U-la a verdade constante?

Ardán ao 1 de setembro de 2008.





A forma discontinua e inacabada


da palabra inaudita,


o síndrome da mentira absoluta,

a deformidade do sentito vital.


U-la forza da verdade íntegra e comprobada?


U-los ventos perdidos da esperanza perdida?


U-la ilusión pertinente do vento de o Norte,


Simboloxía da ceibitude completa e absoluta.


Onde ficaron os síntomas decadentes


da derradeira maré negra?


Ventos perdidos,


no medio dos espazos abertos,


pérdida da palabra sabida constantemente.



Miguel Dubois.

setembro xa está aquí

Pontevedra, ao 31 de agosto do 2008.



SETEMBRO, ENTRA.....




O tempo pasa sumiso, silandeiro


O tempo vai xemendo espazos



vividos,


de suma felicidade



e fonda tristura moura.



Cantas verdades imos construíndo,



no día a día das verdades fondas



e as mentiras miserentas.



Cumio do laio aberto


a verba liberdade,


palabra secuestrada.


Berro do soldado ferido


No medio do absurdo combate.


Guerra das mortes inútiles,



Mortes inútiles das guerras



asasinas,



palabras hocas coma pipas de viño



tinto mal fermentado.


O campo enteiro,



Cambia mútase



a vida enteira,



o presente, como, agora mesmo



é o futuro?



Fonte da inquedanza



esperanza ,auga limpa da mina



As pedras están frías e limpas



e fío do suor tenro e amargo



vaime caído pola frente ancha



De poucas ideas e útiles.


Diviso as arbres perto da fontiña



E marmullo das mulleres


nerviosas



no fondo do camiño que vai a



pétrea Igrexa.


Camiño polos camiños,



e ando cós andares tranquilos



preguntándome que terá


a razón de tódolas razóns,



e, por certo:



quen será o memos mentirán?



Collo o meu pano te tea branco,


e cun gozo absurdo



limito a forza do meu exceso de ar.



Non sei se perdo o tempo



de tódolos tempos,



ou son coma Marcel Proust,



Que vai na precura dun tempo



perdido



que xa non exite.



Foi hestoria limitada,



un tempo que foi e que vóu



sen lle dares permiso a ningén.



Dou voltas ao meu maxín



e dame a impresión que son,



o que debo ser e estar.



Mais parece coma non existira.



Fito dereitillos os meus ollos



nas últimas lecturas.



de libros esquencidos



o quizaves de libros absurdos,



Maiakowski, Nieeztze



ou Fedor Dostowieski,



e coma se for a unha rutina



absurda.



Parece que todo ven ao mesmo



lugar


da orixen perdida.



e pasan os día enteiros




e pasan as noites dabondo



e xa non te quero coma eu te



quería, nos tempos daqula, amor.



O tempo suma e o amor resta,




o home astuto minte



e a muller lista fai Iñoranza de el.



E tanto tempo xuntos, meu caro



amor, canso.





E tanto tempo xuntos, meu amor,




Parés coma se o froito do amor



tenro




endurecera, fixerase




como amor frío,



e o amor fíxose, mágoa,



unha pedra fría



e o pase á beira do río



un lugar normal e corrente.


A paisaxe muxe coma unha vaca



famenta,


o e Sol non ten o brillo que tiña.








Miguel Dubois.

O CAMPO ENTEIRO, NO MEDIO DA ALDEA MESMA

Pontevedra, ao 25 de agosto de 2008.










Aires Bós me chegan da terra da compañeira,



Arxentina enteira sen Pampa nen mate


Nen churrasco de rico gando pampeiro.





Bos Aires me chegan da terra de Xudán



Antre a Pontenova e Meira,



Provincia de A Coruña.




A terra está viva,



porque da o froito das patacas sabrosas,


namentras nelas penso,


afáiseme a boca clara






coma unha xerra de auga deliciosa



fresca na mina á rente do camiño á Igrexa Santa.




desa fermosa aldea senlleira,



ancorada, sen dúdida no meio da beleza fonda.




Que mellor que o cante dunhas palabras abertas,




ao mundo da fermosa paisaxe,




Campos de froito vivo,



achegado ao canto dos paxaros ceibos,


voar ceibo de liberdade absoluta.







Miguel Dubois.

NUEZ CON SALTAMONTES

Pontevedra del Lérez a 29 de agosto de 2008



Que rápido pasaron,

Los tranquilos paseos marítimos

Lentitud paz y sosiego

Ternura del mar móvil,

Qué rápido sucedió

La quietud de lo lento,

El respirar despacio,

El aspipar puro

de la brisa marina y salada.


