|
miércoles, 13 de agosto de 2008
POR TODOS NÓS, MELLOR
ULA BRÚXULA?
Pontevedra, ao 8 de marzo de 2008.
ULA BRÚXULA?
Érguete do teu sono esquencido,
amada liberdade,
Érguete da constante mentira
verdade constante e efímera.
meu bon amigo, afirmo
que a verdade é efímera,
unha constante fervenza
de ocultas mentiras,
que de canto en vez
amosan a hipocresía constante
da verdade disfrazada
por un cúmulo de froitos convintes
por decreto lei.
Os escearios están ateigados
de excelentes actores
namentras o senso verosimil
é convertido na desidia constante.
Parece coma se todo
for, a unha nada constante.
Parece que a verdade
for a coma un barco
que o rumbo perdera,
no meio da tormenta absurda
das palabras valeiras e hocas;
daquelas mentiras
que firen dabondo e constamente.
Coma atopar o rumbo,
amada brúxula
coma atopar o Norte
no meio da constante
dimensión absurda
da palabra deformada.
Ula roseira dos ventos?
Ula beleza dun piñeiro?
Ula beleza azul e brilante
dos ceos do verán diurno e nocturno?
Como amar ao que me fire?
Como esquencer a dor que produce
a inmensa insesatez
da mentira constante?
Verbas que o vento leva,
dade o sentido exacto
a unha existencia absurda,
de odio constante
de tolos armados
de pistolas asasinas.
Dalle a forza ao vento ceibo
para que se afaga
a un xeito de vivir armónico,
Marchen palabras descafilicativas
veñan a ofrecernos amor constante
con absoluto agarimo.
Imos camiño do vento de Norte,
que agarime as nosas facianas
de fonda frescura.
Amamos a liberdade constante
condenamos a mentira,
condenamos o insulto constante,
loitamos pola paz continúa,
porque somos seres ceivos,
que día a día,
facemos máis grande
o noso espazo de amor.
O noso cor permanece aberto
a liberdade constante.
Condenamos todo tipo de violenza,
muller violentada,
muller violada,
muller asasinada,
ata que punto a tolemia e o odio,
convertiron aos homes espantasos
en tremendos asasinos
das súas víctimas?
A tristura medra no mundo da irracionalidade
e mundos ateigados de odio as voces
da tremenda tolemia.
Ula brúxula constante,
meu caro amigo?
Porque xa non sei, meu amor,
se te odio tanto
ou ámoche dabondo.
Nunca perderei
a esperanza,
e xurdir con toda a miña forza
dun mundo torpe, tolo e sen senso.
Ula brúxula, meu amigo?
Miguel Dubois.
ULA BRÚXULA?
Érguete do teu sono esquencido,
amada liberdade,
Érguete da constante mentira
verdade constante e efímera.
meu bon amigo, afirmo
que a verdade é efímera,
unha constante fervenza
de ocultas mentiras,
que de canto en vez
amosan a hipocresía constante
da verdade disfrazada
por un cúmulo de froitos convintes
por decreto lei.
Os escearios están ateigados
de excelentes actores
namentras o senso verosimil
é convertido na desidia constante.
Parece coma se todo
for, a unha nada constante.
Parece que a verdade
for a coma un barco
que o rumbo perdera,
no meio da tormenta absurda
das palabras valeiras e hocas;
daquelas mentiras
que firen dabondo e constamente.
Coma atopar o rumbo,
amada brúxula
coma atopar o Norte
no meio da constante
dimensión absurda
da palabra deformada.
Ula roseira dos ventos?
Ula beleza dun piñeiro?
Ula beleza azul e brilante
dos ceos do verán diurno e nocturno?
Como amar ao que me fire?
Como esquencer a dor que produce
a inmensa insesatez
da mentira constante?
Verbas que o vento leva,
dade o sentido exacto
a unha existencia absurda,
de odio constante
de tolos armados
de pistolas asasinas.
Dalle a forza ao vento ceibo
para que se afaga
a un xeito de vivir armónico,
Marchen palabras descafilicativas
veñan a ofrecernos amor constante
con absoluto agarimo.
Imos camiño do vento de Norte,
que agarime as nosas facianas
de fonda frescura.
Amamos a liberdade constante
condenamos a mentira,
condenamos o insulto constante,
loitamos pola paz continúa,
porque somos seres ceivos,
que día a día,
facemos máis grande
o noso espazo de amor.
O noso cor permanece aberto
a liberdade constante.
