Pontevedra, ao 2 de setembro de 2008
Imos para avante, con dabondo carga pesada.
Facemos a vida enteira no camiño cotián.
Días doces coma a marmelada doce,
Fanal do Rei e da Raíña.
Días amargos coma o zume do limón amarelo.
O pensamento viste de elegante color camuflado,
de camuflado vai o pensamente habitado,
e non di o que pensa, mágoa,
é entón cando as palabras pronunciadas
levan vestido de pantasma mintirán.
Habitan as mentiras enteiras,
o falso froito de pensamento amargo,
amargo de non apertar a vida enteira
coa forza debida e habida.
Fora falsos choros e laios de falsa queixume adverso e inútil
peito aberto a vida enteira,
alta a testa e fito a mirada comprida longa, rebelde e disidente
na falsedade dunha mirada traizoeira.
Visto de verdade enteira o pensamento enteiro
canto cancións de ledicia absoluta,
descubro o senso da fervenza feliz,
habito, sinto e toco.
Paso a vida enteira
vestido de sorriso diminuto
pero verdade enteira.
Atraveso os cruces dos camiños
polos camiños que a vida me di
e vivo dabondo e toco lene.
Sinto coma se henche
a vida enteira de ledicia pura.
Miguel Dubois.
No hay comentarios:
Publicar un comentario