Que rápido fue todo,

La vela hinchada

Por la fuera del viento,

Que viento lento

Hinchaba la cuenca de la vela.


El sol plataeba el manto azul marino,


Y sube y baja


Ola contra ola


Delirio el mar soñado.


Espuma de la ola rota,

Lágrimas de la cuenca del ojo abierto,

Derramando lágrimas de limón caliente.


La Isla de Arousa descansa tranquila


En frente, si, cubierta de verdes pinos.


El faro balnco y poderoso


Se yergue erecto y poderoso con una corona verde,


La Playa de Rons y sus construcciones,


De visión tranquila y natural


De poderoso belleza de pequeña playa solitaria.


Los barcos saltan como saltamontes castaños y traviesos


Cómo en los en los campos de maíz verde.


Y las espigas blancas están a punto


De dar el grano del maíz dorado.


La cáscara flotante,


Da saltos, constamente, en el medio de la Ría de Arousa


Por los tempos de todos los tiempos.





Miguel Dubois.

TANTO AMOR, NO SÉ

Galicia no mes de agosto, o 29 do 2008.



No sé si te quise,


porque no sé si te quería.


Tanto quise y tanto que no quise,

Pero quería querer loque quería.

No sé si de tanto querer,

Rompí el saco del amor, invadido.

No sé sí agoté todo el amor existente.

Pero te quería más y más.

Tanto te quise,

Que agoté el hecho de amarte tanto.


Rompí el amor entero,

Fuí como el cristal roto de un inservible vaso viejo y absurdo.

Pero de querer tanto

Casi temo de no quererme.

Y el amor íntegro,

nacía cada mañana

cargada y luminoso

y se agotaba el amor entero,

con la caída de la noche negra.



Miguel Dubois.

MUNDO INFANTIL. Fofi y yo.

Julito nos mira sonrriente.
Asunción detrás de Julito y

Arturo o José en la bicicleta.

Calculo que sería el año de
1960 o un poquito más. Otro

verano en Rons.

BEIJINJ, CAPITAL do MUNDO

BEIJINJ, A CAPITAL do MUNDO




Pontevedra, ó 24 de agosto de 2008.







Hoxe remata a bela realidade de Beijing,


Confluenza exacta de seres humanos diferentes.



De hoxe, en adiente, abren novas portas



Ao mundo enteiro.




Mundo da Olimpiada Universal,



Confluencia de razas e culturas,



Respecto íntegro a ser humano.



Beijing deixa abertas as súas portas,



E cada un dos seus visitantes,



Levará unha imaxen máxica,



Gravada na lembranza de seu corazón.



Beijinj non di adeus,




Aos habitantes da sumisa Terra,



Cultura das culturas,



Rachamento absoluto



Das ideas ailladas,



E o Gran Mundo afaise un cachiño



Máis pequeno e sinxelo.



China medra, inmensamenta,



E chineses e chinesas,



Van sendo máis iguais,



Ao restos do seres semellantes.




China forte e emerxente,



Futuro forte,



China máxica de ríos fermosos,


cancións fermosoas,





e deliciosa cultura.




China ábrese ao mundo



Coma un gran paxaro ceibo,



Na percura dun mundo mellor.



A dureza do Libro Bermello de




Mao - Tse - Tun,



ficou na memoria, vivo



E nas rúas europeas de París,




Cando alí polos anos de 1970




e algúns anos máis,




habitaban os vietnamitas,




pertiño da casa de Jean Paul Sartre.




Ali, entón, ficou, na enorme Praza da Victoria,




De Tiananmen ,



A Victoria Perdida,


A Derrota Gañada,



e as arbres escachadas.



Campos inmensos de arroz blanco sumiso,



Dureza do campo, duramente, traballado, sen sosego



Trasego de chineses entregados



Ao urbanismo das grandes cidades



Da máxica China Mandariña,



Xurdiron, sen dúbida,


Fermosos xardíns



de lemoeiros habitados de fermosura fresca



e laranxeiros habitados de fermosa cor perfecta




eran os donos da Plaza Bermella,




E a Estrela Bermella,




Afacíase diferente,




e China abre, agora, as súas enormes portas




Ao Mundo Enteiro.




Murallas Chinas fermosas,



Defesonras antigas dun pobo enteiro,




China emerxe forte e potente,




Rematan os Xogos Olímpicos,




Mais segue o culto á tódola beleza Chinesa,




Que non se mide,



Que non se pesa,



E se vive,




Nós días de tódolos días vividos,






Miguel Dubois.

DORNA EN AGOSTO

Pontevedra, ao 24 de agosto de 2008.




De que maneira, certeira, iba sintíndome

Como un ser asistente ao belo espectáculo vital.