Condenamos todo tipo de violenza,
muller violentada,
muller violada,
muller asasinada,
ata que punto a tolemia e o odio,
convertiron aos homes espantasos
en tremendos asasinos
das súas víctimas?
A tristura medra no mundo da irracionalidade
e mundos ateigados de odio as voces
da tremenda tolemia.
Ula brúxula constante,
meu caro amigo?
Porque xa non sei, meu amor,
se te odio tanto
ou ámoche dabondo.
Nunca perderei
a esperanza,
e xurdir con toda a miña forza
dun mundo torpe, tolo e sen senso.
Ula brúxula, meu amigo?
Miguel Dubois.
DO NOT HATE ME. PLEASE BE QUITED
Pontevedra, 20th April 2008.
Do not hate me. Please be quieted.
Do not lose your heads,
with unfulfil thoughts
vain thoughts.
Make your own entire live ,
with all your sense of love.
I am the opposer violence's enemy.
I am the weapons' opposer.
Why do not think at the beginning to the day
with your fair ideas,
about the power of a kiss?
And why soldiers give up the Country
by the lost causes of mercilessly wars?
Give up guns,
give up hate,
keep on living
enjoy the sun shining,
and look quietly the red sunset
over the quiet Ocean.
Everything could be different,
with love,
and the desire of peace.
Do not kill your enemy,
your enemy, sometimes,
could be your perfect teacher.
and one day, perhaps,
and the end of all the possible ends,
we are going to live,
the joy of beauty.
and the dust of the deserts
could be the end
of lost and unseless causes.
Miguel Dubois.
UNIVERSITY OF EAST ANGLIA AND POETRY
UNIVERSITY OF EAST ANGLIA.
Ao día 6 de xulio de 2008
Que doce pracer significa
Acollerme o ritmo do silenzo lento.
Non son ren sen bágoas derramadas,
De amor enteiro,
Silenzo do silenzo de todolos silenzos
habidos.
Fálame de coma rematar
Do absurdo silenzo
don sen amor.
Que fonda tristura me asulaga
O predominio da inxustiza.
Ser humano auténtico,
Ser humano home,
Ser hamano muller,
U-los dereitos derretedos,
Coma manteiga branca
Nunha tixola tremenda do fondo
negro.
A vida pasa como un lóstrego perdido
No absurdo da noite da vida.
Vanse queimando os amores,
Amores de manteiga amarela,
O Mundo enteiro xira
Sobre uns persoeiros absurdos
Armados de tremendas armas
mortíferas.
O lobo negro na noite moura,
Oubea lento ao ritmo do frío
E os habitantes do lares mouros,
Demandan xustiza para
Aqueles deserdados do amor.
A manteiga énchesa da cor mais
moura
E un silenzo de armas blancas
Que corten docemente as cordas
Amarradas da prisión vital
Dunha liberdade roubada.
Agora habitaremos no mundo ceibe.
Miguel Dubois.
A MESTRA, POEMA ESCRITO POR MIGUEL DUBOIS
UNIVERSITY OF EAST ANGLIA.
10 de xulio de 2008.
De que lugar oculto
xurden as túas palabras amorosas.
Ámoche enteira no Mundo Enteiro,
e para o mundo anónimo
que non da dividendos en Wall Street.
De que maneira torpe e absurda
xúngome ao disturbio emocional
da tontería e da total insoliradiedade.
O mundo astuto,
o mundo redondo,
fae constamente negocios redondos.
E nas esquinas das rúas carregadas de
escaparates cheos,
hai un home preso da pobreza,
extendendo a súa man necesitada.
Pido a palabra ceiba,
no conxuro das bruxas,
e nos parlamentos anónimos,
namentras as vasoiras de palla
limpian os restos de inmundicia.
Que pena e supor un mundo dividido,
que pena dicir teño e non dou,
Que pena a arma mortífera,
Que pena o terror da morte,
e no laio da tarde furiosa,
vai dando paso a unha noite moura
de lembranzas de morte absurda.
Queixume de vento furacano,
nunha serán de pobres
desesperanzados,
pobres, sempre, pobres.
Miguel Dubois.
10 de xulio de 2008.
De que lugar oculto
xurden as túas palabras amorosas.
Ámoche enteira no Mundo Enteiro,
e para o mundo anónimo
que non da dividendos en Wall Street.
De que maneira torpe e absurda
xúngome ao disturbio emocional
da tontería e da total insoliradiedade.
