UNIVERSITY OF EAST ANGLIA AND POETRY

UNIVERSITY OF EAST ANGLIA.



Ao día 6 de xulio de 2008







Que doce pracer significa

Acollerme o ritmo do silenzo lento.


Non son ren sen bágoas derramadas,

De amor enteiro,

Silenzo do silenzo de todolos silenzos


habidos.



Fálame de coma rematar



Do absurdo silenzo


don sen amor.



Que fonda tristura me asulaga


O predominio da inxustiza.



Ser humano auténtico,


Ser humano home,


Ser hamano muller,


U-los dereitos derretedos,


Coma manteiga branca


Nunha tixola tremenda do fondo

negro.


A vida pasa como un lóstrego perdido


No absurdo da noite da vida.





Vanse queimando os amores,



Amores de manteiga amarela,





O Mundo enteiro xira


Sobre uns persoeiros absurdos


Armados de tremendas armas

mortíferas.




O lobo negro na noite moura,


Oubea lento ao ritmo do frío


E os habitantes do lares mouros,



Demandan xustiza para



Aqueles deserdados do amor.




A manteiga énchesa da cor mais

moura


E un silenzo de armas blancas


Que corten docemente as cordas


Amarradas da prisión vital



Dunha liberdade roubada.



Agora habitaremos no mundo ceibe.







Miguel Dubois.