A forza do vento do Norte,

Batía coa a súa forza agarimante,

Labazadas de ar ceibo E tépedo

Sentín que o vento era o dono intenso

Dos movementos dos nosos cabelos,

Fíos cansos e tensos que o vento penteaba

A súa vontande natural e decisa.

Sentín unha fonda beleza interior,

Cando eramos víctimas do movemento mariño,

Antre un intenso subir e baixar

De ondas vestidas de beleza extrema.

Namentras o que falabamos,

Era un producto de palabras belas,

Que o vento levaba, lixeiro

Entre vocablos carregados de amor intenso,

En lembranza pertinente e penitente.

Lémbraste meu amigo,

Lémbraste daqueles tempos de tódolos tempos?

Naqueles anos de maxia infantil,

Que eramos mariñeiros de dorna a vela latina e branca

Coa forza absoluta duns longos remos?

Fomos os derradeiros mariñeiros da infanza absoluta,

E o mar baticaba co Nortón traidor,

Nun serán perdido de mes de Agosto caluroso.

Barco e dorna grande,

Habitantes de longas lembranzas,

Illas de Pedra, a rente,

O Con do Roibo ao estribor,

E a babor as doces agarimos do amor en cío.

Canto amor, meu amor!

Amor fondo con mar de fondo,

E eu me sumiso me sumo a un paseo en dorna

Nun serán perdido do verán das lembranzas.




Miguel Dubois.

flores fondas neste ano de 2008

Flores fondas, fermosura



desta polícroma flor perdida,



primavera intensa,




cumio colorido,




nazón da beleza constante,




aberto estóu a gama do colorido fondo.




Voces de lus creativa;




invédeme os extremos dos dedos longos



como alfinetes que apuntan dereitos,



a unha combinación fixa




de letras esparramadas,



que contrúen as palabras dos versos perdidos



e cosidos con fíos de fermosura fresca.



Flor intensa que habitas os límites



da vida constante,



que queima, sen piedade ,



e que suman anos de abondo.



Vida das vidas, na que habito,



habitante solitario de min mesmo,




ser solidario constante e rutinario.




A vida íntima é natural



e afáiseme unha rutina estúpida




que me afunde




na lembranza de que son un nome concreto,



que eleva en cifras a vida vivida,



e as veces esquenzo o presente



do verbo amar,



e, as veces, penso,



que un día vivía pendurado,



antre os teus beizos



e que de mañanciña



abríanme constante



a túa boca definida




e o abrir e pechar dos teus beizos




era unha linguaxe concreta



e sometidos a un suspiro constante




de ledicia fonda.




E, de sócato,



eras fonda noita escura



e convertíaste



no día fermoso e lindo



para esquecer os límites do verbo amar.



Eu era coma un ser metamorfoseado


eu era coma un ser esquencido,


cambia dabondo dentro dos límites cambiables


e facíame presente,


coma a necesidade intensa,



de esquencerme nun lugar ilimitado



dos teus sonos nos coemzos do mes de maio.



Flores fermosas, margaridas de cores,




e habitante constante da fermosura.



Dame azas para voar en liberdade,



dame bágoas para chorar os desamores,



que doen pero non choran,



e dame panos teus panos brancos,


para secarme as dores que crevan


e escachan a delicia.



E un día, se quixeras,



dame vida cando xa non a teña;



e así seréi aquel ser estrano



que nunca morreu laiando de medo,



e se algún día morrérei




fareino do mal de mil amores.








Miguel Dubois.

rosie thomas

Esquezamos a dor que fira,
E xungamos a nosa delicia tenra,
Coas cancións de Rosie Thomas.

Fagamos do Mundo un espazo de Paz intensa.
Cubramos os campos de balas mortíferas,
De bandeiras brancas e grandas.



Miguel.

DÍA DE VERÁN

Abre o día estival

Coa enorme potencia vital

Da luz solar.

Non me firas meus ollos azuis

Amado día.

Non violentes a dozura

Da pasada noite fermosa

Longa de amor ferinte.

Coma doce coitelos de amor

Meu querido abrente

Miña amada e querida muller

Durme sonos fermosos.

O abrente é senlleiro e tranquilo

Non espertes

A muller querida.

Que a túa luminosidade fonda

Alumee seu terno corazón ledo.

O Sol mañanceiro

Estala no seu fermoso brillar intenso

O día rebenta

O día nace

O día estala

De intensa fermosura.

Deixamos soterrado

Toda unha noite

De amor intenso

Meu intenso amor.

Digamos “bos días”

A luminosidade aberta

Pola forza da luz solar.