O mundo astuto,
o mundo redondo,
fae constamente negocios redondos.
E nas esquinas das rúas carregadas de
escaparates cheos,
hai un home preso da pobreza,
extendendo a súa man necesitada.
Pido a palabra ceiba,
no conxuro das bruxas,
e nos parlamentos anónimos,
namentras as vasoiras de palla
limpian os restos de inmundicia.
Que pena e supor un mundo dividido,
que pena dicir teño e non dou,
Que pena a arma mortífera,
Que pena o terror da morte,
e no laio da tarde furiosa,
vai dando paso a unha noite moura
de lembranzas de morte absurda.
Queixume de vento furacano,
nunha serán de pobres
desesperanzados,
pobres, sempre, pobres.
Miguel Dubois.
SOLEDAD CON SILENCIOS
Sabía de la soledad del silencio,
Silencio diurno
Palabras insonoras y huecas,
Gemidos difusos
Que invaden
El aire irrespirable
De los cigarrillos encendidos.
Aborrecí las palabras absurdas
Las mentiras justificadas y cotidianas.
Cuando me di cuenta
Por todo lo escrito
Me di cuenta
Que los atardeceres rojos
Eran cada día
Más bonitos,
Más profundos.
Miguel Dubois.
Silencio diurno
Palabras insonoras y huecas,
Gemidos difusos
Que invaden
El aire irrespirable
De los cigarrillos encendidos.
Aborrecí las palabras absurdas
Las mentiras justificadas y cotidianas.
Cuando me di cuenta
Por todo lo escrito
Me di cuenta
Que los atardeceres rojos
Eran cada día
Más bonitos,
Más profundos.
Miguel Dubois.
TANTO AMOR HABIDO
Tanto amor habido
Dénde unha noita aberta
A lúa luminosa
Con ceo estrelado e brilante
Con luz da lembranza tida,
Nos intres dubidosos
Nos que a noite abrangue enteira
O interrogante enteiro
Dunha vida vivida de sinceira ilusión.
Espero de vagar o abrente hermoso
Os primeiros raios da mañá
Que anuncian a decadencia
Dos lugares escures
A supervivencia da fonda luz.
II
Canto quixen os amados lugares
Da querida terra
O mar batendo con forza tremenda
Na ecuciación constante
D tempo vivido.
III
Amada Terra
Terra amada.
Lugar do poeta esquecido
Queixume duma rama ferida,
Vento forte
Furacán do medo
Vento tolo, depiadado, insentanto,
Tremendo e absurdo.
Absurdo delirar
Do paxaro ferico de morte.
Mascato sangrante
Enriba dunha rocha bermella.
Que canto inútil!
Que sensación mortífera!
Terra ferida,
corazón amado
Dona namorada
dun príncipe temerario.
Rei temeroso
Raiña absurda
Reino ferido,
cabalo negro
galloupa con forza
na brilantez do día.
Fonte esperanzadora
corazón tocado.
IV
Deixado xa o tempo
de reinados absurdos
de noites escuras
e días temerosos
habreime namorar de ti
coma o sorriso infantil
que despréndese dunha nena pequena
que xoga con antigo xoguete
de madeira traballada
con amor e paciencia.
Cabaliño Branco
De nobre madeira
Xinete do ar sorrinte
Faciana infantil
Do sorriso perdido.
Muller fermosa
Desta terra querida
Ferida fonda
No mais fondo
Do corazón
Dénde unha noita aberta
A lúa luminosa
Con ceo estrelado e brilante
Con luz da lembranza tida,
Nos intres dubidosos
Nos que a noite abrangue enteira
O interrogante enteiro
Dunha vida vivida de sinceira ilusión.
Espero de vagar o abrente hermoso
Os primeiros raios da mañá
Que anuncian a decadencia
Dos lugares escures
A supervivencia da fonda luz.
II
Canto quixen os amados lugares
Da querida terra
O mar batendo con forza tremenda
Na ecuciación constante
D tempo vivido.
III
Amada Terra
Terra amada.
Lugar do poeta esquecido
Queixume duma rama ferida,
Vento forte
Furacán do medo
Vento tolo, depiadado, insentanto,
Tremendo e absurdo.
Absurdo delirar
Do paxaro ferico de morte.
Mascato sangrante
Enriba dunha rocha bermella.
Que canto inútil!
Que sensación mortífera!
Terra ferida,
corazón amado
Dona namorada
dun príncipe temerario.
