,
porque son o que quero ser.
Miguel Dubois.
lunes, 1 de septiembre de 2008
U-la a verdade constante?
Ardán ao 1 de setembro de 2008.
A forma discontinua e inacabada
da palabra inaudita,
o síndrome da mentira absoluta,
a deformidade do sentito vital.
U-la forza da verdade íntegra e comprobada?
U-los ventos perdidos da esperanza perdida?
U-la ilusión pertinente do vento de o Norte,
Simboloxía da ceibitude completa e absoluta.
Onde ficaron os síntomas decadentes
da derradeira maré negra?
Ventos perdidos,
no medio dos espazos abertos,
pérdida da palabra sabida constantemente.
Miguel Dubois.
A forma discontinua e inacabada
da palabra inaudita,
o síndrome da mentira absoluta,
a deformidade do sentito vital.
U-la forza da verdade íntegra e comprobada?
U-los ventos perdidos da esperanza perdida?
U-la ilusión pertinente do vento de o Norte,
Simboloxía da ceibitude completa e absoluta.
Onde ficaron os síntomas decadentes
da derradeira maré negra?
Ventos perdidos,
no medio dos espazos abertos,
pérdida da palabra sabida constantemente.
Miguel Dubois.
setembro xa está aquí
Pontevedra, ao 31 de agosto do 2008.
SETEMBRO, ENTRA.....
O tempo pasa sumiso, silandeiro
O tempo vai xemendo espazos
vividos,
de suma felicidade
e fonda tristura moura.
Cantas verdades imos construíndo,
no día a día das verdades fondas
e as mentiras miserentas.
Cumio do laio aberto
a verba liberdade,
palabra secuestrada.
Berro do soldado ferido
No medio do absurdo combate.
Guerra das mortes inútiles,
Mortes inútiles das guerras
asasinas,
palabras hocas coma pipas de viño
tinto mal fermentado.
O campo enteiro,
Cambia mútase
a vida enteira,
o presente, como, agora mesmo
é o futuro?
Fonte da inquedanza
esperanza ,auga limpa da mina
As pedras están frías e limpas
e fío do suor tenro e amargo
vaime caído pola frente ancha
De poucas ideas e útiles.
Diviso as arbres perto da fontiña
E marmullo das mulleres
nerviosas
no fondo do camiño que vai a
pétrea Igrexa.
Camiño polos camiños,
e ando cós andares tranquilos
preguntándome que terá
a razón de tódolas razóns,
e, por certo:
quen será o memos mentirán?
Collo o meu pano te tea branco,
e cun gozo absurdo
limito a forza do meu exceso de ar.
Non sei se perdo o tempo
de tódolos tempos,
ou son coma Marcel Proust,
Que vai na precura dun tempo
perdido
que xa non exite.
Foi hestoria limitada,
un tempo que foi e que vóu
sen lle dares permiso a ningén.
Dou voltas ao meu maxín
e dame a impresión que son,
o que debo ser e estar.
Mais parece coma non existira.
Fito dereitillos os meus ollos
nas últimas lecturas.
de libros esquencidos
o quizaves de libros absurdos,
Maiakowski, Nieeztze
ou Fedor Dostowieski,
e coma se for a unha rutina
absurda.
Parece que todo ven ao mesmo
lugar
da orixen perdida.
e pasan os día enteiros
e pasan as noites dabondo
e xa non te quero coma eu te
quería, nos tempos daqula, amor.
O tempo suma e o amor resta,
o home astuto minte
e a muller lista fai Iñoranza de el.
E tanto tempo xuntos, meu caro
amor, canso.
E tanto tempo xuntos, meu amor,
Parés coma se o froito do amor
tenro
endurecera, fixerase
como amor frío,
e o amor fíxose, mágoa,
unha pedra fría
e o pase á beira do río
un lugar normal e corrente.
A paisaxe muxe coma unha vaca
famenta,
o e Sol non ten o brillo que tiña.
Miguel Dubois.
SETEMBRO, ENTRA.....
O tempo pasa sumiso, silandeiro
O tempo vai xemendo espazos
vividos,
de suma felicidade
e fonda tristura moura.
Cantas verdades imos construíndo,
no día a día das verdades fondas
e as mentiras miserentas.
Cumio do laio aberto
a verba liberdade,
palabra secuestrada.
Berro do soldado ferido
No medio do absurdo combate.
Guerra das mortes inútiles,
Mortes inútiles das guerras
asasinas,
palabras hocas coma pipas de viño
tinto mal fermentado.
O campo enteiro,
Cambia mútase
a vida enteira,
o presente, como, agora mesmo
é o futuro?
Fonte da inquedanza
esperanza ,auga limpa da mina
As pedras están frías e limpas
e fío do suor tenro e amargo
vaime caído pola frente ancha
De poucas ideas e útiles.
Diviso as arbres perto da fontiña
E marmullo das mulleres
nerviosas
no fondo do camiño que vai a
pétrea Igrexa.
Camiño polos camiños,
e ando cós andares tranquilos
preguntándome que terá
a razón de tódolas razóns,
e, por certo:
quen será o memos mentirán?
Collo o meu pano te tea branco,
e cun gozo absurdo
limito a forza do meu exceso de ar.
Non sei se perdo o tempo
de tódolos tempos,
ou son coma Marcel Proust,
Que vai na precura dun tempo
perdido
que xa non exite.
Foi hestoria limitada,
un tempo que foi e que vóu
sen lle dares permiso a ningén.
Dou voltas ao meu maxín
e dame a impresión que son,
o que debo ser e estar.
Mais parece coma non existira.
Fito dereitillos os meus ollos
nas últimas lecturas.
de libros esquencidos
o quizaves de libros absurdos,
Maiakowski, Nieeztze
ou Fedor Dostowieski,
e coma se for a unha rutina
absurda.
Parece que todo ven ao mesmo
lugar
da orixen perdida.
e pasan os día enteiros
e pasan as noites dabondo
e xa non te quero coma eu te
quería, nos tempos daqula, amor.
O tempo suma e o amor resta,
o home astuto minte
e a muller lista fai Iñoranza de el.
E tanto tempo xuntos, meu caro
amor, canso.
E tanto tempo xuntos, meu amor,
Parés coma se o froito do amor
tenro
endurecera, fixerase
como amor frío,
e o amor fíxose, mágoa,
unha pedra fría
e o pase á beira do río
un lugar normal e corrente.
A paisaxe muxe coma unha vaca
famenta,
o e Sol non ten o brillo que tiña.
Miguel Dubois.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)