Pontevedra, ao 24 de agosto de 2008.
De que maneira, certeira, iba sintíndome
Como un ser asistente ao belo espectáculo vital.
A forza do vento do Norte,
Batía coa a súa forza agarimante,
Labazadas de ar ceibo E tépedo
Sentín que o vento era o dono intenso
Dos movementos dos nosos cabelos,
Fíos cansos e tensos que o vento penteaba
A súa vontande natural e decisa.
Sentín unha fonda beleza interior,
Cando eramos víctimas do movemento mariño,
Antre un intenso subir e baixar
De ondas vestidas de beleza extrema.
Namentras o que falabamos,
Era un producto de palabras belas,
Que o vento levaba, lixeiro
Entre vocablos carregados de amor intenso,
En lembranza pertinente e penitente.
Lémbraste meu amigo,
Lémbraste daqueles tempos de tódolos tempos?
Naqueles anos de maxia infantil,
Que eramos mariñeiros de dorna a vela latina e branca
Coa forza absoluta duns longos remos?
Fomos os derradeiros mariñeiros da infanza absoluta,
E o mar baticaba co Nortón traidor,
Nun serán perdido de mes de Agosto caluroso.
Barco e dorna grande,
Habitantes de longas lembranzas,
Illas de Pedra, a rente,
O Con do Roibo ao estribor,
E a babor as doces agarimos do amor en cío.
Canto amor, meu amor!
Amor fondo con mar de fondo,
E eu me sumiso me sumo a un paseo en dorna
Nun serán perdido do verán das lembranzas.
Miguel Dubois.
No hay comentarios:
Publicar un comentario