Rei temeroso
Raiña absurda
Reino ferido,
cabalo negro
galloupa con forza
na brilantez do día.
Fonte esperanzadora
corazón tocado.
IV
Deixado xa o tempo
de reinados absurdos
de noites escuras
e días temerosos
habreime namorar de ti
coma o sorriso infantil
que despréndese dunha nena pequena
que xoga con antigo xoguete
de madeira traballada
con amor e paciencia.
Cabaliño Branco
De nobre madeira
Xinete do ar sorrinte
Faciana infantil
Do sorriso perdido.
Muller fermosa
Desta terra querida
Ferida fonda
No mais fondo
Do corazón
ROSAS AMARILLAS
ROSAS AMARILLAS.
Pontevedra, 29 de agosto de 2003.
Cuanto te quise y cuanto no te quise.
Te quise desnuda en el alba naciente
Te quise muerta de amor en los mediodías absurdos.
Todo mi amor se desprendía de mis palabras preñadas de mañana en cinta, absorta ante la belleza existente, lejos de las fuentes del miedo y de la muerte.
Todo mi amor permanente dibujado en el cielo azul, en el mar verde, y en tus ojos negros que parecen perderse como miradas extrávicas en busca de algún amor perdido en una batalla falsa en la que los aguerridos soldados eran tremendos besos que hacían de mis rojos labios, ventosas permanentes adheridas a tu boca hambrienta de profundo amor. Por un momento absurdo creí perder el rumbo establecido por mis absurdos besos.
Pero con gran arrogancia te pusiste firme, derecha y no supe sí eras estatua pétrea o hermosa mujer viva. Volví a perderme en mi mismo, volví a perderme en ti misma. Inundaste con tremenda fuerza la luz de la habitación verde. Todo parecía un sueño profundo, un mundo de títeres y cabezudos, o una suboordinación tremenda a tus absurdas impuestas reglas del juego, pero era el fuego temible y la pasión caliente. Que absurdo era lo absurdo y que magnífico resultada jugar al juego del amor tremendamente caliente, sensato, dulce, amargo, salado...Pero al final de todos los finales y en el fin de todos los fines, cuando ella y yo caminábamos por los estrechos senderos de los jardines multicolores, yo me acerqué a un rosal de rosas amarillas, y con una tijera negra podadora le corté una rosa amarilla. Le corté los dolorosos pinchos, guardé la tijera. Ella, con delicadeza, cogió su rosa amarilla en sus manos pequeñas. Aunque la rosa era inodora, la acercó lentamente a su nariz corta y a sus carnosos labios. Con la rosa amarilla en su pequeñita mano, me abrazó con fuerza inusual. Desde aquel día, todos nuestros días siguientes fueron días de rosas amarillas y nuestra felicidad ilimitada caminaba por los jardines multicolores. Fuimos inusualmente felices y tremendos enamorados.
Miguel Dubois.
Pontevedra, 29 de agosto de 2003.
Cuanto te quise y cuanto no te quise.
Te quise desnuda en el alba naciente
Te quise muerta de amor en los mediodías absurdos.
Todo mi amor se desprendía de mis palabras preñadas de mañana en cinta, absorta ante la belleza existente, lejos de las fuentes del miedo y de la muerte.
Todo mi amor permanente dibujado en el cielo azul, en el mar verde, y en tus ojos negros que parecen perderse como miradas extrávicas en busca de algún amor perdido en una batalla falsa en la que los aguerridos soldados eran tremendos besos que hacían de mis rojos labios, ventosas permanentes adheridas a tu boca hambrienta de profundo amor. Por un momento absurdo creí perder el rumbo establecido por mis absurdos besos.
Pero con gran arrogancia te pusiste firme, derecha y no supe sí eras estatua pétrea o hermosa mujer viva. Volví a perderme en mi mismo, volví a perderme en ti misma. Inundaste con tremenda fuerza la luz de la habitación verde. Todo parecía un sueño profundo, un mundo de títeres y cabezudos, o una suboordinación tremenda a tus absurdas impuestas reglas del juego, pero era el fuego temible y la pasión caliente. Que absurdo era lo absurdo y que magnífico resultada jugar al juego del amor tremendamente caliente, sensato, dulce, amargo, salado...Pero al final de todos los finales y en el fin de todos los fines, cuando ella y yo caminábamos por los estrechos senderos de los jardines multicolores, yo me acerqué a un rosal de rosas amarillas, y con una tijera negra podadora le corté una rosa amarilla. Le corté los dolorosos pinchos, guardé la tijera. Ella, con delicadeza, cogió su rosa amarilla en sus manos pequeñas. Aunque la rosa era inodora, la acercó lentamente a su nariz corta y a sus carnosos labios. Con la rosa amarilla en su pequeñita mano, me abrazó con fuerza inusual. Desde aquel día, todos nuestros días siguientes fueron días de rosas amarillas y nuestra felicidad ilimitada caminaba por los jardines multicolores. Fuimos inusualmente felices y tremendos enamorados.