Nada é comparable

A fermosura deste amencer gratuíto e cotiá

Xa comezou o día

Xa soterramos a noite

Dende que o día naceo

Polo fermoso abrente.

Mais polo día enteiro

Tamén, te amarei

Porque pola noite enteira

Tamén te amei.

Miguel Dubois.

VIDA

Pontevedra, ao 21 de setembro de 2007. A vida vaise erguendo có paso da suma intacta dos tempos vividos. Un día falaremos do vivido e marcharemos paseniñamente O día consistía en fondas emocións Habitadas de ledicia intensa De medo absurdo e preto. Un tempo, foise convirtido Nunha total suma de horas parciáis. Eiquí estou a estas alturas desta vida, Sen cumplir os soños que poideron ser reáis. A vida é coma unha novela singular Ou unha verdade plural De múltples capítulos, Que ainda non remataron. Capítulos ledos, Sorrisos de meniños Asulagados de bicos tenros e apertas transparentes. Constantes. Amor de amores A vida foron aqueles días tristes e pretos. Nos que a negrura da noita fonda facía Fondo asugalamento do meu interior Valeiro e tremendo. De que me val a palabra morta e valeira? Cales serán as letras carregadas De espranza constante e aberta ao mundo Enteiro E as verdades ocultas? E a filosofía da miseria constante? Ou do deixade ser e deixade facer Anterga política gavacha ? De que xeito soterrraremos A mentira que fire e que mata? Cando falaremos coa verdade Nos beizos? Cando deixaremos de ser O que nos non queremos ser E ser perfectos actores mintiráns? Busca a verdade inmesa, A que enche dabondo. Rexeito , totalmente, e de certo, a palabra Miserenta. Día a día vou construíndo Un mundo diferente, Facendo do absurdo Un coxunto de verdades enteiras No meio das néboas outonolas. Cruzaréi o parques ateigados De follas castañas E as arbres espidas. Son o anunzamento Do cambio climático. Mais as augas do Río Lérez, Seguen quedas e verdes. A bela paisaxe é diferente, Pero ben sendo a mesma, Con menos engadidos. O corazón segue o seu constante latexo Incansable. E o testa fría pensa no que son, No intre exacto, Nas verbas perdidas de xeito absurdo. A dia segue, e sego ateigado no Pensamento activo. Algúns soños fun perdendo Polos camiños da vida, Mais xamáis, nunca,perderei A constante espranza, Aquela que me invita A sobrevivir o campo Da verdade no día a día. Miguel Dubois.

AMOR AO PLANETA AZUL

Pontevedra, ao 22 de setembro de 2007. AMOR AO PLANETA AZUL. O mundo enteiro, o esquecemento tremendo, a barbarie Das armas mortíferas no chamado "mundo covilizado". O visto e prace dado a licenza de matar. O absurdo, o comportamento hipócrita que invade As economías máis perversas A forza absoluta e o mercado do poder absoluto. Non me mintas, perverso can mortífero, Coa infamia do medo subversibo. Non xeneres no mundo decadente. A miseria que invade o Planeta ferido, A riqueza ben se afae ao poder Coma arma mortífera polas rúas de Bagdad. Unha vez desfeito todo Iremos na percura douto miserento. Faremos da verdade casual, Un mundo de poder esaxerado. Entón o Mundo seguirá xirando, De xeito absurdo e quebradizo As leises naturáis, Coma vidros escachadas Das esquecidas fiestras, Estalarán sen piedade algunha A branca fermosura dos casquetes polares Iniciando, por ende, a súa desaparción, Froita tremenda, Do comportamento irracional O fume asulagará o ar limpo, Da bela atmosfera As fermosas praias Afundiranse miserentamente, No esquecemento do sólido E pasarán a ser o mundo submarino As areas finas e claras, nas que un día deitámonos, Serán, mágoa. Unha cor crara sumerxida no fondo mariño.. As casas da beiramar serán froito do verde mar. E as bágoas, das nosas facianas, Serán anguriadas fervenzas Que expresen a irracionalidade humana, Os intereses egoístas, Xenerarán máis pobreza A falla de soliedaridade ansiada, E con absurdas mentiras Emerxerá o tremendo mundo irracional. Sobe, sen dúbida a temperatura interior terráquea Ulo respecto a Nai Natureza? É lóxica a linguaxe absurda da sen razón? Vamos perdendo as esperanza da recuperación Aínda que non nos rendemos ante o cataclismo provocado, Mans espidas medrosas e expresivas Poñeremos nas nosas Testas carregadas de fermosas lembranzas pretéritas Non embargantes a miserente política do absurdo Invanden os camiños da vida. Demóslle tempo a esperanza Demóslle todo o noso respeto Ao froito da vida. Miguel Dubois.