Miguel Dubois.
MARI CARMEN
O tempo pasa rápido,
O tempo suma nacementos
E resta mortes inxustas
O tempo vive instalado no tempo
E multiplícase
E divídese con concineza estricta
E termina restando
Cubrindo os eidos do pensamento
En lembranzas
Que de cotío
Coma un manatial
Azuza nas nostálgica lemmbranza.
Tempo dos tempos,
Comezar dos comenzos
Folla espida que disfrutas
Da forza do vento tremendo,
Escumas brancas constantes
Laio do mar inxenioso
Das praias espidas de Sol intenso,
Cubertas de nubes grises e brancas.
Laio tremedo da forza naturai,
Choiva que con toda a súa dura
Forma tremedora
Cobre os tellados das casas galegas
Na beiramar de Balea.
Pasou o tempo,
O tempo, un pouco, xa pasou,
Constriomos unha casa azul
Vivimos nun Cuco cantor
Derubamos lembranzas agarimosas
Como as dun un neno super máxico
Cheo de fantasia e ledicia, amigo antre todos,
Avisador de eventos importantes,
Cheos de importanza e filmografía,
Por que ía co vento,
Ía coma unha cometa senlleira no ar ceibo de Balea. Se non que llo preguntan
Aos que alí estaban
Antre sorrisos
E raiolas saores.
A mistura constante
Da maxia infantil,
As bonetcs e bonecas nos brazos
Das femosas nenas.
Comendo hermosos
Xeados nata branca
Entre piñeiros longos
E pesados penedos
Deixamos unha parte
De nos memos, quizaves
Un inocente xogo pasaxeiro
Un cacho de vida leda
Unha verdade estúpidade
Ou unha mentira a medias.
E os días ían sumando
Sobre se mesmos,
Construíndo meses ledos
Construíndo meses tristes
De anguria e medo.
E foron pasando os anos,
Sobre os anos,
Facéndose números de dous cifras,
Si e xa, e xa
Xa pasaron aquelas tempos de ledicia constante,
Do sorriso desinteresado,
De mirada cándida e sumisa.
Foron as causas arrancándose,
Fixemos do nóso mundo
O mundo que queriamos que fora.
Non habería lugar para absurdas mentiras
E fixemos dunha pequena sementeira
Un mundo que camiña
A carón da esperanza.
Non faledes de cobardías absurdas,
De falsos deberes inútiles.
Non, non faledes de absurdas guerras
nós que imos polas esquinas das beirarúas
Cachos de paz a cachón.
O tempo bule
E como bule o tempo
Meu amor
Mais de pe quedo estou
E no afastamento
Miro
Sosegadas eidos
Da memoria
Invadidas de hermosas
Illas da Lembranza
E entón cando
Fico pendurado
Na beleza do recordo
E quixera invadir
Aquel tempo pasado,
Pero non ha lugar
Por a suma dos minutos
É implacble.
Vou ficando
No afastamento da memoria
E entón pregúntome
Se aqueles anos foron mási felices,
Pero debo decirche que non o sei
Por que no fondo sei
Que non sei nada casque
Cando creo que sou sabedor
De algo importante.
O mundo que quer decir
Que é sabio e que ten dabondo
Pero escoeten
Que a todas as portas non chamaron
E dicen o que lles dixeron
Ou din o que lles din
Que deben de decir.
A pesar do mundo da palabra
Estamos aquí
Nestes intres importantes
Da nosa fonda esitencia
Tratando
De agarimar a doce froe
Da sabiduría humana
Aquela que sinte
E non se laia,
Dabondo.
E ate´o de agora
Sumamos grandes cifras
De anos ditosos
E algunhas noites escuras.
Pola esperanza que temos
Por aqueles sonos
Que quixeramos
A nosas vidas,
Cubertos de paz ,
Sosego e quietude.
Canto sereo
Da doce mañá,
Inicio
Dun día hermoso
A cando o serán chegue
Teremos o esprito aceso.
A distancia acumula momentos de intensa Leticia e sufrimento;
A distancia impide o auténtico coñecemeto da verdade.
Somentes te coñezo de referencia
Naceu perto dun Mosteiro fermoso
As orelas dun río encantado
A beira dunha fraga fonda
Ateigada de árbores femosas
De finos bimbios amarelos,
Precursores de medos infantiles.
Eu sempre chameino con nome de Mosteiro,
Era dono da serenidade
Habitante no tempo lonxano
de San Andrés de Xeve
Transmisor de verdades,
Curmán dunha creadora literaria.
Puxérronlle de nome , Xosé Carlos,
Quixeron chamalo máis doadamente
Carlos,
O bon meu amigo querido,
Tiña unha grande trato
Coa Sra, dona Imaxinación.
Dela foi creador
De fantásticos mundos
Cáseque reales
Do cristal du lindo cristal trasparente
Cáseque coa paria de Cabío , ao fondo.
Naceu a maxia da area quente
Nun mundo preadolescente.
Campos de fútbol,
Lugares de algarabía
Lugares de enfretamentos
Entre bandas de adolescentes
De nenos absurdos
E de aqueles cuxos pais
Eran o froito do duro
E intenso traballo manual.
A Pobra do Caramiñal,
Fervía de coviza
E o río Xallas,
Ficaba no recorbo
Máis tremendo de Irene.
Todo aquel mundo
De fábricas de conservas,
Todas aquelas casas
Sen precio calculable,
Pero el, o pai,
Marcharía,
Namentras, Irena asustado,
Mirábao coa sua nova amigo,
Na pequena praza
A través do cristal trasparente
Daquel bar absurdo,
Para Irene.
Días de escola absordos, tremebundos
Profesor e director cinematográfico,
Filamator fondo
De especialistas copiadores,
Exentos de capacidade de esforzo,
E en todo, a Pobra do Caramiñal,
Seguía dando voltas
Na percura de si mesmo,
Namentras e fonda beleza de Ría de Arousa
Non se laiaba,
Máis estaba deitada
Nun fondo sorriso de hermosura,
Intensa e azúl.
Namentras Irene miraba
O mundo en azúl intenso
Namentras seu cor
Era un fondo po
A distancia impide o auténtico coñecemeto da verdade.
Somentes te coñezo de referencia
Naceu perto dun Mosteiro fermoso
As orelas dun río encantado
A beira dunha fraga fonda
Ateigada de árbores femosas
De finos bimbios amarelos,
Precursores de medos infantiles.
Eu sempre chameino con nome de Mosteiro,
Era dono da serenidade
Habitante no tempo lonxano
de San Andrés de Xeve
Transmisor de verdades,
Curmán dunha creadora literaria.
Puxérronlle de nome , Xosé Carlos,
Quixeron chamalo máis doadamente
Carlos,
O bon meu amigo querido,
Tiña unha grande trato
Coa Sra, dona Imaxinación.
Dela foi creador
De fantásticos mundos
Cáseque reales
Do cristal du lindo cristal trasparente
Cáseque coa paria de Cabío , ao fondo.
Naceu a maxia da area quente
Nun mundo preadolescente.
Campos de fútbol,
Lugares de algarabía
Lugares de enfretamentos
Entre bandas de adolescentes
De nenos absurdos
E de aqueles cuxos pais
Eran o froito do duro
E intenso traballo manual.
A Pobra do Caramiñal,
Fervía de coviza
E o río Xallas,
Ficaba no recorbo
Máis tremendo de Irene.
Todo aquel mundo
De fábricas de conservas,
Todas aquelas casas
Sen precio calculable,
Pero el, o pai,
Marcharía,
Namentras, Irena asustado,
Mirábao coa sua nova amigo,
Na pequena praza
A través do cristal trasparente
Daquel bar absurdo,
Para Irene.
Días de escola absordos, tremebundos
Profesor e director cinematográfico,
Filamator fondo
De especialistas copiadores,
Exentos de capacidade de esforzo,
E en todo, a Pobra do Caramiñal,
Seguía dando voltas
Na percura de si mesmo,
Namentras e fonda beleza de Ría de Arousa
Non se laiaba,
Máis estaba deitada
Nun fondo sorriso de hermosura,
Intensa e azúl.
Namentras Irene miraba
O mundo en azúl intenso
Namentras seu cor
Era un fondo po
Suscribirse a:
Entradas (Atom)